Ξεκουμπίσου από το σπίτι μου

17:45 13/9/2014 - Πηγή: Aixmi

«Είμαστε, κατά παράδοση, ο πιο ανεκτικός και φιλόξενος λαός του κόσμου», γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου στο άρθρο του που δημοσιεύει η «aixmi.gr», με τίτλο «Δολοφονούν τα άλογα όταν γεράσουν».

Την ένστασή μου την πρόβαλα σε σχετικό σχόλιο.

Την προβάλλω και στο παρόν κείμενο.

Κάποτε, ναι, είμαστε φιλόξενοι και με τους ντόπιους και με τους ξένους.

Ναι, είμαστε καλόκαρδοι και φιλόξενοι τότε που είχαμε πρωτοέρθει στην Αθήνα

από τα χωριά και οι «γκάγκαροι» Αθηναίοι μάς αποκαλούσαν «βλάχους», όπως οι παλιότεροι κάτοικοι της πρωτεύουσας μας αποκαλούσαν «Τουρκόσπορους», τους Έλληνες πρόσφυγες που είχαν έρθει από τη Μικρά Ασία.

Ναι, είμαστε καλόκαρδοι και φιλόξενοι τότε που ζούσαμε σε ένα δωμάτιο και κουζίνα καμιά δεκαριά άτομα, ο ένας πάνω στον άλλο, πατεράδες, μανάδες, παιδιά, γιαγιάδες, κουνιάδια, μπατζανάκηδες, θείες και ξαδέρφια.

Ναι, είμαστε καλόκαρδοι και φιλόξενοι τότε που πηγαίναμε στο σχολείο με τρύπια παπούτσια και οι πατεράδες μας κυνηγούσαν το μεροκάματο στις οικοδομές, στους φούρνους και στα εργοστάσια.

Ναι, είμαστε καλόκαρδοι και φιλόξενοι τότε που οι μανάδες μας έπλεναν στις σκάφες και μαγείρευαν στις γκαζιέρες.

Ναι, είμαστε καλόκαρδοι και φιλόξενοι τότε που κάθε πρωί στεκόμαστε στην ουρά στην αυλή έξω από το αποχωρητήριο.

Ναι, είμαστε καλόκαρδοι και φιλόξενοι τότε που οι μασχάλες των γυναικών μύριζαν ψιλοκομμένο κρεμμύδι, όπως γράφει και ο Καραγάτσης στα μυθιστορήματά του.

Ναι, είμαστε καλόκαρδοι και φιλόξενοι τότε που οι γιακάδες των άσπρων πουκαμίσων των δημοσίων υπαλλήλων ήταν κατάμαυροι.

Όσοι είχαμε και μετανάστες στην Αμερική και είχαμε ένα πόνο παραπάνω είμαστε ακόμα πιο καλοί και φιλόξενοι από τους άλλους.

Μπήκα πρόσφατα στο ηλεκτρονικό αρχείο του «Έλις Άιλαντ» (από εκεί περνούσαν οι μετανάστες για ιατρικές εξετάσεις προτού πατήσουν το πόδι τους στη Νέα Υόρκη) και βρήκα το όνομα συγγενούς μου: «Ε.Μ. (το όνομα είναι στη διάθεσή μου και στη διάθεση της ιστοσελίδας). Έτος 1910. Πόλη Ιωάννινα. Χώρα Τουρκία»!

Σήμερα η μοναδική εν ζωή από τις θυγατέρες του Ε.Μ., πρώην «βλάχα» στην Αθήνα, ετών 95, επικαρπώτρια μεγάλου ακινήτου σε βόρειο προάστιο, ξεσπιτώνει την Αλβανίδα που φιλοξενούσε στην αποθήκη του σπιτιού της, η οποία την πρόσεχε καλύτερα από τη μάνα της.

Την ξεσπιτώνει διότι «τα χνώτα της βρωμάνε σκορδίλα» και διότι «είχε το θράσος» να πάει τον Αύγουστο δέκα μέρες στην Αλβανία για να δει τους γονείς και τα αδέλφια της!!

«Αν αυτή τη στιγμή δεν ξεκουμπιστείς από το σπίτι μου, όπου μένεις δυο ολόκληρα χρόνια τζάμπα και δεν το εκτίμησες, -της φώναξε- θα σου κόψω το νερό και το ηλεκτρικό, θα σου σπάσω το νοικοκυριό και θα κάνω κακό στο παιδί σου. Ξεκουμπίσου αυτή τη στιγμή και πήγαινε μετά να παραθερίσεις όπου θέλεις, που μου σήκωσες μπαϊράκι και μου ζητάς και καλοκαιρινές διακοπές»!

«Κάποτε-γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου- ζούσαν εδώ άνθρωποι-καλοί, κακοί, με τις αρετές και τις αμαρτίες τους. Σήμερα οι άνθρωποι αναγκάζονται να συμβιώνουν με κτήνη».

Εγκρίνω και επαυξάνω.