Το «Ποτάμι» του Σταύρου ως «παράφρων μεταβλητή» των εκλογών

16:39 14/3/2014 - Πηγή: Aixmi

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι φίλος μου και, ταυτόχρονα, συνάδελφός μου στο Μega επί πολλά χρόνια.
Συνεπώς, δεν μπορώ να υποδυθώ τον ανεξάρτητο σχολιαστή των δημόσιων κινήσεών του -ούτε του πολιτικού κόμματος που ίδρυσε.

Εκείνο που θα επιχειρήσω να καταγράψω, σε λίγες γραμμές, είναι η εικόνα που εισπράτω από τη στιγμή που το «Ποτάμι» ξεκίνησε να «ρέει» στη ζωή των Ελλήνων.

Παρατηρώ, λοιπόν, ότι ο Σταύρος έκανε την ανακοίνωση και… χάθηκε από τις τηλεοπτικές οθόνες. Ένας δημοφιλής άνθρωπος του «γυαλιού», με εκπομπή που σε κάθε μετάδοσή της συγκέντρωνε το ενδιαφέρον περίπου επτακοσίων

χιλιάδων τηλεθεατών, εξαφανίστηκε.
Γιατί;
Προφανώς, διότι θέλει να αποφύγει την κατηγορία του «ανθρώπου των ΜΜΕ,» αλλά και επειδή ξέρει ότι η τηλεόραση δεσμεύει και ενίοτε εκδικείται.
Και με δεδομένο ότι δεν έχει προλάβει να επεξεργαστεί συγκεκριμένες θέσεις για τα μεγάλα θέματα της χώρας, προτιμά να απευθυνθεί δια ζώσης στον κόσμο -μέσω συγκεντρώσεων- παρά να αφεθεί στην αποκαλυπτική (μέχρι ανθρωποφαγίας) τηλεοπτική εικόνα.

Έξυπνο εκ μέρους του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι έως τώρα δεν του έχουν προκαλέσει καμιά ουσιαστική ζημιά οι εκπρόσωποι των κομμάτων που, σε καθημερινή βάση, του επιτίθενται. Είτε προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από το ΠΑΣΟΚ, είτε από τη ΔΗΜΑΡ.

Ο ίδιος εμφανίζεται να εκπροσωπεί το «νέο», το «αντισυμβατικό», το «αντισυστημικό».
Ο δημοσιογράφος με το σακίδιο στον ώμο, που δεν φοράει ποτέ κοστούμι και γραβάτα, που οδηγεί σκούτερ, που μιλάει τη γλώσσα της νεολαίας, που ακούει και καταλαβαίνει τα θέλω και τις αρνήσεις της.

Στις νεώτερες γενιές απευθυνόταν δημοσιογραφικά με τις εκπομπές του τόσα χρόνια, σε αυτές θέλει να μιλήσει και τώρα πολιτικά.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ακροατήριό του είναι, στη μεγάλη του πλειοψηφία, κάτω των 50 ετών.

Η πραγματική δυσκολία του Σταύρου δεν έχει να κάνει με τις κατηγορίες των (φθαρμένων) κομμάτων της Κεντροαριστεράς, αλλά με τα πρόσωπα που θα τον πλαισιώσουν και θα στελεχώσουν το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματός του.
Σε λίγες εβδομάδες θα μάθουμε ποια είναι η ταυτότητά τους, ποια διαδρομή έχουν διανύσει στην κοινωνία και, βέβαια, τι έχουν να προτείνουν.
Εκεί θα κριθεί εν πολλοίς αν η σημερινή συμπάθεια προς το πρόσωπό του, θα μετασχηματιστεί σε ψήφο προς το κόμμα του στις ευρωεκλογές.

Με τα σημερινά δεδομένα, πάντως, το «Ποτάμι» πιθανότατα θα πάει καλά στην ευρωκάλπη -ήδη κάποια γκάλοπ το φέρουν στην τρίτη θέση- καθώς οι πολίτες φαίνεται να μην υιοθετούν το σύνθημα του Σύριζα περί Δημοψηφίσματος. Ξέρουν ότι δεν εκλέγουν κυβέρνηση και, έτσι, είναι πιθανό να δώσουν ευκαιρίες -ειδικά σε νέα σχήματα.

Επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ, αυτά με βάση όσα γνωρίσουμε έως τώρα και υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα επικρατήσει εκρηκτική πόλωση στην πορεία προς την 25η Μαΐου.

Το αληθινά μεγάλο στοίχημα για τον Σταύρο πιστεύω ότι θα είναι οι βουλευτικές εκλογές. Εκεί, πλέον, θα πρέπει να διατυπώσει συγκεκριμένες θέσεις για τα μεγάλα διακυβεύματα της χώρας. Και, βεβαίως, να ξεκαθαρίσει με ποια πολιτική δύναμη είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί μετεκλογικά. Με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Διότι, αν διατηρήσει τη σημερινή δυναμική του, ίσως αποδειχθεί ένας από τους κρίσιμους «παίκτες» για τον σχηματισμό κυβέρνησης…

Και ο κόσμος θα θέλει σίγουρα να γνωρίζει εκ των προτέρων πού θα καταλήξει εκ των υστέρων η ψήφος του, σε περίπτωση που την εμπιστευτεί στο «Ποτάμι».

*Follow on twitter: @XrPanag