Του γάμου η ασήκωτη σφαίρα…

16:31 11/8/2016 - Πηγή: Aixmi

“Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;” ρώτησε κάποτε ο Αλκιβιάδης τον Σωκράτη. Κι εκείνος του απάντησε: ”Eίτε κάνεις το ένα, είτε το άλλο, πάλι θα το μετανοιώσεις!”

Από τον καιρό που έγινε το πρώτο γαμήλιο πάρτι στην Κανά της Γαλιλαίας, το μυστήριο του γάμου έχει αμφισβητηθεί άπειρες φορές. Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, όλα δείχνουν να διαφωνούν με οτιδήποτε “αιώνιο”, πόσο μάλλον με ένα θεσμό που τεκμηριώνεται με μια απλή ληξιαρχική σφραγίδα.

Οι περισσότερες σχέσεις που οδηγούνται στα σκαλιά της εκκλησίας

ή του δημαρχείου, ξεκινούν με ένα συναρπαστικό συναίσθημα, ένα μεθυστικό φτερούγισμα – τον έρωτα. Πώς γίνεται, άραγε, ο έρωτας που μας συγκλονίζει τόσο -ώστε να αποφασίσουμε να ζήσουμε με κάποιον – σταδιακά να εξευτελίζεται με διαφωνίες, τσακωμούς και ξεσπάσματα γεμάτα οργή; Πώς είναι δυνατόν η επικοινωνία να μεταμορφώνεται σε σιωπή; Πώς μπορεί η αγάπη να καταλήγει σε θυμό ή μίσος;

Πολλοί μπορεί να αναρωτιόμαστε γιατί η δική μας σχέση -που υποσχόταν τόσα – να φθαρεί. Ακούγοντας τον περίγυρο, διαβάζοντας στατιστικές ή εγχειρίδια ειδικών, ανακαλύπτουμε με πίκρα και ανακούφιση ίσως, πως η δική μας περίπτωση δεν είναι κάτι το ξεχωριστό. Τόσες και τόσες σχέσεις που ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς, έφθασαν στην κρίση ακολουθώντας ανάλογη πορεία.
Στους δύο γάμους αντιστοιχεί ένα διαζύγιο, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της Ευρωπαικής Ένωσης, ενώ στη χώρα μας η αναλογία βρίσκεται στους τρεις προς έναν.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, την ιστορία μας από την αρχή…
Γνωρίζουμε έναν άνθρωπο που μας κάνει το πολυπόθητο “κλικ”. Οι πρώτες συναντήσεις είναι γεμάτες εκμυστηρεύσεις και οικειότητα. Το αντικείμενο του έρωτά μας, ωστόσο, όσο κι αν φαντάζει οικείο, παραμένει άγνωστο. Αρχίζουμε να “νοιώθουμε” μοναδικά και προκειμένου να μην διαταράξουμε “τη μαγεία” προβάλλουμε τον ωραίο και καλό εαυτό μας. Με αυτό τον τρόπο, επαναπροσδιορίζουμε τις συνήθειές μας και κατ’επέκταση την προσωπικότητά μας. Ακόμα και αν υπάρχουν σημάδια πως κάτι ίσως δεν μας ταιριάζει, ωραιοποιούμε τις καταστάσεις. Είμαστε πεπεισμένοι πως αυτή η σχέση θα λειτουργήσει Έχουμε έντονη την ανάγκη και την επιθυμία να αρέσουμε ο ένας στον άλλο. Εμπλεκόμαστε, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι του “φαίνεσθαι” και όχι του “είναι”.
Μπαίνουμε στη διαδικασία να φανταστούμε πως ο σύντροφός μας είναι μια εξιδανικευμένη μορφή – ένα μείγμα εραστή , φίλου, γονιού , συνεργάτη- έχοντας την ελπίδα πως θα μας βοηθήσει να ικανοποιήσουμε κάθε ανάγκη μας. Όλα μοιάζουν μαγικά, ονειρεμένα! Απόλυτη επικοινωνία, υπέροχο σεξ, μεγάλη τρυφερότητα. Πιστεύουμε πως έχουμε βρει εκείνο το “άλλο μισό” που αναφέρει η θεωρία του Αριστοφάνη.

Αποφασίζουμε, λοιπόν, για το σημαντικό βήμα του γάμου, ελπίζοντας ότι με αυτή τη νέα συνθήκη ζωής κατοχυρώνουμε εσαεί ρομαντικό έρωτα, σεξουαλική ικανοποίηση και εκείνη την πολυπόθητη ασφάλεια.
Στην αρχή, όλα μπορεί να δείχνουν πως λειτουργούν ρολόι. Σχεδόν συγχωνευόμαστε, αλληλοβοηθιόμαστε, αλληλοστηριζόμαστε δημιουργώντας μια αμοιβαία και έντονη εξάρτηση. Με αυτόν τον τρόπο νοιώθουμε προστατευμένοι και ασφαλείς. Μπορεί να συμβιβαζόμαστε, όσον αφορά τις ανάγκες μας για να ευχαριστήσουμε ο ένας τον άλλο, ακόμα και να βρίσκουμε “χαριτωμένες” κάποιες ενοχλητικές -αντικειμενικά- συνήθειές. Kαι παραβλέπουμε πολλά… “Εγώ για εσένα” και “εσύ για εμένα” είμαστε οι ιδανικοί σύντροφοι! Και φυσικά φοράμε παρωπίδες και δεν ακούμε τη γνώμη κανενός!
Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, τα καθημερινά προβλήματα και οι ευθύνες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από κοινού σαν ζευγάρι, εισβάλλουν στη ζωή μας. Ο ερχομός ενός ή περισσότερων παιδιών – αν και είναι υπέροχο γεγονός- μπορεί, ωστόσο, να φέρει μεγάλη αναστάτωση στην ισορροπία μας σαν ζευγάρι. Ο χρόνος που είχαμε οι δυο μας -“εσύ κι εγώ” – έχει περιοριστεί σημαντικά. Προβλήματα που εμφανίζονται από το πουθενά, όπως η απώλεια εργασίας, κάνουν δυσμενέστερη την κατάσταση μεταξύ μας. Η ρουτίνα ήρθε για να μείνει. Το ίδιο ο εκνευρισμός και η γκρίνια.
Και τότε είναι που ο συμβιβασμός – που αρχικά δεν είχαμε καν συνειδητοποιήσει πως υπήρχε- γίνεται ένα αφόρητο πλέγμα απαιτήσεων και διεκδικήσεων που μας συνθλίβουν και τους δύο.

