Η κυρία Πέπη, η δασκάλα μου

11:27 5/10/2016 - Πηγή: ΕΡΤ

της Μάχης Μαργαρίτη

Σήμερα που είναι η παγκόσμια ημέρα του εκπαιδευτικού, μπορούμε να πούμε πολλά. Μπορούμε να πούμε για το τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος, μπορούμε να πούμε για την κατάσταση της παιδείας και της δημόσιας εκπαίδευσης, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί. Για την κουβέντα που γίνεται για την αξιολόγησή τους, και την κουβέντα που δε γίνεται, για την αξία τους.

Αλλά εγώ σήμερα θέλω να πω για τη δασκάλα μου, την κυρία Πέπη. Μαθήτρια της δευτέρας δημοτικού,

βρέθηκα στον δρόμο της. Ή εκείνη στον δικό μου. Για δύο χρόνια. Για καλή μου τύχη. Τότε, τη δεκαετία του ΄80, που το δημόσιο σχολείο είχε ακόμη αίγλη, που τους δασκάλους τους σέβονταν, και πολλές φορές τους αγαπούσαν.

Φυσιογνωμία επιβλητική. Πάντα περιποιημένη και καλοχτενισμένη. Φωνή βαθιά. Ψηλή, με ανοιχτά μαλλιά και γαλανά μάτια. Με αυτή τη σπάνια αρετή της αληθινής ευγένειας. Αυστηρή καμιά φορά, αλλά πάντα δίκαιη. Με αγάπη στον μαθητή της. Σε κάθε μαθητή της.

Τα λόγια της, δεν τα έχω ξεχάσει ποτέ. «Προτού μιλήσουμε, βουτάμε πάντα τη γλώσσα στο μυαλό. Γιατί η γλώσσα ‘τσακίζει’.» «Στους άλλους ανθρώπους δε μιλάμε στην προστακτική.» «Η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου.» «Όταν στην τάξη των 28, οι 27 ζεσταίνονται και ο ένας κρυώνει, το παράθυρο πρέπει να κλείνει.» «Όλοι οι μαθητές είναι ίσοι για τον δάσκαλο.»

Τη θυμάμαι σοβαρή, αλλά και να γελάει ανοιχτόκαρδα. Τη θυμάμαι «δασκάλα», αλλά και να μιλάει σαν «σοφή μαμά» όταν χρειαζόταν. Αυτά που μας έμαθε, έξω από την «ύλη», είναι αυτά που κράτησα πάντα στο μυαλό μου. Όπως και την ίδια. Η κόρη μου, προτού ακόμη πάει σχολείο, είχε την τύχη να τη γνωρίσει και εκείνη. Έστω για λίγο. Αλλά αρκετό για να σχηματίσει την πρώτη ιδέα του τι σημαίνει δάσκαλος.

Η κυρία Πέπη δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά δε θα μπορούσε να είναι πιο ζωντανή. Η φωτογραφία της με ένα μεταξένιο μωβ φόρεμα, είναι πάντα εκεί. Στην αριστερή σελίδα ενός παιδικού άλμπουμ.

Το ρολόι-αστέρι που μου χάρισε σε μια ευτυχισμένη στιγμή της ενήλικης ζωής μου, θα μου θυμίζει πάντα ότι ο χρόνος περνάει. Και μπορεί να παίρνει μαζί του τους ανθρώπους που μας έκαναν αυτό που είμαστε, αλλά δε μπορεί ποτέ να πάρει αυτά που μας έδωσαν. Και που θα δώσουμε κι εμείς στα δικά μας παιδιά.

Στην κυρία Πέπη, και σε κάθε δάσκαλο εκεί έξω που αγάπησε τους μαθητές του, ένα ευχαριστώ.