Μια συνηθισμένη αμερικανική ιστορία τρόμου και προσευχής

17:49 21/11/2017 - Πηγή: ΕΡΤ

Της ανταποκρίτριας της ΕΡΤ στην Ουάσινγκτον Λένας Αργύρη

«Η δασκάλα κατέβασε βιαστικά τις περσίδες στα παράθυρα και ξαφνικά έγινε νύχτα. Δεν μπορούσαμε να δούμε καλά μέσα στο σκοτάδι. Έπρεπε όμως να στριμωχθούμε κάτω από τα θρανία. Και να μείνουμε εκεί, ακίνητοι και αμίλητοι για να μην μας ακούσει the bad guy». Ετσι κυνικά, μου περιέγραψε η κόρη μου την άσκηση ετοιμότητας για το ενδεχόμενο εισβολής ενόπλου που έγινε στο δημοτικό σχολείο της. Και δεν είναι η πρώτη που μου έχει περιγράψει. Και δεν θα είναι η τελευταία. Ηταν μια σχεδόν

συνηθισμένη ιστορία μας, λίγο πριν πάμε για ύπνο. Στη χώρα που χωρίς ενοχές προετοιμάζεται για το κακό, αντί να προσπαθεί με θάρρος, μεθοδικότητα και υπευθυνότητα να το αποτρέψει. Στη χώρα που κατέχει το 42% των όπλων παγκοσμίως.

Σε πολλά σχολεία των Ηνωμένων Πολιτειών αυτές οι ασκήσεις οργανώνονται με την βοήθεια των τοπικών αρχὠν, για να είναι η εμπειρία πιο ρεαλιστική και συνεπώς τα διαδάγματα πιο χρήσιμα. Πάνοπλοι αστυνομικοί εισβάλλουν στις σχολικές αίθουσες αναζητώντας τον δράστη και στη συνέχεια οδηγούν ηρωικά τους μαθητές έναν έναν εκτός κτιρίου. Σε κάποια άλλα σχολεία ακούγονται από τα μεγάφωνα οι σπλάτερ ήχοι πυροβολισμών. Αλλού καταφθάνουν και ασθενοφόρα. Τα παιδιά εκπαιδεύονται πως να δημιουργούν τείχη προστασίας με τα θρανία και τις καρέκλες και να κρύβονται από πίσω. Πως να δραπευτεύουν από τα παράθυρα αν χρειαστεί. Σε κάποιες ακραίες, πλην υπαρκτές περιπτώσεις, μαθαίνουν πως να τρέχουν κάνοντας το λεγόμενο ζικ-ζακ για να μην μπορούν να τους πετύχουν οι σφαίρες του μακελάρη. Και όταν επιτέλους ολοκληρωθεί η ψυχολογικά εξοντωτική άσκηση, καλούνται με ψυχραιμία να επιστρέψουν στα μαθήματα τους, «γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος πανικού».

Είναι υποχρεωμένες οι πολιτείες να προετοιμάσουν τα σχολεία τους για την αντιμετώπιση επειγουσών καταστάσεων. Τα Υπουργεία Εσωτερικών, Παιδείας, Υγείας και Δικαιοσύνης συντονίζουν, καθόλου εύρυθμα όμως, το ομοσπονδιακό σχέδιο δράσης. Τα κενά είναι τεράστια και η έλλειψη επαρκούς συνεννόησης των αρμόδιων φορέων πρωτοφανής για τα αμερικανικά δεδομένα. Το βάρος τελικά πέφτει στα ίδια τα σχολεία να ερμηνεύσουν ποιος είναι ο σωστός τρόπος προετοιμασίας.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πιθανότητα να εισβάλλει ένας ένοπλος σε ένα σχολείο δεν είναι διόλου απίθανη, οπότε “καλό είναι τα παιδιά να είναι προετοιμασμένα” όπως λένε καθησυχαστικά οι δασκάλες, που καλούνται που και που να δώσουν εξηγήσεις. Δεν είναι όμως πολλοί οι γονείς που προβληματίζονται. Ισα ίσα θεωρούν οτι τέτοιες ασκήσεις είναι απολύτως απαραίτητες και μάλιστα καθόλου τραυματικές, γιατί «αυτή είναι η πραγματική ζωή και τα παιδιά μας δεν πρέπει να ζουν σε έναν φανταστικό κόσμο, πρέπει να το καταλάβεις αυτό» όπως με δυναμισμό με παρότρυνε να καταλάβω μια μαμά.

