Υπάρχει «μιά σφαίρα» για τον καθένα μας

02:15 8/5/2013 - Πηγή: Aixmi

Δυό εικόνες δεν θα σβήσουν από τη μνήμη μου το φετινό Πάσχα. Δύο πλάσματα του Θεού, που βίωσαν το καθένα με το δικό του τρόπο το Γολγοθά και τη Σταύρωση, αλλά νομίζω ότι δύσκολα θα έρθει – αν έρθει – κάποτε Ανάσταση. Ο αλλοδαπός και το σκυλάκι είναι οι δύο «πρωταγωνιστές» της σημερινής ιστορίας – ψυχής.

Ο αλλοδαπός που με πλησίασε στο φανάρι μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης, στη διασταύρωση

Βασιλίσσης Σοφίας και Ρηγίλλης, όταν σταμάτησα με τη μοτοσικλέτα με ρώτησε με ένα καλοσυνάτο βλέμμα που ομοιό του είχα να δω πολλά χρόνια: «έχεις ντουλειά, γιατί εγώ πολλά ντύσκολα, ντεν ξέρω αν ζω».

Τι να του απαντήσω του ανθρώπου; Ότι δουλειά μπορεί να μην είχα, αλλά ένα πιάτο φαΐ για την οικογένειά μου και μία στέγη υπήρχε;

Δεν μου ζήτησε ελεημοσύνη, δεν πήγε στο αυτοκίνητο που ήταν πίσω μου να καθαρίσει το παρμπρίζ, αλλά κάθισε και μιλήσαμε λίγα δευτερόλεπτα. Το χαμόγελό του ήταν αληθινό και περίμενε μιά γλυκειά κουβέντα. Το ένιωσα που να πάρει η ευχή, τέτοιες μέρες. «Κάνε κουράγιο και πάλεψε, θα σε βοηθήσει ο Θεός γιατί είσαι καλός άνθρωπος» του είπα, τον χτύπησα φιλικά στον ώμο στο διεθνή κώδικα φιλίας.

Το κατάλαβε ότι τον κατάλαβα. Τον κατάλαβα ότι με κατάλαβε. Λίγα μέτρα πιό μακριά μιά σκέψη με τρύπησε σαν ρομφαία. «Κι όμως ρε Αργύρη, αυτόν τον άκακο άνθρωπο, μπορεί να τον σαπίσουν στο ξύλο κάποιοι φασίστες μόνο και μόνο γιά το χρώμα του»…
Λίγο αργότερα περπατώντας στο κέντρο της πόλης γιά να βρω ένα συγκεκριμένο μαγαζί να αγοράσω ένα μικρό δωράκι στο βαφτιστίρι μου, η ματιά μου έπεσε σε ένα pet shop. Στη βιτρίνα μέσα σε ένα γυάλινο κλουβί «ένα επί ένα» ήταν ένα δυστυχισμένο σκυλάκι. Είχε μεγαλώσει αρκετά και δεν μπορούσε καν να κουνηθεί μέσα στις ακαθαρσίες.

Μιά ανείπωτη βαρβαρότητα, μία από τις πολλές που συμβαίνουν δίπλα μας. Ένα αθώο πλάσμα του Θεού, παγιδευμένο σε κλουβί με ελάχιστες ελπίδες να πωληθεί, θα περνούσε μόνο του τη νύχτα της Ανάστασης. Τη νύχτα – εφιάλτη γιά τα σκυλιά τα οποία όπως είναι γνωστό έχουν έμφυτη την ψυχολογική πάθηση της κροτοφοβίας. (Γι αυτό και τα στοιχεία δείχνουν ότι τα μισά σκυλιά εξαφανίζονται από τα σπίτια, αυτές τις ώρες λόγω των κροτίδων και των πυροτεχνημάτων).

Ο σκυλάκος, λοιπόν, καταδικασμένος στη φυλακή του. Γιά ένα «έγκλημα» που δεν διέπραξε ποτέ. Σαν κι αυτόν δεκάδες ή εκατοντάδες σε όλη την Ελλάδα. Ζώα – εκθέματα. Ζώα – παιχνίδια. Ζώα που προσπερνάμε στο δρόμο σαν να είναι αποτσίγαρα. Είτε φυλακισμένα στα γυάλινα κλουβιά. Είτε αδέσποτα. Και στο σκυλάκο είπα το ίδιο: «Κάνε κουράγιο, μπορεί να γίνει το θαύμα και να σε πάρουν σπίτι τους κάποιοι καλοί άνθρωποι». Που όχι απλώς αγαπάνε τα ζώα, αλλά ξέρουν από ζώα»…

Δεν θέλω να μείνω με πικρή γεύση απ’ αυτό το Πάσχα. Έτσι θα μοιραστώ μαζί σας τη χαρά και την αγαλλίαση που πήρα όταν συνάντησα στην Εκκλησία, τη Μάχη και τον Κώστα. Ένα ζευγάρι τίμιων νέων ανθρώπων, που μέσα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης διεύρυναν την οικογένειά τους. Δεν φοβήθηκαν και έφεραν στον κόσμο και δεύτερο κοριτσάκι. Η Μάχη και ο Κώστας ερωτεύθηκαν στο Λύκειο και από τότε μετά από 17 χρόνια είναι ακόμη μαζί. Είναι η επιτομή της ευτυχίας. Είναι η επιβεβαίωση της θεωρίας της «μιάς σφαίρας».

Αυτής της θεωρίας που λέει ότι για κάθε έναν από εμάς υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος. Μιά μοναδική «σφαίρα». Αν είσαι τυχερός συναντάς αυτόν τον άνθρωπο. Κι όταν τον συναντήσεις και η «σφαίρα» καρφωθεί στην καρδιά σου δεν υπάρχει πιά άλλος γιά εσένα. Δεν μπορείς να δεθείς με κανέναν άλλον…