Στάμος Τσιτσώνης: «Πετεινός νοτίων προαστίων»

22:33 7/8/2016 - Πηγή: ΕΡΤ

ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

Σκηνές από τη ζωή καθημερινών ανθρώπων, αποσπάσματα χρόνου που θα μπορούσαν να είναι μικρά σενάρια ταινιών. Περιδιαβάσεις στις αράδες ενός βιβλίου με άπειρες σελίδες, που γράφεται από τότε που η ζωή δημιουργήθηκε, ενός βιβλίου που εξελίσσεται όσο συμπληρώνουμε τις επόμενες σελίδες του με τη δική μας ζωή. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τους άλλους και οι άλλοι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς. Έτσι αντιλαμβάνομαι τις τυχαίες συναντήσεις μου με τους ανθρώπους που συνθέτουν τον κόσμο που με περιβάλλει. Αδιάφορα, εκ πρώτης όψεως, κομμάτια

της διαδρομής του βίου τους, που διασταυρώνονται τυχαία, αφυπνίζουν τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου. Ωστόσο αυτά τα ουδέτερα φαινομενικώς συναπαντήματα, έστω και για λίγο, συνδέονται χρονικά με ένα αόρατο νήμα και μια ανίδωτη κλωστή ενός άυλου ιστού που ζευγνύει τους τόπους που εξελίσσονται, επιβεβαιώνοντας πως όλοι συναποτελούμε το μυστήριο σχέδιο που πλέκει το υφάδι της δικής μας ζωής, αλλά και της ζωής των άλλων.

Σταύρος Τσιτσώνης

Τα διηγήματα του Στάμου Τσιτσώνη με τον τίτλο Πετεινός νοτίων προαστίων κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Κριτική (σελ.: 256, τιμή: 12,00 €).

Σχεδιασμός / Εικονογράφηση εξωφύλλου: Γιώργος Σκαραφίγκας, THE BROOD

Αποσπάσματα από το βιβλίο Πετεινός Νοτίων Προαστίων:

«Την παρατηρώ τώρα πιο σχολαστικά. Τα γαλανά μάτια της ισορροπούν πάνω από σκουρόχρωμα διογκωμένα ημικύκλια που δείχνουν να έχουν σχηματιστεί από τα συσσωρευμένα δάκρυα πολλών χρόνων. Το θολό ξεπλυμένο βλέμμα της δικαιολογείται εύσχημα από έναν προχωρημένο καταρράκτη, αλλά ο πιθανότερος λόγος είναι η αχλή του αβέβαιου μέλλοντος που πασχίζουν να διακρίνουν τα μάτια της. Το βλέμμα της δείχνει να διαπερνά το γυαλί της οθόνης και να κουρνιάζει στις κόγχες των δικών μου ματιών. Βλέπω τώρα αυτά που βλέπει, εκείνη βλέπει ό,τι βλέπω. Σκέφτομαι πως έχει και τα καλά της τούτη η αρρώστια. Γνωρίζεις κάθε μέρα νέα πρόσωπα. Μόνο που μόλις αρχίζεις να τα συνηθίζεις «φεύγουν» και ξανάρχονται σαν νέα πάλι».

«Όλοι πιστεύουν πως η τυφλή θεά Tύχη κάτι τους οφείλει, Χάρη. Θυμούνται τις ατυχίες της ζωής τους και αναμένουν την εύνοιά της για να έρθουν τα πράγματα στα ίσια. Θεωρούν ότι κάποιος τους οφείλει κάτι και απλώς τώρα έχει έρθει η ώρα να το εισπράξουν. Φυσικά σε χρήμα. […] Το πέρασμά τους από τον κόσμο τούτο πρέπει να χαρακτηρίζεται από κύκλους. Μικρούς ή μεγάλους, που κλείνουν μέσα τους τα πάντα σε μια στρογγυλεμένη και βολική λογική αιτίου και αποτελέσματος. “Έκανες τούτο, άρα θα εισπράξεις εκείνο”. Χιλιάδες συνεπαγωγές. Και φυσικά όχι αντιστροφές, της μορφής “Για να εισπράξεις εκείνο έπρεπε να έχεις κάνει αυτό”. Μια μονόπλευρη μαθηματική λογική. Μια μονοσήμαντη μοντελοποίηση των αισθημάτων».

«Τούτες τις ώρες όλες οι φωνές των μανάδων είναι ίδιες. Όλες οι φωνές και τα κλάματα των γυναικών μοιάζουν. Όποιο κλάμα κι αν ακούσεις, είναι σαν να τ’ ακούς όλα. Τούτος ο πόνος έχει τέτοιο βάρος, που, ακόμη κι αν είχε μοιραστεί σε εκατό γυναίκες, πάλι αβάσταχτος θα είναι».

Για τον «Πετεινό νοτίων προαστίων» είπαν:

…ο «Πετεινός» του κ. Τσιτσώνη λαλεί ευρηματικά, καλλίφωνα κι έξυπνα. Ανεξαρτήτως ξημερώματος. Μια αξιοπρόσεκτη περίπτωση μικρής φόρμας. Τα περισσότερα διηγήματα τα έβλεπα ήδη σαν σενάρια ταινιών μικρού μήκους. Είδος που λατρεύω. Και κατεπειγόντως ελληνικά με ένα ιδιότυπα «εγγράμματο» στοχασμό, που συνηγορεί στο να εξάψει το ενδιαφέρον μας για χίλιους δυο λόγους.
Γιάννης Ξανθούλης

Στα διηγήματα αυτά ο Στάμος Τσιτσώνης καταφέρνει να περιγράψει με ακρίβεια τη σύγκρουση του καλοπροαίρετου ανθρώπου με τις σκοτεινές ζώνες της κανονικότητάς του: και είναι τόσο εντυπωσιακή και γενναιόδωρη η συγγραφική του ακρίβεια που δίνει νόημα και στις πιο άδοξες εκδοχές του ανθρώπινου χαρακτήρα.
Γιάννης Σκαραγκάς

Ο ΣΤΑΜΟΣ ΤΣΙΤΣΩΝΗΣ είναι μαθηματικός συγγραφέας και μεταφραστής. Το πρώτο του βιβλίο με τον τίτλο Χωρίς απόδειξη περιλαμβάνει δώδεκα ιστορίες που ισορροπούν ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, στον σαρκασμό και στο χιούμορ, στο παράδοξο και στο μαθηματικώς ευεξήγητο. Δώδεκα διηγήματα που δεν χρειάζεται να γνωρίζεις αν αυτό που περιγράφουν έχει συμβεί αλλά που σε προκαλούν να το αποδεχτείς. Έτσι, χωρίς απόδειξη.