Γιάννη Ρίτσου: «ΑΙΑΣ» στο θέατρο της Παλιάς Ηλεκτρικής

18:05 6/5/2019 - Πηγή: ΕΡΤ

Πρόκειται για την θεατροποίηση του ποιήματος «Αίας» του Γιάννη Ρίτσου από την συλλογή του «Τέταρτη Διάσταση», σε σκηνοθεσία/σκηνογραφία κι ερμηνεία του Γιάννη Τράντα. Η παράσταση διαρκεί περίπου 70 λεπτά. και ανεβαίνει τη Δευτέρα 20 και την Τρίτη 21 Μαϊου 2019 στις 9:15 μ.μ. στο Θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής Βόλου.

Στο πιάνο με πρωτότυπη μουσική, ο συνθέτης/τραγουδιστής και παραγωγός της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, Πέτρος Δουρδουμπάκης. Τα κοστούμια είναι του αείμνηστου Δημήτρη Παρθένη (Parthenis).

Συμμετέχουν οι «Ερινεώ»: Μαρία Γώγου, ως Τέκμησσα και αφηγήτρια του προλόγου / επιλόγου – Ευάγγελος Κακάλιας, ως Φίλιος Φρουρός και τραγουδιστής – Γιώργος Λεβέντης, ως Ένας Ναύτης και τυμπανιστής, – η τεχνικός χειροποίητης κεραμικής, Αλιέ Εφέντη, με ζωγραφική, την αφίσσα σχεδίασε ο Νίκος Κουλουμπρούκας. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στην μνήμη των εκλιπόντων ηθοποιών, Νίκου Σκυλοδήμου και Εριφύλης Λεβέντη.

Ο Ρίτσος, εμμέσως με τις σκηνογραφικές υποδείξεις του στον πρόλογο και τον επίλογο, παρουσιάζει τον «Αίαντά» του ως πρόταση για έναν καθαρά θεατρικό μονόλογο. Η παράσταση στοχεύει στην δυναμική καλλιέπεια αυτού του λόγου, που με τα στιβαρά ελληνικά του, κυριαρχεί και παράγει τις θυελλώδεις ακουστικές εικόνες και την ανάλογη συναισθηματική κλίμακα στον θεατή. Ο Ρίτσος γράφει τον «Αίαντα», εξόριστος από την χούντα των συνταγματαρχών, στην Λέρο και την Σάμο (Αύγουστος 1967 – Ιανουάριος 1969) και η έντονη ψυχική διέγερσή του διατρέχει το έργο, αλλά την διαχειρίζεται με μιαν υποδόρια ευγενική αυτοκυριαρχία ώστε ο καταγγελτικός του λόγος να στρέφεται εναντίον ουσιαστικά του ίδιου, διότι αδυνατούσε να διακρίνει την απάτη και τις ραδιουργίες των εξουσιαστών/συμπολιτών/συμπολεμιστών/συντρόφων του.

Το τέλος της ηρωϊκής εποχής, που πρεσβεύει ο Αίας, αδυνατεί να συμπλεύσει με το «νείκος» που επεξεργάζεται και σηματοδοτεί η «νέα τάξη» και η αυτοκτονία του, ως σηματωρός, είναι ο μόνος δρόμος που φωτίζει και αποκαλύπτει τις μηδενιστικές σκιές της «νέας εποχής». Βασιζόμενος ο Ρίτσος στον Ομηρικό και τον Σοφόκλειο «Αίαντα» αναπτύσσει, μεταξύ τού τότε και τού σήμερα, μιαν ολοκάθαρη γραμμή και πορεία αυτής της σκληρής και μοναχικής διαπάλης μεταξύ κοινωνικού καθήκοντος και αριβισμού, μεταξύ Ζωής και καιροσκοπισμού. Ο χρόνος είναι ρευστός κι ο χώρος παλινδρομεί μεταξύ τού στρατοπέδου των Ελλήνων της Τροίας και του στρατοπέδου των εν τω παρόντι Ελλήνων εξορίστων. Η ιστορική μνήμη είναι διαρκώς παρούσα και ατελεύτητη και τα «νεωτερικά» στοιχεία τής παράστασης έχουν σημανθεί από τον ίδιο τον ποιητή στις αποστροφές και στις υπονοήσεις τού παραληρούντα Αίαντα.

www.ert.gr