Ανορθόγραφα μηνμύματα σε έναν ανορθόδοξο πόλεμο

10:10 7/4/2018 - Πηγή: ΕΡΤ

της ανταποκρίτριάς μας στις ΗΠΑ Λένας Αργύρη

Πήγα και εγώ στην «διαδήλωση κατά των όπλων» στο κέντρο της Ουάσιγκτον, μόνο και μόνο για να είμαι ένας αριθμός παραπάνω. Για την ακρίβεια τρεις αριθμοί, διότι πήγα με τις κόρες μου. Είχαν, από μέρες, δώσει ραντεβού με όλους τους φίλους τους εκεί, μέσα στο κρύο.

Ξέρουν τα παιδιά εδώ στην Αμερική, ότι η ασφάλεια τους μέσα στις τάξεις δεν είναι δεδομένη, ούτε αυτονόητη. Θέλει κόπο, πείσμα και δουλειά πολύ για να κατακτηθεί. Έχω μάλιστα μια δυσάρεστη υποψία, οτι δεν θα κατακτηθεί

ποτέ. Αλλά αυτό προτίμησα να μην τους πω.

Απέφυγα να τους πω επίσης, ότι αυτό το οποίο διεκδικούμε δεν είναι η καθολική απαγόρευση των όπλων. Αυτό νόμιζαν. Η αλήθεια είναι άλλη. Και είναι σοκαριστική. Διαδηλώσαμε για να απαγορευθεί η πώληση ημιαυτόματων τουφεκιών σε 18χρονους και να ανέβει το όριο ηλικίας στα 21 χρόνια.

Με απλά λόγια, διαδηλώσαμε τόσο μαχητικά, για να περιορίσουμε ελαφρώς τις επιλογές που θα έχει ένας έφηβος, όταν αποφασίσει να κάνει statement θανάτου, στο επόμενο σχολείο. Διαδηλώσαμε για να γίνονται καλύτεροι έλεγχοι, στο ιστορικό όσων θέλουν να αγοράσουν όπλο. Διαδηλώσαμε για να μην μπορούν οι ψυχικά ασθενείς να αγοράζουν όπλο.

Σε αυτό το τρίπτυχο περίπου, περιορίζονται τα αιτήματα μας, γιατί πάνω από όλα είμαστε κοινωνία ρεαλιστών και απεχθανόμαστε τις υπερβολές. Για πολλούς, αυτά τα αιτήματα είναι καλοδεχούμενα. Για άλλους, τόσο επαναστατικά που αν ικανοποιηθούν θα καταλύσουν ένα ένα τα δικαιώματα μας. Για όλους τους υπόλοιπους, απλώς παρωδία.

Το μόνο που χρειάστηκε να διευκρινήσω στα παιδιά, έτσι για να έχουν στο μυαλό τους την μεγάλη εικόνα, είναι οτι σε άλλες χώρες όπως π.χ στην Ελλάδα, οι άνθρωποι δεν οπλοφορούν. Και τα παιδιά στα σχολεία δεν σκοτώνονται μέσα στις τάξεις τους. Με αντιμετώπισαν με δυσπιστία, σχεδόν δεν με πίστεψαν.

Οχτώ και δέκα χρονών οι μικρές, έγραψαν με κέφι από το προηγούμενο βράδυ τα πανό που θα κρατούσαν. «Δεν θέλω το σχολείο μου να γίνει Parkland» έγραψε η μεγάλη, «είμαστε παιδιά και θέλουμε να μεγαλώσουμε» έγραψε η μικρή, «δεν θέλω η δασκάλα μου να οπλοφορεί» έγραψε μια φίλη τους, «ήταν 6 χρονών τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο Sandy Hook, σαν εμένα» έγραψε ένα άλλο. Σκόρπιες φράσεις σε πανό πολύχρωμα, που και που ανορθόγραφα. Δηλαδή παιδικά. Χωρίς δράματα και υπερβολές. Χωρίς δεύτερες αναγνώσεις και βαθύτερα νοήματα.

