Ζωή, Ραχήλ, τι αλαζονικό ύφος εξουσίας είναι αυτό;

13:16 31/5/2015 - Πηγή: Aixmi

Δεν πίστευα στα μάτια μου και στ΄ αυτιά μου παρακολουθώντας τη συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής…

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Ραχήλ Μακρή, με εισαγγελικό ύφος, να υπαινίσσονται διάφορα με ερωτήσεις που -κατά τη γνώμη μου- ξεπερνούσαν τα όρια της ευπρέπειας…

Τον Διονύση Τσακνή να απολογείται, ως μη όφειλε, για το πόσο τα τραγούδια του βοήθησαν τον αγώνα των απολυμένων της ΕΡΤ.

Και δίπλα του, εμβρόντητο, τον εξαιρετικό συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου να κοιτάζει απορημένα και μελαγχολικά….

Είχαν προηγηθεί, βέβαια, οι συστάσεις στον αξιωματικό της αστυνομίας προ δεκαημέρου…τι αλαζονικό ύφος εξουσίας …τι αυταρχισμός…τι επίδειξη δύναμης απέναντι σε έναν ευγενέστατο αστυνομικό…

Αριστερά, για να θυμίσω στην κυρία Κωνσταντοπούλου, είναι σεβασμός προς όλους… ελευθερία έκφρασης…. και διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά τον τρόπο που καλείσαι να κυβερνήσεις… Έχουν δοθεί αγώνες κι έχει χυθεί αίμα για να ρθεί η στιγμή να νοιώσουμε κάπως περήφανοι ότι το ‘’πρώτη φορά αριστερά’ ’δεν θα είναι πυροτέχνημα, αλλά ένας διαφορετικός τρόπος άσκησης εξουσίας… Δεν μπορεί, λοιπόν, όταν αναλαμβάνεις μια καίρια θέση και καλείσαι να προτάξεις ένα διαφορετικό ύφος και ήθος οι ενέργειές σου να θυμίζουν σταλινικές εποχές και πρακτικές..

Για την περίπτωση Λάμπη Ταγματάρχη και στο πλαίσιο του γνωμοδοτικού οργάνου που προεδρεύει η κυρία Κωνσταντοπούλου, έπρεπε -κατά τη γνώμη μου- να κρατήσει ισορροπίες, να σεβαστεί τις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις, και να μας συστήσει τους ανθρώπους που θα αναλάβουν τη νέα ΕΡΤ.

Δυστυχώς, όμως, ακολουθήθηκε μία άνευ προηγουμένου ταπεινωτική διαδικασία. Μία διαδικασία αναξιοπρεπής, που στόχο είχε να προσβάλλει προσωπικότητες και όχι να ενημερώσει τον ελληνικό λαό -ως όφειλε.

Όταν οι άνθρωποι που θα αναλάβουν τη νέα ΕΡΤ ανέχονται μια εξευτελιστική διαδικασία σε βάρος τους, με σκυμένο το κεφάλι για δέκα ώρες… με ερωτήσεις που παραπέμπουν στην εποχή του μακαρθισμού ,και μάλιστα σε μια συνεδρίαση με γνωμοδοτικό χαρακτήρα, είναι δυνατόν να προσφέρουν έργο ενάντια στις όποιες πιέσεις τους ασκηθούν με φανερό ή όχι τρόπο στο μέλλον;

ΥΓ Με την πρώτη ευκαιρία ακούστε τα ‘’ανεπίδωτα γράμματα’’ του Μιχάλη Γρηγορίου, σε ποίηση Άρη Αλεξάνδρου, με την Αφροδίτη Μάνου και τον Σάκη Μπουλά.

«Δεν ξέρω αν διαβάζεις ανάμεσα στις δέκα μου αράδες

Πόσο πολύ μου λείπει το βορινό παράθυρο κλειστό

Μην τύχει και κρυώσει

Ένα φλιτζάνι τσάι που αχνίζει

Τα περιστέρια των χεριών σου

Λέω να κλείσω τα παντζούρια

Μήπως και μείνει τίποτα απ’ το σούρσιμο της χτένας

Στα μαλλιά σου

Λέω ν’ ανεβάσω το φιτίλι

Μη μου χαθεί η φωνή σου»

ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ….ΑΝΕΠΙΔΩΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