Κομοτηνή: «Η μέρα για τα παιδιά των προσφύγων είναι πάντα σκοτεινή, πάντα θλιμμένη.»

18:41 22/1/2019 - Πηγή: ΕΡΤ

Ηπειρώτισσα στην καταγωγή η εκπαιδευτικός Μαρία Παπαγεωργίου . Στην παρουσίαση του βιβλίου: «“Λόγοι” για τις μετοικεσίες Ηπειρωτών στην περιοχή του Βόρειου Έβρου-Μια διεπιστημονική προσέγγιση» του Σπύρου Ευσταθίου δεν έκρυβε την χαρά, την περηφάνια, αλλά και την ικανοποίησή της για τον αγαπημένο τόπο της καταγωγής της, αλλά και για την προκοπή των ανθρώπων του.

Με ενδιαφέρον άκουσαν την κα Παπαγεωργίου και οι Θρακιώτες της περιοχής.

«Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι έχουν μεγάλη σχέση οι μετοικεσίες των Ηπειρωτών από το Βυζάντιο και μετά μέχρι και την σημερινή εποχή. Οι λόγοι είναι περίπου

οι ίδιοι και αυτό είναι λίγο στενάχωρο» δήλωσε στην ΕΡΤ Κομοτηνής προσθέτοντας πως « Σημασία έχει ότι όπου πάνε οι Ηπειρώτες μεγαλουργούν, δημιουργούν, αναπτύσσουν την κοινωνία στην οποία βρίσκονται. Έχω την εντύπωση ότι τα πάντα είναι Ήπειρος» ανέφερε με καμάρι, αλλά και εμφανώς συγκινημένη στην ΕΡΤ Κομοτηνής.

«Είναι πολύ σημαντικό αυτό που κουβαλά κανείς στην καρδιά του;» παρατηρούμε και η δραστήρια αγαπημένη δασκάλα, κάτοικος της Κομοτηνής πολλά χρόνια τώρα απαντά, «Ναι είναι πολύ σημαντικό, είναι πολύ δύσκολο για έναν Ηπειρώτη να ξεχάσει αυτά που έχει ζήσει, τον τόπο που περπάτησε, τα πρώτα γράμματα που έμαθε εκεί που τα έμαθε και με πολύ μεγάλη συγκίνηση προσπαθεί πάντα να μεταλαμπαδεύει αυτά τα οποία θυμάται και δεν θέλει να τα ξεχάσει. Είμαι σίγουρη γι αυτό.»

Την ρωτάμε για την σύγχρονη μετανάστευση, για τα πάθη και τους καημούς του κόσμου και το βλέμμα της για πρώτη φορά σκοτεινιάζει. Παρατηρεί τα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστών και πονά η καρδιά της, όπως λέει, καθώς καλά γνωρίζει και λόγω του επαγγέλματος ότι ο κόσμος των παιδιών είναι πάντα πιο εύθραυστος. « Όταν ένα παιδί το παίρνεις και το μεταφέρεις σε μια ξένη κοινωνία, όπου δεν υπάρχει τίποτα ίδιο μ’ αυτό που έχει ζήσει μέχρι τώρα, είναι πολύ δύσκολα» παρατηρεί και προσθέτει «Δεν θα ξέρει ούτε καν τη γλώσσα εκεί που θα πάει, δεν θα έχει παρέες, νομίζω, από τις αφηγήσεις των παιδιών που έχουν αναγκαστεί να φύγουν, λόγω της εργασίας των γονιών τους, είναι ο ήλιος πους τους λείπει, είναι η μέρα που είναι πάντα σκοτεινή, είναι πάντα θλιμμένη. Γυρνούν σε ένα σπίτι που είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που μεγάλωσαν κι έζησαν και είναι αναγκασμένα να προσαρμοστούν σ’ αυτό το περιβάλλον, φυσικά με πολύ λιγότερο χρόνο με τους γονείς τους, που δουλεύουν σκληρά για να τα καφέρουν.»
Φώτο: Η κα Μαρία Παπαγεωργίου στο πάνελ της βιβλιοπαρουσίασης, ο Αργύρης Μπίστας και ο Σπύρος Ευσταθίου ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου

www.ert.gr