Εκδήλωση – συζήτηση στα Χανιά για το Μάη του ‘68

14:10 29/5/2018 - Πηγή: ΕΡΤ

Εκδήλωση – συζήτηση, με θέμα «Από την εξέγερση του ’68 στην αντίσταση του 2018 – ο αγώνας συνεχίζεται», θα πραγματοποιηθεί αύριο Τετάρτη 30 Μαΐου στις 8μμ, στα γραφεία του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στα Χανιά (Εμπορικό Κέντρο Ερμής). Η συζήτηση οργανώνεται από την αντικαπιταλιστική εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη.
Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση:
Οι απεργοί στη Γαλλία

κατεβαίνουν με σύνθημα ότι «ένας νέος Μάης είναι εδώ». Οι φοιτητές κατεβαίνουν με σύνθημα «φοιτητές εργατιά μια φωνή και μια γροθιά». Ο Μάης δεν είναι ανάμνηση, αλλά εμπειρία ενός ολόκληρου κομματιού που πάλεψε τότε και έχει μείνει εκεί, στο DNA της νέας γενιάς των εργατών και των φοιτητών. Αυτή είναι η εικόνα ενός συγκλονιστικού γεγονότος πριν πενήντα χρόνια. Αλλά και ότι από τότε βγήκε μια δυνατή επαναστατική αριστερά στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Μέχρι τότε, μόνο στον Οκτώβρη του ‘17 και την επαναστατική περίοδο της Τρίτης Διεθνούς, υπήρχε δυνατή επαναστατική αριστερά. Σήμερα υπάρχει σε πολλές χώρες και έχει αναφορά στο Μαρξ, τον Ένγκελς, το Λένιν, τον Τρότσκι, το Γκράμσι, τη Ρόζα.

Τι άφησε ο Μάης; Τη δύναμη να αλλάζεις τα πράγματα. Ο Μάης είναι μια ολόκληρη δεκαετία. Πιο πριν είναι στην Ελλάδα τα Ιουλιανά του ‘65, τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια στις ΗΠΑ και όλη την Ευρώπη. Και δεν αποκλιμακώνεται, προχωρά σε κορύφωση. Καταρρέουν δικτατορίες παντού, καθεστώτα που ήταν επιλογές της κυρίαρχης τάξης προσπαθώντας να ελέγξει τις εργατικές τάξεις, στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ελλάδα και παντού. Όλο αυτό γίνεται σμπαράλια. Γιατί δημιουργείται ένα τεράστιο εργατικό κίνημα παντού. Μία δεκαετία που ανακαλύπτουν τον κίνδυνο της εργατικής τάξης. Στην Ιταλία ήταν πρωτόγνωρο, νέα συνδικάτα, που οργανώνουν όλους τους χώρους, που έρχονται σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τα μεγάλα αφεντικά, τραπεζίτες, αυτοκινητοβιομηχανίες, χαλυβουργίες. Και παντού τους αναγκάζουν σε υποχώρηση. Ο Μάης δεν έχει τελειώσει. Η Ρώσικη Επανάσταση του 1905 δεν κέρδισε, αλλά κέρδισε το 1917. Οι πρόβες τζενεράλε είναι για να συνεχίσουμε, να ξέρουμε το πρόβλημα την προηγούμενη φορά και τι να κάνουμε καλύτερα τώρα. Αυτό είναι το μέτρημα σήμερα στις καινούργιες συνθήκες. Υπάρχουν ομοιότητες αλλά και διαφορές. Έχει ξεκινήσει μια τεράστια ριζοσπαστικοποίηση αλλά σε άλλες συνθήκες, σε συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού, που δεν μπορούν να την ελέγξουν και να τη σταματήσουν, ούτε μπορούν να τσακίσουν την εργατική τάξη γιατί την έχουν ανάγκη. Γι’ αυτό τα πολιτικά τους αδιέξοδα απλώνονται, όχι σε μία χώρα, αλλά σε πολλές ταυτόχρονα. Στην Ιταλία η κυβέρνηση Πέντε Αστέρων και Λέγκας του Βορρά έχει να λύσει το ζήτημα της ΕΕ. Το ίδιο στη Βρετανία. Έχουν μπορέσει να ελέγξουν το Brexit; Έχουν καταφέρει να ελέγξουν την αριστερά που ανεβαίνει ή το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα; Προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα οξύνοντας τους ανταγωνισμούς ανάμεσά τους. Ο Τραμπ φεύγει από τη συμφωνία με το Ιράν, ανοίγει εμπορικούς πολέμους. Όμως σε μεγαλύτερα αδιέξοδα και πολεμικές συγκρούσεις θα τους οδηγήσουν. Στην Ελλάδα, όλοι περίμεναν ότι μια αποτυχία κυβέρνησης της αριστεράς θα οδηγήσει στην δεξιά και την ακροδεξιά. Γιατί δυστυχώς, αυτό που κυριαρχεί στα μυαλά πολλών δεν είναι η δύναμη της τάξης. Δεν βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κυβέρνηση που ανέβηκε με την ψήφο εκατομμυρίων εργατών που είχαν τσακίσει κυβερνήσεις και είχαν αντισταθεί στα μνημόνια. Μόνο αν υπάρχει επαναστατική αριστερά, μπορεί αυτή η εμπειρία, αυτή η δύναμη, να πάει παρακάτω. Όταν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, το εξώφυλλο του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω έλεγε «η Αριστερά στην κυβέρνηση, οι εργάτες στο δρόμο». Πολλοί μας κατηγορούσαν ότι αυτό είναι υπερβολικό. Σιγά μην οι εργάτες που τους ψήφισαν βγουν στους δρόμους. Αλλά έγινε. Γιατί οι εργάτες είχαν ανεβάσει την αριστερά μέσα από την αυτοπεποίθησή τους και τις μάχες τους, όχι μέσα από απελπισία και την παραίτηση για εκλογική λύση. Έχουμε ένα εργατικό κίνημα που παλεύει και αντιστέκεται και μια επαναστατική αριστερά που έχει δεσμούς μαζί του και προσπαθεί τρία πράγματα. Πρώτο να στηρίξει όλους τους αγώνες, από τον πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Όλοι προσπαθούν να πουν μην κάνετε απεργίες γιατί μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο. Και γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία να πετύχει το απεργιακό κίνημα και η Πανεργατική στις 30 Μάη. Το δεύτερο ότι χτίζουμε αυτές τις μάχες διαμορφώνοντας παντού μέσα στους χώρους ένα δίκτυο των πιο προχωρημένων εργατών. Στα νοσοκομεία αυτή είναι η εμπειρία. Ότι ανάμεσα στις απεργίες έχεις να δώσεις πολλές και συγκεκριμένες μάχες, οικονομικές και πολιτικές. Δεν παρεμβαίνουμε περιστασιακά, οργανώνουμε και συντονίζουμε τα δίκτυα και έτσι έρχονται οι κλιμακώσεις.

Γι’ όλα αυτά συζητάμε στην εκδήλωση – συζήτηση: «Από την εξέγερση του ’68 στην αντίσταση του 2018 – ο αγώνας συνεχίζεται» αυτή την Τετάρτη 30 Μαΐου και στις 8μμ στα γραφεία του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Εμπορικό Κέντρο Ερμής) και η οποία οργανώνεται από την αντικαπιταλιστική εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη.

www.ert.gr