Ν. Ασλανίδης: «Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε, αλλά δεν θα πρέπει να καλλιεργήσουμε το μίσος»

13:34 22/5/2019 - Πηγή: ΕΡΤ

«Εκατό χρόνια μετά την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου συντελείται μια δεύτερη γενοκτονία, η γενοκτονία της μνήμης» δηλώνει ο δημοσιογράφος, δημιουργός του ντοκιμαντέρ «Η μπάντα», κ. Νίκος Ασλανίδης και σημειώνει μιλώντας στην ΕΡΤ Κομοτηνής με αφορμή την προβολή του έργου του στην Κομοτηνή με πρωτοβουλία των Ποντιακών Σωματείων της Ροδόπης.

«Προσπαθούμε να διατηρήσουμε τα ιστορικά γεγονότα μέσα από τις μαρτυρίες των προσφύγων της πρώτης

γενιάς. Αυτή ήταν η πρώτη προσπάθεια και γι αυτό δημιουργήθηκε το βιβλίο: «Μάρτυρες, 100 χρόνια μετά». Συγκέντρωσα 250-300 συνεντεύξεις που έχω κάνει για εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και τηλεόραση, τις απομαγνητοφώνησα και διάλεξα σαράντα από αυτές, συμβολικά, γιατί σαράντα είναι και οι μάρτυρες της Ορθοδοξίας, οι οποίοι μαρτύρησαν στην Σεβάστεια του Πόντου. Είναι σαράντα διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες περιγράφονται από τους ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα και ήθελα να το χρησιμοποιήσω σαν ένα ιστορικό ντοκουμέντο για τις επόμενες γενιές» εξηγεί και σημειώνει προβληματισμένος: «Οι νέοι δεν διαβάζουν και γι αυτό κάναμε κι ένα ντοκιμαντέρ το οποίο το παρακολουθούν πολύ πιο εύκολα οι νέοι.»

«Η Μπάντα»

Ο Νίκος Ασλανίδης από τις σαράντα αυτές Μαρτυρίες διάλεξε την ιστορία του Γιάννη Παπαδόπουλου, ο οποίος ήταν μέλος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του δήμου Κερασούντας και ο άνθρωπος αυτός ήταν ο μόνος που επέζησε από την Φιλαρμονική. «Είχε επιστρατευτεί από τον σφαγέα των Ελλήνων του Πόντου, τον Τοπάλ Οσμάν, ο οποίος ευθύνεται για την δολοφονία 70.000 Ελλήνων στον Πόντο.» Όπως εξηγεί ο «άνθρωπος» αυτός είχε επιστρατεύσει με τη βία την ορχήστρα. « Έμπαινε στα χωριά, υπό τους ήχους της μπάντας να παίζει, και έσφαζε στην κυριολεξία τους ‘Έλληνες μετά μουσικής, αυτό το γεγονός ήταν ιδανικό για να γίνει ντοκιμαντέρ. Δυστυχώς ο Γιάννης Παπαδόπουλος πέθανε, δεν τον πρόλαβα. Αλλά τα παιδιά του ζουν και άφησε και ένα βιβλίο, το οποίο βιβλίο περιγράφει ακριβώς αυτά τα γεγονότα. Με βάση το βιβλίο, αλλά και τις μαρτυρίες των παιδιών του, αλλά και όλων όσων αναφέρονται στο βιβλίο δημιουργήθηκε «Η μπάντα».»
Το ντοκιμαντέρ του Νίκου Ασλανίδη προβλήθηκε στο 21ο Φεστιβάλ με τις διαγωνιζόμενες ταινίες, πήρε δύο βραβεία και αμέσως μετά άρχισε μια περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με αφορμή εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια. « Συνεχίζουμε αυτή την περιοδεία. Θα πάει και στο εξωτερικό να προβληθεί γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο θέλουμε να ευαισθητοποιήσουμε τους Έλληνες και τους ξένους να μάθουν την ιστορίας μας για να αναγνωριστεί διεθνώς η Γενοκτονία του Πόντου» δηλώνει ο κος Ασλανίδης και στο ερώτημα για το μήνυμα που ο ίδιος θεωρεί πως το έργο του περνά απαντά πως είναι αυτό που λέει στο τέλος ο Παναγιώτης Ερμίδης, ένας από αυτούς που πήρε συνέντευξη, ο οποίος έχασε τον παππού του τότε, τον επίσης Παναγιώτη Ερμίδη. «Το μήνυμα είναι ότι δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε, αλλά δεν θα πρέπει να καλλιεργήσουμε το μίσος. Δεν έχει νόημα να καλλιεργήσουμε το μίσος . πρέπει να ξέρουμε την ιστορία μας για να μην ξαναζήσουν τέτοιες στιγμές τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Αυτό είναι το νόημα κι αυτό είναι που ζητάνε από τους γείτονές μας. Δεν ζητάμε τίποτα άλλο παρά μόνο να συμφιλιωθεί με το παρελθόν, να αναγνωρίσει επιτέλους την ιστορική αλήθεια και να ζητήσει ένα συγγνώμη. Είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει γιατί μόνο πάνω στην αλήθεια μπορούμε να στηρίξουμε την φιλία, όχι πάνω στο ψέμα.»

