Κομοτηνή: 600 μέτρα μακριά από την κορυφή του Έβερεστ έμεινε η θρακιώτισσα ορειβάτισσα

15:02 28/5/2017 - Πηγή: ΕΡΤ

Προσπάθησε, ακολουθώντας τη νότια διαδρομή να φθάσει στην κορυφή του Έβερεστ και λίγο έλειψε να τα καταφέρει. Ο λόγος για τη Θρακιώτισσα Κική Τσαλκαδήμη. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε, 600 μέτρα πριν τον τελικό της στόχο, ήταν εκείνες που έβαλαν τέλος σ’ αυτό το ωραίο ταξίδι, όχι όμως άδοξο τέλος καθώς η Κική κέρδισε ήδη τις εντυπώσεις και τον θαυμασμό των Ελλήνων.

Ενδεικτική των δυσκολιών που αντιμετώπισε είναι η δική της φράση «κανένα βουνό, ούτε και το Έβερεστ, δεν αξίζει για να πεθάνεις κι εκείνη τη νύκτα είχα ήδη βιώσει το θάνατο

γύρω μου». Ήταν δύο τα ξημερώματα της 23ης Μαΐου όταν έπεφταν οι τίτλοι τέλους ενός συναρπαστικού ταξιδιού.

«Ήμασταν μόλις 600 μέτρα κάτω από την κορυφή (στα 8250 μ. υψόμετρο), ασθμαίνοντας και παλεύοντας ανάμεσα σε ανέμους των 100-110 χλμ./ώρα. Χτυπιόμασταν πέρα δώθε σαν κούκλες με wind chill -60 βαθμών Κελσίου να κατατρώει τα σώματά μας σαν δράκοντας. Μόλις και μετά βίας κρατιόμασταν όρθιοι. Κάθε εκατοστό που ανεβαίναμε παίζαμε με τις ζωές και τα άκρα μας, ήταν μία αδυσώπητη μάχη με τα φυσικά μας όρια. Εκείνη τη νύκτα το Έβερεστ εξαπέλυσε όλες του τις δυνάμεις απέναντί μας.» γράφει η Κική. Παράλληλα, σημειώνει «Τα δώσαμε όλα και ακόμη περισσότερα αλλά στο τέλος ο οδηγός μου, ο Satyabrata Dam, αποφάσισε ότι θα ήταν πιο φρόνιμο να γυρίσουμε πίσω ζωντανοί παρά να χάσουμε τις ζωές μας ή τα άκρα μας, κάτι που σίγουρα θα συνέβαινε αν συνεχίζαμε. Κανένα βουνό, ούτε και το Έβερεστ, δεν αξίζει για να πεθάνεις κι εκείνη τη νύκτα είχα ήδη βιώσει το θάνατο γύρω μου στη “ζώνη θανάτου”. Παγωμένα σώματα πεταμένα τριγύρω σαν κουρέλια, χωρίς καμία ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Άνθρωποι είχαν πεθάνει φορώντας μάσκες οξυγόνου μέσα στις σκηνές τους. Ήταν μία τρέλα, η “μυρωδιά” του θανάτου διασκορπισμένη παντού. Δεν φοβήθηκα, ούτε και η ομάδα μου φοβήθηκε αλλά δεν μπορούσα να αποδεχτώ το θάνατο σε τέτοια απομόνωση. Κοιτάξαμε ψηλά ευχαριστήσαμε το Έβερεστ που μας επέτρεψε να φτάσουμε τόσο ψηλά και στρέψαμε τα βήματά μας πίσω στο καταφύγιο των μικρών σκηνών μας που ήταν χτυπημένες σαν ερείπια.»

Κάθε φορά ψηλότερα

Όσον αφορά στα συναισθήματα που την συντροφεύουν; «Ένιωσα ταπεινή, ευγνώμων και τυχερή που βγήκα ζωντανή από αυτή τη δοκιμασία.» αποκαλύπτει και σημειώνει «Η κορυφή θα ήταν το τέλειο αλλά για μένα το ταξίδι ήταν πάντα πιο σημαντικό από τον προορισμό και αυτό ήταν το ταξίδι της ζωής μου.» Και τα σχέδια της για το μέλλον «Υπάρχουν περισσότερα πράγματα στη ζωή μας από ένα Έβερεστ και τώρα θα ξεκινήσω το ταξίδι μου γι’ αυτά τα άλλα που με περιμένουν στο γυρισμό μου. Έχω μεγαλύτερα όνειρα και πιο υψηλούς στόχους μπροστά μου. Το Έβερεστ ήταν το πρώτο μου βήμα και μου απέδειξε ότι όλα είναι δυνατά. Τώρα πηγαίνω πίσω στον πολιτισμό, αργά αλλά σταθερά, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να απολαύσω το ζεστό ήλιο.» Μην παραλείποντας στο τέλος να υπενθυμίσει τον τίτλο του πρότζεκτ της: “Ψηλότερα από το Έβερεστ”.