Το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ;

02:35 29/10/2012 - Πηγή: Aixmi

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το χει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθηση του. Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ’ όχι — το σωστό — σε όλη την ζωή του.

Λόγια του Καβάφη που βρίσκουν εφαρμογή στη σύγχρονη Ελλάδα; Πού είναι η Ελλάδα του 1940 με το ηρωικό ΟΧΙ; Στις  6 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940 οι σειρήνες της αντιαεροπορικής

άμυνας ξύπνησαν την Αθήνα. Τα ανακοινωθέντα έγραφαν: Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από τις 5.30 σήμερον τα ημέτερα τμήματα… Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους. Οι εφημερίδες ξεσήκωναν τον κόσμο: Έλληνες εις τα όπλα! Και οι Έλληνες εν μέσω ζητοκραυγών πανηγύριζαν στους δρόμους. Αυτό ήταν το ιστορικό ΟΧΙ που γεμάτη περηφάνια και φιλότιμο φώναξε η μικρή και φτωχή χώρα μας απέναντι στην ισχυρή φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, όταν της ζήτησε να παραδώσει τα ελληνικά εδάφη. Είχε έρθει η ώρα της μάχης της Ελλάδας…

Οι Έλληνες πολέμησαν με πενιχρά μέσα απέναντι σε μια πάνοπλη στρατιά. Και τη νίκησαν διότι πολέμησαν με φρόνημα, σθένος ψυχής και ελληνική λεβεντιά. Όλες οι αρετές του Έλληνα ήταν ικανές να κερδίσουν ένα πόλεμο με δυνατούς. Τα Μέσα της εποχής εκθειάζουν το Ελληνικό σθένος και την παλικαριά. Η εφημερίδα Manchester Guardian στις 19 Απριλίου του 1941 έγραψε: «Στο εξής δεν θα λέγεται ότι οι Έλληνες πολέμησαν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολέμησαν σαν Έλληνες».

Η ιστορία, όμως, επαναλαμβάνεται! Έχουμε σίγουρα πει το όχι αυτή τη φορά και ποιος το διαβεβαιώνει αυτό; Σήμερα μιλάμε πρώτα από όλα για οικονομική υποδούλωση. Ο σύγχρονος πόλεμος δε γίνεται, τουλάχιστον ακόμα, με τανκς και στρατιώτες. Γίνεται με τη συγκατάθεσή μας μέσα σε υπερπολυτελείς αίθουσες και ανθρώπους όμορφα ντυμένους με κυριλέ κουστούμια και γραβάτες. Δεν αιμορραγεί  το σώμα, αλλά η ψυχή του Έλληνα. Δε μας σκοτώνουν μια και έξω, μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Σκοτώνουν το παρόν και το μέλλον μας! Σκοτώνουν τη νέα γενιά. Δε ζούμε το παρόν και δε μπορούμε να φανταστούμε το μέλλον γιατί κατακερματίζουν τα θέλω μας, τις ελπίδες και τα όνειρα. Όλα φαντάζουν ίδια για όλους μας, ιδιαίτερα για τον νέο άνθρωπο που επιζητά εναγωνίως να θέσει τις βάσεις του για το μέλλον του σε ένα οικοδόμημα που ταρακουνιέται. Η μηχανή του χρόνου και της φαντασίας μας έχει σταματήσει σε παλιές καλές εποχές. Είναι και αυτό ένας τρόπος να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας.

Η οικονομική υποδούλωση και εξαθλίωση έρχεται σταδιακά με απώτερο σκοπό την ομογενοποίηση της μάζας (του λαού) και στόχο την εύκολη χειραγώγησή του. Όταν κάνεις ένα λαό σαν πλαστελίνη ευάλωτο, τότε τον πλάθεις όπως θες. Αντλώντας δύναμη από το μεγαλείο του παρελθόντος και ατενίζοντας το προκλητικά αβέβαιο μέλλον ας πούμε ΟΧΙ στην καθημερινή υποβίβαση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

Δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά

Μόνο λίγο καιρό ξαπ