Το πυκνό βαθύ σκοτάδι

11:00 20/12/2017 - Πηγή: Aixmi

Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για την τραγωδία στους Αγίους Αναργύρους όπου ο 47χρονος αρχιφύλακας σκότωσε τη σύζυγο, την πεθερά και την τετράχρονη κόρη του κι αυτοκτόνησε.

Τα δελτία ειδήσεων παρουσίασαν την είδηση τονίζοντας κυρίως το σοκ όσων των δράστη τον γνώριζαν. Όλα τόνιζαν τις πρώτες λεπτομέρειες που έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Αστυνομία: ο 45χρονος πυροβόλησε στο στήθος τρεις φορές τη σύζυγό του, γιατρό στο επάγγελμα, κυνήγησε την πεθερά του την οποία δολοφόνησε με τρεις σφαίρες και στη συνέχεια πήγε στο υπνοδωμάτιο

και πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι το τετράχρονο κοριτσάκι του.

Στη συνέχεια γονάτισε δίπλα του και πυροβόλησε τον εαυτό του στο κεφάλι δίνοντας τέλος στη ζωή του. Παραμονές Χριστουγέννων, στους Αγίους Αναργύρους. Είναι η δεύτερη ανάλογη ιστορία που ζούμε τον τελευταίο καιρό. Εχει προηγηθεί η δολοφονία δυο παιδιών από τον πατέρα τους στη Νέα Σμύρνη, στις 24 Νοεμβρίου. Εκείνος, αξιωματικός της αεροπορίας, έβαλε φωτιά στο σπίτι. Είδε τα παιδιά του να πεθαίνουν και αυτοκτόνησε. Ας ελπίσουμε να μην τριτώσει το κακό.

Το στρες των Χριστουγέννων

Ενας ψυχολόγος είπε χθες βράδυ ότι όταν πλησιάζουν οι μέρες των γιορτών μεγαλώνει η πιθανότητα να έχουμε έξαρση των ψυχικών νοσημάτων. Είπε ότι τις μέρες αυτές όλοι ζούμε με προσδοκίες – περιμένουμε να είναι, κατά κάποιο τρόπο, τέλειες. Αυτή η προσδοκία, είπε, μεγαλώνει τον εκνευρισμό, στρεσάρει, μπορεί να βγάλει ξαφνικά στην επιφάνεια το χειρότερο εαυτό μας. Όταν τα πράγματα δεν προκύπτουν όπως τα θες, αντιδράς και η αντίδραση σου εξαρτάται από το τι κουβαλάς βαθιά μέσα σου. Μπορεί να είσαι τρομερά επικίνδυνος και να μην το γνωρίζεις: ποιος άλλωστε μπορεί αληθινά να ισχυριστεί ότι γνωρίζει τι κουβαλάει μέσα του;

Τρέφω πάντα μεγάλο σεβασμό για τους ψυχιάτρους, τους αναλυτές, τους ψυχολόγους και όλους όσους ασχολούνται με τον ανεξερεύνητο κόσμο των εσωτερικών, αχαρτογράφητων, επικίνδυνων, όπως αποδεικνύεται, συναισθημάτων. Οι εξηγήσεις τους μπορεί πολλές φορές να μην είναι άψογες, είναι, όμως, πάντα λόγος προβληματισμών. Κυρίως βοηθάνε στο να κατανοήσουμε ένα ελάχιστο από την πολυπλοκότητα του νέου μας κόσμου. Το στρες των Χριστουγέννων που τρελαίνει ένα άνθρωπο είναι αχαρτογράφητο ψυχικό νόσημα: δεν νομίζω πως κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει πότε ακριβώς δημιουργήθηκε, σίγουρα όμως είναι κάτι που δεν υπήρχε πριν από πενήντα χρόνια π.χ – χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο χρονικό όριο εντελώς αυθαίρετα κι αυτό που θέλω να πω είναι ότι σίγουρα υπήρχε μια εποχή που τα Χριστούγεννα δεν υπήρχε πιθανότητα να πυροδοτήσουν τέτοιους μηχανισμούς έκρηξης. Ηταν καλύτεροι οι άνθρωποι τότε; Ειλικρινά δεν το νομίζω.

