Το σπιρτόκουτο…

12:11 10/6/2013 - Πηγή: Aixmi

Θυμήσου μια μέρα που μπήκες στο αυτοκίνητο και έφυγες. Βγήκες από την πόλη, από τα γκρίζα και νεφελώδη τοπία που αγάπησες και ξεμάκρυνες. Άρχισαν μέσα από τα παράθυρα του αυτοκινήτου να μπαίνουν χρώματα. Έτρεχαν τα σύννεφα στον ουρανό, οι ρόδες στην άσφαλτο και εσύ ξεκόλλαγες από βάρη και έγνοιες.
Έστω και προσωρινά, πόσο σπουδαίο είναι αυτό το προσωρινό. Αν το καλοσκεφτείς ολόκληρη η ζωή μας είναι προσωρινή. Μια διαφυγή από το προσωρινό, μπορεί να είναι και αιώνια.

Έχει πολλά βάρη η καθημερινότητά μας. Πολλές έγνοιες, ετικέτες και αριθμούς. Ετικέτες πάνω στα προϊόντα που αγοράζουμε,

στα τετράδια, στα κουδούνια των πολυκατοικιών, στις βαλίτσες, στις λεζάντες , στις καρέκλες, στις βιτρίνες. Ιδεολογικές, πολιτικές ετικέτες. Άνθρωποι – ετικέτες, απόψεις – ετικέτες, επιλογές -ετικέτες. Καβγάδες για τις ετικέτες, εντυπώσεις για τις ετικέτες.
Ετικέτες -στερεότυπα. Ετικέτες στις σχέσεις μας, στα όνειρά μας, στις επιλογές μας.
Οι ετικέτες μας οριοθετούν. Από δω μέχρι εδώ, μετά αρχίζει η άλλη ετικέτα, που δεν προβλέπεται.

Ετικέτες που μας φοριούνται από πολύ νωρίς. Κτυπημένες πάνω στο δέρμα μας, ίσως και ακόμα πιο βαθειά, σαν τατού. Εκπαιδευόμαστε στην ανάγνωση, επικόλληση και αξιολόγηση τους. Ακριβώς ό,τι η φύση αρνείται να κάνει, αφού στην φύση ετικέτες δεν υπάρχουν. Ετικέτες που αφήνουν έναν πολύ μικρό χώρο στον καθένα για να ζει.
Ένα σπιρτόκουτο. Εκεί μέσα, σ΄αυτό το μικρό χώρο, βασιλεύουν μικρά πράγματα -όπως είναι οι αριθμοί και οι ετικέτες.
Τους γνώρισες τους αριθμούς από νωρίς και αυτούς.
Είναι αυτοί που σε κυβερνούν, που σε πουλούν και -καμιά φορά- σ΄αγοράζουν.
Αριθμοί που υπάρχουν για να πληρωθούν, αν όχι από σένα τουλάχιστον από αυτούς που μένουν πίσω…
Οι αριθμοί , οι διαγνώσεις και οι αναλύσεις. Μια κάλπικη πτήση .

Θυμήσου μια μέρα που βγήκες από το σπιρτόκουτο. Πήρες τις κουβέντες που δεν είπες ποτέ, τράβηξες τις φωτογραφίες που δεν τόλμησες ποτέ, ξεκόλλησες όλα τα διαχωριστικά περιβραχιόνια που μόνος σου είχες ράψει στα μπράτσα των ανθρώπων, των σχέσεων, εσένα του ίδιου και τα τσαλαπάτησες στην λάσπη.
Έριξες κάτω τις ετικέτες. Μπήκες στο αυτοκίνητο και έφυγες.
Ήταν η ίδια μέρα που μεγαλώσανε τα καλοκαίρια, εσύ μπόρεσες να γλύψεις το αλάτι σε κάθε πόρο του δέρματός της, είδες τριγύρω σου όλους τους ανθρώπους ισότιμους, χωρίς να έχεις ανάγκη να τους ανεβοκατεβάζεις στα ασανσερ της ανασφάλειάς σου και θυμήθηκες τα ανέμελα μπλε σταράκια σου -που δεν χώρεσαν ποτέ στο σπιρτόκουτο.
Ήταν η μέρα που πήρες στα σοβαρά τον εαυτό σου.

Τα σύννεφα κυλούσαν στον ουρανό και εσύ ταξίδευες με την ορμή σου. Αν έχεις δει πανί φουσκωμένο από τον αέρα, θα καταλαβαίνεις τώρα πως, μια φορά να φύγεις, πίσω δεν ξαναγυρίζεις.
Αν ρωτάς το γιατί, είναι απλό, η ζωή έξω από το σπιρτόκουτο έχει πολλές ομορφιές για να μπορέσεις να την ξεχάσεις.
Ίσως γιατί βασίζεται σε σένα και σε πιστεύει. Ίσως γιατί, για να τη χαρείς θέλει να είσαι ολόκληρος, δηλαδή ακέραιος. Μια φορά να ξηλώσεις τα διαχωριστικά, γίνεσαι ένα με όλους και ξεκινάς.

Ετών 47, 64, 55, 19, 34, 78, ποτέ δεν είναι αργά -αν όχι για μια περισσότερο δίκαιη ζωή, τουλάχιστον για μια περισσότερο ανθρώπινη ζωή.

[*Ζωγραφική Δημήτρης Αναστασίου]