Από το Δροσερό της Ξάνθης φοιτήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του Ρεθύμνου

17:32 30/8/2018 - Πηγή: ΕΡΤ

Ήταν αργά το μεσημέρι. Στο δρόμο ήταν ελάχιστοι αυτοί που άντεχαν την ζέστη και κινούνταν ακόμη. Νωχελικά, αδιάφορα, σχεδόν παρατημένα. Οι περισσότεροι είχαν μαζευτεί στα μισοτελειωμένα σπίτια τους, αυτά που αγκαλιάζουν τις νύχτες τα όνειρά τους και τις ημέρες τα ατέλειωτα προβλήματα της καθημερινότητας των κατοίκων του Δροσερού, της μικρής πόλης των Ρομά. Μια πόλη, μέσα στην μεγάλη πόλη της Ξάνθης, ξεχασμένη, λησμονημένη, πληγωμένη από την αδιαφορία των άλλων.

Ρωτώντας βρήκαμε το σπίτι της. Όλοι στην γειτονιά ήξεραν την Αλή Ογλού Βιζδάν, το κορίτσι που έγραψε ιστορία

ως: «Tο πρώτο κορίτσι του οικισμού που πέρασε σε ΑΕΙ». Οι γονείς, οι αδερφές, ο παππούς και η γιαγιά ήταν στην βεράντα. Κι εκείνη πανευτυχής ανάμεσά τους. Της εύχονταν, άλλοτε με δάκρυα στα μάτια κι άλλοτε με πολλά χαμόγελά, πάντα, όμως,περήφανοι για την επιτυχία της.

Η Αλή Ογλού Βιζδάν, λιγομίλητη στην αρχή και πιο ξεθαρρεμένη στην συνέχεια είχε κάθε λόγο να είναι κι εκείνη χαρούμενη. Η προσπάθεια της είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. «Από τα παιδικά μου χρόνια όλοι μου έλεγαν διάβασε- διάβασε να έχεις μια καλύτερη ζωή. Τα κορίτσια εδώ στον οικισμό παντρεύονται μικρά σε ηλικία κι εγώ και οι δικοί μου δεν θέλαμε να συμβεί κάτι τέτοιο με μένα.» λέει και θυμάται όλους και όλες φίλους, φίλες, καθηγητές, καθηγήτριες κι εθελοντές κοινωνικών φροντιστηρίων που την στήριξαν και την βοήθησαν στην προσπάθεια αυτή, όπως ο Σύλλογος «Ελπίδα» στον οικισμό της.

Βοηθός πάντα στο πλευρό της ο πατέρας της. Κι εκείνος πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια είχε κάνει το ίδιο βήμα φτάνοντας να είναι ένας από τους δύο νηπιαγωγούς που υπήρχαν τότε από το Δροσερό. Στήριξε και καθοδήγησε την κόρη του ζητώντας πάντα από εκείνη να μην σταματήσει ποτέ την προσπάθειά της. «Επέμενα πολύ γιατί έβλεπα ποιο είναι τον μέλλον των παιδιών της γειτονιάς, ποιο ήταν το μέλλον των δύο αδερφών μου. Σταματούν το σχολείο μετά το Δημοτικό, στην καλύτερη περίπτωση, και παντρεύονται δημιουργώντας οικογένειες που δεν μπορούν οι ίδιες να στηρίξουν» δηλώνει ο Αλή Ογλού Γιουγκέρ, ο τυχερός πατέρας τεσσάρων κοριτσιών και μιας αξιολάτρευτης συζύγου στα 38 του μόλις χρόνια.

Το Δροσερό κάποτε αριθμούσε 7.000 κατοίκους, τώρα, στα οκτώ χρόνια της κρίσης ζήτημα είναι αν ζουν εκεί 4.500 κάτοικοι, οι υπόλοιποι μετανάστευσαν στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, καθώς στον οικισμό που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα προβλήματα είναι πολλά, με σημαντικότερο αυτό της ανεργίας. Ένας τόπος που η Βιζδάν ήθελε να αφήσει πίσω της διαβάζοντας πολλές ώρες, επιλέγοντας μάλιστα να σπουδάσει φιλολογία στην άλλη άκρη της χώρας, στο Ρέθυμνο και στο τέλος καταφέρνοντάς το. «Της έλεγα να φύγει και να σπουδάσει όσο πιο μακριά γίνεται, να δει πως είναι ο κόσμος. Ας είναι μακριά και ας είναι ευτυχισμένη. Εδώ στην γειτονιά δεν είναι να ζει ένα κορίτσι» λέει η γιαγιά της που παντρεύτηκε στα 16 της χρόνια. Η Αλή Ογλού Βιζδάν την ακούει και χαμογελά. Ο παππούς της Βιζδάν, συνταξιούχος ναυτικός, κατάλαβε πολύ νωρίς πως ο μόνος δρόμος για να ανοίξει κανείς τα φτερά του και να πετάξει μακριά είναι η μόρφωση. «Εγώ με χίλια βάσανα κατάφερα να σπουδάσω το γιό μου. Τώρα θα πρέπει να καταφέρει αυτός να σπουδάσουν και τα τέσσερα κορίτσια του. Η άλλη επιλογή που έχουν είναι να μείνουν εδώ και να παντρευτούν από τα 12, τα 14 και τα 16, όπως κάνουν τα άλλα κορίτσια στον οικισμό, είναι σωστό αυτό;» λέει και προστάζει τις γυναίκες του σπιτιού να κεράσουν τον κόσμο.

Μια από τις αδερφές της που πηγαίνει στο Γυμνάσιο ακόμη σπεύδει να πάρει το δίσκο στα χέρια και κερνά, εμάς, τους γείτονες και τους περαστικούς. Η χαρά της είναι μεγάλη. Θέλει, όπως λέει, να ακολουθήσει το παράδειγμα της. «Ζηλεύω, δεν το κρύβω. Θα προσπαθήσω κι εγώ να τα καταφέρω» δηλώνει και χαμόγελα έχοντας το δικό της όνειρο να την συντροφεύει στην υποβαθμισμένη γειτονιά του Δροσερού. Χρειάζεται προσπάθεια αν αναλογιστεί κανείς ότι οι σχολικές διαρροές των παιδιών στον οικισμό κυμαίνονται σε υψηλά επίπεδα, 600 παιδιά στο σχολείο, 1600 στους δρόμους… Απαραίτητη κρίνεται η δημιουργία σχολικών μονάδων ή η διασπορά των παιδιών σε σχολεία της Ξάνθης για να μπορέσουν κι άλλα παιδιά να πετύχουν ό,τι και η Βιζδάν.
φώτο: Με την Βιζδαν και την οικογένειά της στον οικισμό του Δροσερού ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου

www.ert.gr