Στην εποχή μας ο σεβασμός της ζωής είναι μεγαλύτερος από ποτέ, οι άνθρωποι δεν τραβάνε κουμπούρια για ψύλλου πήδημα, παρόλο που επιθετικότητα υπάρχει, η βία είναι περισσότερο λεκτική – παλιότερα στις δυτικές μας κοινωνίες έπεφτε πολύ ευκολότερα ξύλο. Κι όμως τα Χριστούγεννα μπορεί να δημιουργούν σήμερα στρες, ενώ κάποτε ήταν απλά μια ευκαιρία για λίγες μέρες ξεκούρασης, ένα ωραίο φαγητό με την οικογένεια, μια επίσκεψη σε φίλους. Δεν ξέρω πότε ακριβώς αυτά τα απλά τα αντικαταστήσαμε με προσδοκίες – δεν ξέρω καν ποιες είναι αυτές οι απίστευτες προσδοκίες. Ξέρω μόνο ότι ειδήσεις όπως το χθεσινό μακελειό στους Αγίους Αναργύρους αποδεικνύουν ότι ο κόσμος μας είναι ολοένα και πιο σκοτεινός: είναι σαν αυτό το βαθύ σκοτάδι που κουβαλάμε μέσα μας να βγαίνει σιγά σιγά προς τα έξω και να σκεπάζει το φως.

Οι απαντήσεις που έχουμε

Σήμερα δίνονται κι άλλες εξηγήσεις για ό,τι παράλογο έγινε – εξηγήσεις που μοιάζουν ανεπαρκείς: μου μοιάζει αδιανόητο κάποιος να σκοτώσει την τετράχρονη κόρη του γιατί είχε διαφορές με την πεθερά του. Αλλά μια στιγμή; Είμαστε βέβαιοι ότι όλα εξηγούνται με λογικούς κανόνες και ότι αρκεί ως εξήγηση ακόμα και η ίδια η ψυχοπάθεια; Όταν έγινε η τραγωδία της Νέας Σμύρνης, την επόμενη κιόλας μέρα, έγινε γνωστό ότι ο πατέρας που έκαψε τα παιδιά του κι αυτοκτόνησε είχε ψυχολογικά προβλήματα, είχε εξάρσεις θυμού, ήταν άνθρωπος βίαιος: πιστεύω ότι υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιοι άνθρωποι αλλά κανείς τους δεν θα κάψει τα παιδιά του – τουλάχιστον το ελπίζω. Συνήθως όλες αυτές οι εκ των υστέρων εξηγήσεις δίνουν απαντήσεις στην ανάγκη μας να πιστέψουμε πως όλα αυτά δεν μπορεί ποτέ να συμβούν σε μας και στους δικούς μας, αλλά δεν αποτελούν ποτέ εξηγήσεις για το πώς το κακό προέκυψε. Όταν λες ότι κάποιος ψυχολογικά διαταραγμένος έκαψε τα παιδιά του, είναι σαν να λες ότι κάποιος τράκαρε γιατί οδηγούσε αυτοκίνητο: η επισήμανση είναι τόσο γενική, ώστε καταντάει περιττή. Στην περίπτωση του άτυχου οδηγού μπορεί να βρεθεί απάντηση στο γιατί: η εξέταση του αυτοκινήτου καμιά φορά αρκεί. Στην άλλη περίπτωση απαντήσεις δεν έχουμε ποτέ. Απλά νομίζουμε πως έχουμε.

