Το φτεράκι της μέλισσας

13:30 7/2/2013 - Πηγή: Aixmi

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής το τρώμε για να κλείσουμε την τρύπα , το κενό που αφήνει η απώλεια. Οι απώλειες. Κάθε μέρα και μια καινούργια . Μια πιο μεγάλη , μια πιο μικρή, ανάλογα τι είναι αυτό που χάνουμε. Μια αναμενόμενη και πολλά υποσχόμενη. Μια από αυτές που δεν είχαμε ξαναζήσει και μας γνωρίζει τόπους και χώρες πόνου άγνωστες. Μια από τις πολύ παλιές , τις αρχέγονες. Μια πολυδιάστατη, μια πιο ρηχή, μια χθεσινή, μια της αδικίας κόρη, μια που δεν είναι καν στα μέτρα μας. Μας φθάνουν στα όριά μας , ενίοτε μας ξεπερνούν. Σαν τα λάθη μας και αυτές.

Άνθρωποι που φεύγουν, άνθρωποι που έρχονται.

Άνθρωποι που μας αφήνουν . Δουλειές που χάνουμε και δεν θα τις ξαναβρούμε. Ζωές που δύουν, ελπίδες και όνειρα που κατακερματίζονται. Για τις απώλειές του πονά ο άνθρωπος και για αυτές παλεύει και ξαναταξιδεύει. Πονά που δεν κατάλαβε ότι ακριβώς την προηγούμενη στιγμή, ήταν εντελώς ευτυχισμένος και η στιγμή τέλειωσε, έφυγε, πέταξε.

Μετράμε τις ζωές μας με μέτρο τις συνέπειες, τους λόγους,, τις αιτίες , τις αφορμές. Και μπαίνουμε οικειοθελώς σε διάφορες φυλακές, χτισμένες από τα χέρια μας. Εκεί μέσα χτιζόμαστε και εμείς για να αντέξουμε τους πόνους και τα βάσανα, της απώλειας , της απουσίας.

Η απώλεια της εμπιστοσύνης, η απουσία της μεγάλης και σίγουρης μητέρας που είναι εκεί για μας και για τα όνειρά μας. Μια μεγάλη απώλεια ζει και ο φιλαράκος μου ο Βαγγέλης με τη δικιά του. Μια απώλεια τα πιτσιρίκια του νηπιαγωγείου που φεύγουν από τη ζεστή αγκαλιά της μάνας,. Μια απώλεια και η έφηβη κόρη για τα άγουρά της χρόνια που της ζητούν να ωριμάσουν. Μια απουσία και ο Μήτσος που χάνει την δουλειά του. Μια απώλεια και το πείραμα που δεν φτούρισε και η εκδρομή που δεν τελείωσε.

Και όταν χάνουμε και για ό,τι χάνουμε πονάμε. Ανεξήγητη η γραφή. Πονάμε για τα μαλλιά μας που ασπρίζουν και ας μην το μαρτυράμε. Πονάμε και για το ρημάδι που δεν χτίσαμε αλλά και για το κορίτσι μας που δεν ήρθε ξανά απόψε και όλο φοβάται ό,τι κινείται πάνω σε τούτη την γη.

Σαν ανοίξουμε το ψυχοντουλαπάκι μας, συντρίμμια κομμάτια και θρύψαλα πρίμα και πλώρα. Ψυχομπουρδέλο κανονικό. Σε τέτοιες πίστες τρέχει η ζωή και τέτοιες γλώσσες γνωρίζει. Για όλους ! Έχει εδώ την ισότητά της η ιστορία.

Βλέπεις μ’ ένα πόνο ερχόμαστε στη γη και μ’ ένα πόνο φεύγουμε… Ένα «αχ» μένει από τον καθένα μας. Να δω της Λέρως τα βουνά να μου διαβούν οι πόνοι…λέει το τραγούδι. Πού είναι η Λέρος, βρε παιδιά, γιατί δεν πάμε;

Εκεί που δεν ρίχνεις δεύτερη ματιά. Μέσα σου βαθιά, στην δική σου προσωπική φωτιά . Εκεί είναι η Λέρος. Καμιά φορά φεύγουμε σαν κλέφτες, χωρίς λόγια. Ζαλισμένοι άνθρωποι. Σαν ό,τι να ήταν να χάσουμε, να το έχουμε ήδη χάσει. Μα πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω. Έτσι δεν είναι; Και κάπου αλλού έχουμε να φθάσουμε. Στο σημερινό μας όνειρο. Στα μαγεμένα σταυροδρόμια που έχουμε ακόμα να συναντηθούμε. Εκεί που θα ενώσουμε τις φωτιές μας. Τίποτα πιο βαρύ, από το φτεράκι μιας μέλισσας. Το ζεστό μας χάδι στον εαυτό μας και στον διπλανό μας. Εκεί που σπάμε το μαύρο κύκλο . Εκεί στον έρωτα για τη ζωή.

Στα χεράκια μας το λυχνάρι του Αλαδδίνου… Δεν θέλουμε παραμυθάκια και λόγια μεγάλα και ψεύτικα. Μπερδέματα. Μόνο μια εκδρομή, μια αναπνοή , στο φως μια διαδρομή. Το σημερινό μας όνειρο.

*[Ζωγραφική: Αγγελίνα]