«Ένας λεβέντης χάθηκε που τον ελέγαν Άρη» -71 χρόνια από το θάνατο του Άρη Βελουχιώτη

07:06 11/6/2016 - Πηγή: ΕΡΤ

Ήταν 15 Ιουνίου του 1945 όταν ο Άρης Βελουχιώτης έδωσε τέλος στη ζωή του, όντας περικυκλωμένος από δυνάμεις της εθνοφυλακής και του εθνικού στρατού στη Χαράδρα του Φάγκου (Αχελώος Ποταμός) στο χωριό Μεσούντα του Νομού Άρτας. Έτσι γράφτηκε το τέλος στη διαδρομή του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, που το όνομά του ακόμα και σήμερα αποτελεί σύμβολο αντίστασης στους κατακτητές.

Ακολούθησε η φρίκη και ο αγριανθρωπισμός

καθώς τα κεφάλια του Άρη Βελουχιώτη και του αντάρτη Τζαβέλα τα κρέμασαν σε φανοστάτη στα Τρίκαλα και γύρω τους ξετυλίχτηκε γλέντι από τους «εθνικόφρονες» της εποχής.
Γεννημένος στις 27 Αυγούστου 1905 στη Λαμία, ο Θανάσης Κλάρας, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Βελουχιώτη, είχε και πριν το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, έντονη πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και φυλακίστηκε – διώχθηκε αρκετές φορές, ενώ επί δικτατορίας Μεταξά υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Το καθεστώς υποψιάζονταν ότι ήταν κίνηση τακτικής για να αποφυλακιστεί και να επανενταχτεί στη δράση. Αν και σπούδασε γεωπόνος, δεν άσκησε το επάγγελμα αφού κατέβηκε στην Αθήνα όπου είχε ενεργό ανάμιξη στο εργατικό κίνημα, ενώ διετέλεσε και αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη.

Πολέμησε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και ακολούθησε η ίδρυση του ΕΛΑΣ γράφοντας χρυσές σελίδες στο αντάρτικο ενάντια στον κατακτητή, με πιο γνωστή την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου το Νοέμβριο του 1942, σε συνεργασία με το Ναπολέοντα Ζέρβα και τους Βρετανούς.

Για την προσφορά του η Κυβέρνηση του Βουνού – ΠΕΕΑ τον Μάιο του 1944 του απένειμε τον βαθμό του Υποστράτηγου.

Από νωρίς εξέφραζε επιφυλάξεις για το ρόλο των Βρετανών στις εξελίξεις στην Ελλάδα, ενώ ακόμα και σήμερα πλανιέται το ερώτημα αν στα Δεκεμβριανά του 1944 ο Άρης είχε πάρει εντολή να κατέβει με τις δυνάμεις του στην Αθήνα, αντί μαζί με το Στέφανο Σαράφη να καταδιώκουν δυνάμεις του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο, όπως είχαν διαταχθεί, τότε πόσο διαφορετικές μπορεί να ήταν οι εξελίξεις και ο ρους της ιστορίας.

Ο Βελουχιώτης αντιτάχτηκε στη συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, κρατώντας τα όπλα με μία ομάδα πιστών συντρόφων του.