Κομοτηνή: Αναγκαίες οι δομές ψυχαγωγίας κι απασχόλησης για ΑμεΑ

07:43 14/11/2018 - Πηγή: ΕΡΤ

Αρκετά και πολύπλοκα ζητήματα καλούνται να αντιμετωπίσουν οι γονείς των ΑμεΑ. Σύμφωνα με την Μαρία Χρυστοφορίδου, μέλος του Συλλόγου Γονέων του Κέντρου Ατόμων με Αναπηρία Ν. Ξάνθης ένα από τα σημαντικότερα είναι η απασχόληση τους, η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, η ψυχαγωγία τους. Τέτοιες δομές, γι αυτές τις δράσεις, όπως δηλώνει στην ΕΡΤ Κομοτηνής, δεν υπάρχουν στην Ξάνθη, όπου ζει κι εργάζεται,

παρά το γεγονός ότι απασχολεί πολύ τους γονείς και τις οικογένειες αυτών των παιδιών. Έτσι, τα ΑμεΑ είναι αναγκασμένα να μένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στο σπίτι, ενώ θα μπορούσαν να είχαν χώρους ψυχαγωγίας με διάφορες δραστηριότητες για να περνάνε κι εκείνα καλά.

«Ανάσες», ωστόσο, λείπουν και από τους ίδιους τους γονείς. «Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά μας, αλλά και εμείς, αυτές οι «ανάσες» χρειάζονται περισσότερο. Αυτό το νιώθω καθημερινά. Όσο μεγαλώνουμε χρειαζόμαστε την ξεκούραση μας και ειδικά αν υπήρχαν δομές που κάλυπταν αυτές τις ανάγκες των παιδιών μας θα ήταν και η δική μας ποιότητα ζωής καλύτερη.» δηλώνει και σημειώνει πως « Αυτό είναι και μεγάλη ανάγκη και αίτημα όλων των γονέων. Αν το λάβουν σοβαρά υπ όψιν αυτοί που ορίζουν την κοινωνική μας ζωή, πρέπει να το δούνε σοβαρά γιατί νομίζω πως η ποιότητα ζωής μιας κοινωνίας ξεκινάει από την ποιότητα της ζωής των ατόμων με αναπηρία. Δεν είναι και λίγοι οι ανάπηροι στην κοινωνία μας.Και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Οπότε, και οι άνθρωποι που δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενοι καλό είναι να ευαισθητοποιηθούν κι αυτοί.» δηλώνει προσθέτοντας « Νομίζω πως όσο πιο πολλοί άνθρωποι ευαισθητοποιηθούν και ζητήσουν κάτι από την πολιτεία είναι και πιο εύκολο να υλοποιηθεί.»

Σύμφωνα με την δραστήρια μητέρα όσο δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει, ό,τι κι αν είναι αυτό, η κατάσταση μας μένει στάσιμη, δεν λύνεται τίποτα, δεν προχωρά γενικά η κοινωνία. «Ο,τι κι αν είναι αυτό που μας συμβαίνει, θέλει το χρόνο του. Όλοι μας τον χρειαστήκαμε αυτόν τον χρόνο, κανείς από τη μια στιγμή στην άλλη δεν αποδέχεται αυτό που μας συμβαίνει και που δεν είναι τόσο συνηθισμένο στην κοινωνία γιατί εκεί είναι η δυσκολία να δεχτείς κάτι που δεν το βλέπεις συχνά γύρω σου και συμβαίνει σε σένα ή στην οικογένειά σου. Όσο πιο γρήγορα το δεχόμαστε , τόσο καλύτερο είναι και για την κοινωνία και για μας τους ίδιους.» Παρατηρεί κι εκείνη πολλούς γονείς να δυσκολεύονται να αποδεχτούν την κατάσταση. «Δυστυχώς πολλοί γονείς δεν το αποδέχονται και βασανίζονται άδικα. Έτσι, δεν γεύονται και τις χαρές, γιατί μέσα σε όλο αυτό κρύβονται και κάποιες χαρές.» δηλώνει και προσθέτει πως τους γονείς τους κοινωνικοποιούν και λίγο τα παιδιά τους. « Όταν παίρνεις μέρος στο αναπηρικό κίνημα, νιώθεις πιο ενεργό άτομο εξελίσσεσαι, γνωρίζεις ανθρώπους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν δεχτείς την αναπηρία γίνεσαι σοφός, αν δεν το δεχτείς αυτό που συμβαίνει στο παιδί σου, μένεις στάσιμος, στο περιθώριο. Νομίζουμε ότι θα πρέπει να επιλέγουμε να γίνουμε σοφοί κι όχι να μείνουμε στο περιθώριο γιατί δεν μας αξίζει να είμαστε στο περιθώριο.»
Φώτο: Μαρία Χριστοφορίδου ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου

www.ert.gr