Δεν υπάρχουν εξηγήσεις

Το γραφα τις προάλλες με αφορμή την τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου: έχουμε καταλήξει να θεωρούμε φυσιολογικό αυτό με το οποίο είμαστε εξοικειωμένοι, ακόμα κι αν φυσιολογικό δεν είναι. Θυμίζω ότι στην ταινία η οικογένεια δυο γιατρών χτυπιέται από ένα είδος ανεξήγητης κατάρας: την προκαλεί ο γιός ενός καλού οικογενειάρχη, που πέθανε στα χέρια του μεθυσμένου γιατρού, πρωταγωνιστή και τραγικού ήρωας της ταινίας κατά την διάρκεια μιας επέμβασης. Οι πιο πολλοί θεατές, μαζί τους και κάμποσοι καλοί κριτικοί κινηματογράφου που τον Λάνθιμο κατά τα άλλα τον αποθεώνουν, ζητούν εξηγήσεις για το πώς ο 16χρονος εκδικητής προκαλεί αυτό το κακό στο όνομα του νεκρού πατέρα.

Ολοι όσοι απαιτούν την εξήγηση, δέχονται ως φυσιολογικά πολλά άλλα που στην ταινία αναφέρονται – συνέβη με όλους μας που την ταινία την είδαμε. Δεν θεωρήσαμε παράδοξο π.χ ότι ένας 45αρης, που δεν καπνίζει, κάνει καλή ζωή και αθλείται, παθαίνει ξαφνικά καρδιακό επεισόδιο. Δεν μας έκανε εντύπωση που ο καρδιοχειρουργός, που τον χάνει στην διάρκεια μιας μπανάλ πλέον επέμβασης, τον χειρουργεί μεθυσμένος, αλλά παρόλα αυτά δεν κατηγορείται καν για τον θάνατο του ασθενούς του. Δεν μας ενοχλεί σχεδόν καθόλου ότι ένα 16χρονο παιδί, που έχει χάσει τον πατέρα του από καρδιακό επεισόδιο, καπνίζει μανιακά. Δεν βρίσκουμε καθόλου παράταιρο ή παράδοξο ότι η χήρα του νεκρού ποθεί σεξουαλικά τον γιατρό, που δεν κατάφερε να σώσει τον άντρα της. Δεν έχουμε καμία απορία για όλα αυτά. Αλήθεια πόσο φυσιολογικά είναι;

Ο Λάνθιμος αποδεικνύει ότι έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε πλέον ως φυσιολογικό οτιδήποτε μη φυσιολογικό, αρκεί αυτό να είναι σύνηθες, δηλαδή να μην μας σοκάρει. Η συνήθεια μας δίνει απαντήσεις αρκετά απλοϊκές: μας αρκούν. Για το καρδιακό επεισόδιο του προσεχτικού 45αρη «φταίει το κακό το ριζικό του». Ο μεθυσμένος γιατρός την γλυτώνει «γιατί ο κόσμος είναι άδικος». Τα 16χρονα παιδιά καπνίζουν – ε και; Η μάνα τους μπορεί να είναι τσούλα – άλλωστε για τις σαραντάρες χήρες και τις σεξουαλικές τους διαστροφές έχουμε ακούσει ένα σωρό ιστορίες. Και μετά έρχεται η ίδια η πραγματικότητα για να μας σοκάρει εκ νέου. Ενας άνθρωπος της διπλανής πόρτας παίρνει ένα όπλο και ξεκληρίζει χριστουγεννιάτικα την οικογένεια του. Κι εμείς σοκαρισμένοι αναρωτιόμαστε γιατί. Ενώ εξήγηση δεν υπάρχει ποτέ. Η μάλλον υπάρχει μόνο μια: το βαθύ σκοτάδι που κρύβεται μέσα μας.

Μην φτάσουμε να θεωρούμε ως λογικό το στρες των Χριστουγέννων. Αν δεν μπορούμε να πάμε μπροστά για να το αποφύγουμε, ας πάμε πίσω. Ρωτήστε τον παππού πως περνούσε τα Χριστούγεννα. Και να κάνετε ότι σας πει…

Πηγή: karpetshow.gr

The post Το πυκνό βαθύ σκοτάδι appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.