Το πολιτικό σύστημα πάχει από τη «νόσο των δυτών»

18:21 18/1/2015 - Πηγή: Aixmi

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε το 2010 να βάλει τη χώρα σε καθεστώς Μνημονίου, ξεκίνησε η κάθοδος του πολιτικο-οικονομικού και κοινωνικού μας συστήματος προς την άβυσσο. Επειδή οι λέξεις μας ξεγελάνε πολλές φορές στο να περιγράψουν την πραγματικότητα, η φράση «έχει πάτο το βαρέλι;», έπρεπε να αντικατασταθεί, για τη διευκόλυνση του ερμηνευτικού μας εγχειρήματος, από την διερώτηση «πού

τελειώνει η άβυσσος».

Εάν θεμελιώναμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο την διερώτηση που προείπαμε, τότε θα έπρεπε κατά το Νιτσεϊκό δόγμα «η άβυσσος να κοιτάξει μέσα μας».

Αυτή η διαδικασία, δηλαδή το κοίταγμα της αβύσσου μέσα μας, δεν έγινε ποτέ, ώστε όλο το μεταπολιτευτικό καθεστώς να έρθει αντιμέτωπο με τις πραγματικές του παθογένειες. Οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις, όσες έγιναν και αν έγιναν, ή όσες επρόκειτο να γίνουν, απέφευγαν να ακουμπήσουν το αξιακό σύστημα, πολιτών και πολιτικών, από το 1974 και μετά, με αφετηρία το «Η Κύπρος κείται μακράν», στη συνέχεια το «Τσοβόλα δώστα όλα» και το… κερασάκι στην τούρτα «Ευχαριστούμε Ελλάδα», του Ζακ Ρογκ. Ακόμα και το Μνημόνιο, όσο σκληρό κι αν είναι, όσο μεταρρυθμιστικό κι αν πρότασσε ότι είναι, εξακολουθεί να είναι τσαπατσούλικο και επιφανειακό και άκρως πολιτικο-κοινωνικά υπονομευτικό. Το σύστημα άρχισε να παθαίνει στραβισμό και να μην αφήνει την άβυσσο να κοιτάξει μέσα στα μάτια του, όταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος είπε το περίφημο «Μαζί τα φάγαμε». Αυτός ο στραβισμός, άφησε ημιτελή τη διαδικασία ολοκληρώσεως της βουτιάς στην άβυσσο.

Τώρα, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, το συλλογικό αίτημα, όπως αυτό εκφράζεται από την Κυβέρνηση με το «βγήκαμε από το Μνημόνιο» και την Αξιωματική Αντιπολίτευση με το «αύριο καταργούμε το Μνημόνιο», αναγκάζουν το σύστημα να κάνει ταχεία ανάδυση από την άβυσσο. Η σωστή διαδικασία, όπως γνωρίζουν οι δύτες, απαιτεί πολύ χρόνο και πολλές αποσυμπιέσεις, ειδάλλως επέρχεται η θανατηφόρος νόσος των δυτών…

Αυτή η αμετροέπεια του πολιτικού συστήματος, ξεκινώντας από τις μεταγραφές των βουλευτών από κόμμα σε κόμμα, μέχρι και την οικονομολογούσα ασυστόλως Ραχήλ Μακρή, δείχνει, ότι δεν είναι τυχαίες περιπτώσεις, ενταγμένες στην πολιτική σκοπιμότητα και τον οίστρο της προεκλογικής περιόδου, αλλά στη νόσο των δυτών, όταν επιχειρούν ταχεία άνοδο από τα μεγάλα βάθη. Θα θελήσει η άβυσσος να μας πιάσει από το γιακά μέχρι να κοιτάξει μέσα στα μάτια μας; Θα υπάρχει μετά τις εκλογές άραγε, στην επιφάνεια πλοίο με ειδικό θάλαμο αποσυμπίεσης, ώστε να θεραπευθεί το σύστημα;

Θα προλάβουμε να βγούμε ζωντανοί στην επιφάνεια; Και αν βγούμε, μήπως θα έχουμε πάθει μόνιμη βλάβη; Ο καιρός γαρ εγγύς για τα τελικά συμπεράσματα…