Το νερό που… μιλάει και η Κεντροαριστερά!‏

20:10 8/6/2014 - Πηγή: Aixmi

Λένε πως ο τελευταίος ηγέτης που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια της Πυθίας για το αν έπρεπε να εκστρατεύσει ενάντια στους Πέρσες ήταν ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης. Τελικά δεν πήρε κάποια απάντηση. Ή μάλλον πήρε: «Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Δηλαδή: «Πείτε στον βασιλιά, πως έπεσε κατάχαμα το περίτεχνο οίκημα, κι ούτε ο Φοίβος Απόλλων έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα, και το ομιλών νερό στέρεψε».

Η υπόθεση της Κεντροαριστεράς, έτσι όπως

έχει εξελιχθεί, αν και ξεχαρβαλωμένη σαν όρος -παρότι δεν είναι «καλσόν» όπως παραστατικά είπε ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ- και απαξιωμενη σαν χώρος, {μοιάζει πια με δελφικό χρησμό.}

Κάθε στιγμή διφορούμενη και διχασμένη, με πάντα μία όψη της να υπερισχύει τελικά.

Έως τώρα η συζήτηση για την Κεντροαριστερά αφορούσε πρακτικά τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Η εκλογική συντριβή της πρώτης και η εμφάνιση του «Ποταμιού» επίσημα στο χώρο (με την ένταξή του στην ομάδα του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος) άλλαξαν τα δεδομένα.

Η συζήτηση για τη ΔΗΜΑΡ εξαντλείται πια στην κατεύθυνση της κοινοβουλευτικής της ομάδας με το βλέμμα στην προεδρική εκλογή, στην αφομοίωση κάποιων στελεχών της είτε από την «Ελιά» είτε από το ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο στην πολιτική κατάληξη του Φώτη Κουβέλη.

Το κρίσιμο τώρα για το μέλλον της Κεντροαριστεράς ειναι τι θα κάνει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, καθώς και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Το ενδιαφέρον, όμως, είναι το πώς φτάσαμε ως εδω..

Παρότι κόμματα με άλλη ιστορία, άλλους στόχους και άλλη βάση, πέρυσι τέτοια εποχή ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ βρίσκονταν στο ίδιο κομβικό σημείο. Εγκλωβισμένα σε μία δεξιά και αντιδημοφιλή συγκυβέρνηση είχαν πάνω κάτω τα ίδια δημοσκοπικά ποσοστά.

Σε εκείνο το σημείο υπήρξε μία προφανής ανάγκη ή μια αναπόδραστη κατάληξη.

Έπρεπε να πορευτούν μαζι και να φτιάξουν τον τρίτο πόλο ανάμεσα στην ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς στις επόμενες εκλογές θα επιβίωνε μόνο ένας από τους δύο.

Το πώς έφτασε το ΠΑΣΟΚ να εξαρτά την εκλογική του επιβίωση από τη ΔΗΜΑΡ είναι μία μεγάλη κουβέντα, που θα εξαντληθεί στο δρόμο προς το επικείμενο συνέδριο του Οκτωβρίου. Το σημαντικό εκείνη τη στιγμή δεν ήταν να βρεθούν οι αιτίες των πραγμάτων, αλλά αφού το πλαίσιο ήταν έτσι φτιαγμένο, οι ηγεσίες των κομμάτων θα έπρεπε απλά να ξέρουν πως να συμπεριφερθούν.

Κουβέλης και Βενιζέλος ακολούθησαν εντελώς αποκλίνουσες πορείες.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έφυγε από την κυβέρνηση και χάθηκε στην ανευθυνότητα, ανάμεσα στο λαϊκισμό, την αντιμεταρρυθμιστική Αριστερά και στην εσωστρέφεια, ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε ακριβώς το αντίθετο. Παρέμεινε στην κυβέρνηση, δυνάμωσε τη θέση του μέσα σε αυτήν και φάνηκε ανοιχτός στην πρόκληση ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, αρχικά με τους «58″ και έπειτα με την «Ελιά».

Η εκλογική συμμαχία που αποτύπωνε η «Ελιά» δεν ήτανε τελικά και καμιά ιδιαίτερα διευρυμένη κεντροαριστερή πλειοψηφία. Πέτυχε, όμως, στο επίπεδο των συμβολισμών. Και επιβίωσε γιατι σηματοδοτούσε την κατανόηση του ΠΑΣΟΚ ότι η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς δεν ήταν αποκλειστικά δικό του θέμα, αλλά κάτι ευρύτερο.

Η επόμενη των ευρωεκλογών έφερε την Κεντροαριστερά, στο δεύτερο μέρος των ζυμώσεων στο δρόμο προς τις εθνικές εκλογές, με νέους συσχετισμούς, άλλους παίκτες αλλά δυστυχώς με πιο περιορισμένο ακροατήριο σε σχέση με τις εκλογές του 2012. Αν προσαρμοζόταν στην υπόθεσή της η κύκνεια χρησμοδότηση του Μαντείου των Δελφών, ίσως να μην αναφερόταν στο νερό που έπαψε πια να μιλά, μα στην πηγή που το αναδεύει.

Γιατί σε όλη αυτή την ατέρμονη συζήτηση φαίνεται πως δεν στέρεψαν ποτέ ούτε τα λόγια, ούτε το νερό. Φαίνεται πια πως στερεύει η πηγή, και όταν μιλάμε για πολιτικούς χώρους, αυτή δεν είναι άλλη από την εκλογική τους βάση.