Εχω δε την υποψία, οτι αυτή η μαμά έχει δίκιο. Τέτοιες ασκήσεις όσο νοσηρές και αν φαντάζουν, είναι πράγματι αποτελεσματικές και σωστά προσαρμοσμένες στα νέα δεδομένα. Στην περίπτωση της πρόσφατης επίθεσης στο σχολείο του Τεχάμα στην Καλιφόρνια, τα αντανακλαστικά που επέδειξαν δάσκαλοι και μαθητές είχαν ως αποτέλεσμα να τραυματιστεί μόνο ένα παιδί. Μέσα σε λίγα λεπτά οι πάντες βρισκόντουσαν προφυλαγμένοι μέσα σε κλειδωμένες σκοτεινές αίθουσες και κάτω απο θρανία. Επομένως, έστω και διστακτικά παραδέχεται κανείς οτι αυτή είναι η λύση. Η άρτια προετοιμασία απέναντι στον εχθρό. Όχι η προσπάθεια καθαρής εξόντωσης του. Μια τέτοια συζήτηση δεν άρχισε ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ας μην κρυβόμαστε. Και αν κάποια στιγμή υπήρξε η μακάβρια ευκαιρία να αρχίσει, ήταν η ίδια μακάβρια ευκαιρία που την αυτοακύρωσε. Ήταν η ημέρα που το δημοτικό σχολείο Σαντι Χουκ, παρέλυσε την σκέψη κάθε γονιού. Ηταν η ημέρα που η Αμερική αποδέχθηκε σιωπηλά οτι το να σκοτώνει κανείς εξάχρονα «είναι μέσα στην ζωή». Διότι όταν σκοτώνονται είκοσι παιδάκια μα δεν αλλάζει κάτι, είναι πασιφανές οτι δεν θα αλλάξει ποτέ.

Και τα τρολς του διαδικτύου (επώνυμα και μη) με τις ευλογίες της NRA περιμένουν υπομονετικά στην γωνία μετά από κάθε μακελειό, για να προστατεύσουν τα κεκτημένα. Μετά την τραγωδία στο Τέξας, σε μια κωμική επιχείρηση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, υποστήριξαν συντονισμένα οτι αν δεν υπήρχε ο καλός ένοπλος που σταμάτησε τον κακό ένοπλο τα θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα. Διότι δεν φταίει η ευκολία με την οποία κατέχει κάποιος όπλο, αλλά το σύστημα υγείας στις ΗΠΑ που δεν προσφέρει επαρκή περίθαλψη στους ψυχικά ασθενείς. Φταίνε οι τοπικές κοινότητες που δεν ενημερώνουν τις αρχές όταν αντιληφθούν τις ύποπτες κινήσεις ενός διαταραγμένου γείτονα. Γιατί, ειδικά στην Αμερική, η ευθύνη δεν είναι ποτέ δική μας, αλλά πάντοτε των άλλων. Ακόμη και όταν τα θύματα είναι βρέφη, όπως στην εκκλησία των βαπτιστών, το δικαίωμα του σωστού αμερικανού πολίτη να φέρει όπλο εξακολουθεί να είναι αδιαπραγμάτευτο, να έχει διαποτίσει σχεδόν κάθε στρώμα της κοινωνίας και να υπερισχύει όλων των άλλων πιο αυτονόητων δικαιωμάτων.

308 επιθέσεις ενόπλων μόνο μέσα στο 2017, σύμφωνα με τα αμερικανικά μέσα. 415 νεκροί και 1700 τραυματίες. Και η χρονιά ακόμη δεν έχει κλείσει. Αν όλα αυτά ήταν θύματα της διεθνούς τρομοκρατίας θα είχαμε παραταχθεί με πείσμα απέναντι στον «εχθρό που δεν θα μας νικήσει». Τα σύνορα ενδεχομένως θα είχαν κλείσει προσωρινά, γιατί «πάνω από όλα η ασφάλεια των πολιτών μας». Το Κογκρέσο σε μια επίδειξη πολιτικής ομοψυχίας θα είχε παραμερίσει τις διαφορές του, γιατί «μπροστά στο κακό γινόμαστε όλοι μια γροθιά». Νόμοι θα είχαν περάσει, αστρονομικά κονδύλια θα είχαν αποδεσμευθεί. Οι πολίτες με αναμμένα κεριά θα είχαν ξεχυθεί στους δρόμους σε αυθόρμητες διαμαρτυρίες. Τα χρώματα της αστερόεσσας θα είχαν βάψει τους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο όποιος Πρόεδρος, με γενναιότητα γνήσια θα έβαζε την Αμερική πρώτη. Και η Αμερική θωρακισμένη, περήφανη και ατρόμητη, θα ήταν σε πόλεμο και θα τον κέρδιζε. Τώρα που η Αμερική είναι σε πόλεμο με τον εαυτό της, οι συνειδήσεις μοιάζουν αποχαυνωμένες και ο πόλεμος χαμένος από καιρό.

«Οι σκέψεις μας και οι προσευχές μας είναι με τις οικογένειες των θυμάτων» μουρμουρίζει η σημερινή πολιτική ηγεσία, αφού έχει συνοπολογίσει προσεχτικά το πολιτικό κόστος. Ετσι όπως σιγοψιθύριζαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ίσως λίγο πιο ενοχικά. Ουσία καμία. Οπως παρατήρησε ο γνωστός κωμικός Bill Maher στην δημοφιλή εκπομπή Real Time «σιχάθηκα πια να ακούω το πολιτικό σύστημα να στέλνει τις σκέψεις και τις προσευχές του στις οικογένειες των θυμάτων. Κυρίως γιατί η σκέψη είναι ακριβώς το αντίθετο από την προσευχή. Όταν σκέφτομαι, αναζητώ τρόπους δράσης. Οταν προσεύχομαι απλώς ελπίζω. Μιλάμε για δύο διαφορετικές στάσεις ζωής». Η Αμερική εχει κάνει την επιλογή της.