Και έτσι απλά χωρίς κραυγές και φανατισμούς, βρεθήκαμε και εμείς μέσα στο πλήθος. Τρεις ακόμη αριθμοί ανάμεσα σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους, 62 αμερικανικών πόλεων. Όσο πιο πολύ βαδίζαμε, τόσο πιο πολύ νιώθαμε ότι όλα είναι δυνατά. Η ισχύς των όπλων για πρώτη φορά, δεν φαινόταν ικανή να μας τρομάξει. Ηταν η πρώτη φορά άλλωστε, που γινόταν κάτι τόσο σαρωτικό στην Αμερική. Δεν μπορεί, θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Όμως όχι, όλο αυτό ήταν φευγαλέο.

Γιατί, επανήλθαμε γρήγορα στην αμερικανική πραγματικότητα, από τις φωνές των φανατικών της δεύτερης τροπολογίας, που μας υπενθύμησαν ποιο είναι το πραγματικό αφεντικό. Οι «κακοί» όπως τους χαρακτήρισαν οι κόρες μου, είχαν από νωρίς πάρει θέση κατά μήκος της πορείας. «Και τι γνωρίζετε εσείς σε αυτή την ηλικία, που θέλετε να καταργήσετε το δικαίωμα μας να οπλοφορούμε;» ούρλιαζαν στα οχτάχρονα, με θυμό πραγματικό.

Και αυτά σαστισμένα, απλώς παρατηρούσαν προσεχτικά, τους εκφραστές ενός πανίσχυρου συστήματος σε πανικό. Οι «πραγματικοί πατριώτες της πατρίδας» όπως αυτοαποκαλούνται, σε

κατάσταση υστερίας, μπροστά σε πιτσιρίκια με ανορθόγραφα πανό. Η αναχρονιστική και ξεπερασμένη Αμερική της υπερσυντήρησης και των αγκυλώσεων, απέναντι στην Αμερική που θέλει να προσαρμοστεί, να αλλάξει, να απεξαρτηθεί, να απωθήσει τον φόβο. Δεν ήταν μια εύκολη συνάντηση.

Τελικά η πορεία ολοκληρώθηκε χωρίς άλλα απρόοπτα. Τα παιδιά χοροπηδώντας σε ομάδες και έχοντας ξεχάσει κιόλας τους «κακούς», γύρισαν σπίτια τους. Συνεπαρμένα. Είτε γιατί νόμιζαν οτι κάτι πέτυχαν, είτε γιατί επιτέλους θα επέστρεφαν στα παιχνίδια τους.

Έκτοτε πέρασαν ημέρες πολλές και το πλήθος σκόρπισε, η συζήτηση ατόνισε, το μήνυμα ξεθώριασε, τα δάκρυα για τους μαθητές του Parkland σχεδόν στέγνωσαν. Όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο. Γνώριμο και ανιαρό pattern αντίδρασης της αμερικανικής κοινωνίας, η οποία πρόσφερε απλόχερα και ειλικρινά αυτό που μπορούσε. Μα μετά σιώπησε ξανά. Περιμένοντας χωρίς να το πολυκαταλαβαίνει, την επόμενη συγκυρία αίματος για να ενεργοποιηθεί και πάλι. Σαν φαύλος κύκλος θανάτου. Αρκεί να είναι μακριά μας.

Με ρωτήσαν οι κόρες μου προχθές απλουστευτικά, αν τελικά «καταργηθήκανε τα όπλα στην Αμερική». Τους είπα «όχι». Με ξαναρώτησαν επίμονα «αν δηλαδή νίκησαν εκείνοι οι κακοί». Τους είπα κουρασμένα ότι «δεν είναι πόλεμος για να υπάρχει νικητής και ηττημένος». Και κάπως έτσι απότομα, έκοψα την συζήτηση. Γιατί μέσα μου ήξερα και πόλεμος πως είναι και ποιος είναι ο χαμένος. Αλλα σε τι εξυπηρετεί να γνωρίζουν όλη την αλήθεια, τόσο μικρά που είναι;

www.ert.gr