“Σ’αγαπώ δίχως όρους” έμοιαζε να είχε διαβεβαιώσει ο ένας τον άλλον. Αλλά στην πορεία ανακαλύψαμε πως υπήρχαν όροι τους οποίους ποτέ δεν εκφράσαμε ρητά. Κάπου εξαπατήσαμε, κάπου εξαπατηθήκαμε. Κι αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε. Τώρα πια, κάθε βήμα μάς φέρνει πιο μακριά από την ιδανική σχέση του χθες. Νοιώθουμε προδωμένοι κι εγκαταλελειμένοι ο ένας από τον άλλο, από τα όνειρα και τις επιθυμίες μας. Αν και εξακολουθούμε να ζούμε μαζί, η αποξένωση μάς βυθίζει όλο και περισσότερο στη μοναξιά. Τότε είναι που συμβαίνει το εξής παράδοξο: όσο απομακρυνόμαστε, τόσο περισσότερο φοβόμαστε το χωρισμό. Περιμένουμε από τον άλλο να δώσει τη λύση που δεν είμαστε ικανοί να δώσουμε εμείς. Η επικοινωνία έχει πάει περίπατο και αντικαταστάθηκε από ένοχη σιωπή. Δε μιλάμε πια την ίδια γλώσσα, δε συμπάσχουμε, ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Συνεχίζουμε να συνυπάρχουμε κάτω από την ίδια στέγη, να τρώμε, να κοιμόμαστε μαζί, να βγαίνουμε μαζί, να χαμογελάμε μπροστά σε τρίτους, μαζί… Αλλά…
Το συναίσθημα -που έχει πια χαθεί- είναι αυτό που μας χωρίζει. Αποτέλεσμα; Να καταφεύγουμε σε υποκατάστατα: παιδιά, δουλειά, φίλοι, γονείς, χόμπι, ερωμένες και εραστές γίνονται οι σωτήριοι τρίτοι που καλύπτουν τα κενά μας.
Θεωρούμε ότι ο γάμος μάς εμποδίζει να χαρούμε τη ζωή μας και τότε είναι που η σκέψη του χωρισμού, αρχίζει να τριβελίζει επίμονα το μυαλό μας ως μοναδική εφικτή λύση. Δεν παύουμε όμως να συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε σε αυτή τη σκέψη. Περνάει ο καιρός αναβάλοντας καθημερινά την απόφαση για αργότερα…

Και καθώς η ένταση οξύνεται μέρα με τη μέρα, η στοργή γίνεται “επικίνδυνο’’ συναίσθημα, το σεξ απειλητική ή πλαστή απόλαυση σε έναν ωκεανό ανικανοποίητων προσδοκιών. Αρνούμαστε να αισθανθούμε ξανά όμορφα ο ένας για τον άλλον, φοβούμενοι μήπως εγκλωβιστούμε πιο ασφυκτικά στα πλοκάμια του γάμου μας. Ο κλοιός έχει στενέψει τόσο πολύ που νοιώθουμε πως το μόνο που έχει απομείνει είναι απόγνωση και θυμός.

Η συνέχεια της ιστορίας είναι λίγο πολύ γνωστή. Μπορεί να καταφέρουμε με τη βοήθεια κάποιου ειδικού και με ισχυρή θέληση να δώσουμε ευκαιρία στη σχέση μας να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Μπορεί ένας από τους δυο μας – ή και οι δυο μας- να μην έχουμε τη διάθεση και τη θέληση να προσπαθήσουμε. Αν ο εγωισμός κυριαρχεί, τότε δυσκολεύει η κατάσταση ακόμα περισσότερο. Αν το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται σε τρίτο πρόσωπο και δεν είμαστε μόνο “εμείς οι δύο” στο “κάδρο” τότε… ο επίσημος χωρισμός είναι μονόδρομος.

Σίγουρα δεν υπάρχει “συνταγή” για να σωθεί ένας γάμος. Άλλωστε, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
“Του ζευγαριού την ασήκωτη σφαίρα, σπρώχνουν πιο πέρα, νύχτα και μέρα” έγραψε πολλά χρόνια πριν ο μοναδικός Διονύσης Σαββόπουλος. Στο τραγούδι του “Cantos” , περιγράφει μια ρουτίνα ζευγαριών που κρατούσαν τη σχέση τους χάρη σε “μια πίστη υπόγεια, πίστη σε τί, δεν βρίσκω λόγια”.
Ίσως, τελικά, μέσα σε αυτούς στους διαχρονικούς στίχους να βρίσκεται το “κλειδί” που μπορεί να μας κρατήσει “μέσα” στο γάμο μας. Αρκεί να αναλογιστούμε σε ποιόν και σε τι πιστεύουμε. Και πού ξέρεις; Μπορεί και να τα καταφέρουμε…