Παρατηρούμε το τέλος από τη μια του Τοπάλ Οσμάν, του σφαγέα, που κρεμάστηκε δύο χρόνια μετά και από την άλλη του Γιάννη Παπαδόπουλου που γλίτωσε από καθαρή τύχη την σφαγή για να διηγηθεί τις φρικαλεότητες «φεύγοντας» πλήρης ημερών. Στέκεται και ο δημιουργός εκεί και μιλά για «θεία δίκη». « Ο Τοπάλ Οσμάν, ο φανατικός αυτός άνθρωπος ο οποίος ευθύνεται για την σφαγή 70.000 ανθρώπων κρεμάστηκε με εντολή του Κεμάλ Ατατούρκ έξω από την τουρκική βουλή και το πτώμα του κρεμόταν επί δύο ημέρες έξω από την βουλή της Άγκυρας το 1924, δηλαδή δύο χρόνια αμέσως μετά τα εγκλήματα που διέπραξε. Ενώ, ο Γιάννης Παπαδόπουλος έζησε μέχρι τα 97 του χρόνια, απέκτησε έξι παιδιά, είδε εγγόνια και δισέγγονα και το μέλημα του ήταν να πει αυτή την τραγική ιστορία , να την μάθουμε εμείς οι νεότεροι για να μην ζήσουμε τα ίδια γεγονότα, γιατί αν θέλεις να πάς μπροστά κάπου-κάπου θα πρέπει να κοιτάς πίσω.»

Όσον αφορά στο χρέος απέναντι στους παππούδες και στις γιαγιάδες; « Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν επίγνωση ότι αυτό που έγινε πρέπει να το διατηρήσουμε εις τους αιώνες για να μην ξανασυμβεί. Απλώς ήθελαν να προφυλάξουν εμάς τα εγγόνια τους και μας έλεγαν την ιστορία και την έλεγαν κάθε μέρα γιατί πίστευαν ότι αν ξέρουμε δεν θα ζήσουμε ξανά τα ίδια τραγικά γεγονότα» δηλώνει ο Νίκος Ασλανίδης και σημειώνει πως «Αυτό το χρέος που οι παππούδες χωρίς να το καταλάβουν το έβαλαν στο DNA μας είναι αυτό που μας οδηγεί σήμερα να κάνουμε αυτόν τον αγώνα για την ιστορική αλήθεια.»
Φώτο: Ο Νίκος Ασλανίδης στιγμιότυπα από την εκδήλωση προβολής στην Κομοτηνή συνέντευξη-κείμενο-φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου

www.ert.gr