Στο Ζουμπούλι της ορεινής Ξάνθης και των φιλόξενων κατοίκων του

09:59 7/5/2020 - Πηγή: ΕΡΤ

Νωρίς το πρωί στα ορεινά της Ξάνθης. Στο χωριό Ζουμπούλι κορνάρει και απομακρύνεται χωρίς να κόψει ταχύτητα ένα αγροτικό όχημα. Τον είχα συναντήσει ξανά στο ίδιο σημείο, την πρώτη μέρα της καραντίνας, που είχε επιβληθεί λόγω κρουσμάτων κορονοϊου. Τότε δεν μπορούσε να βγει από το χωριό του, τώρα σπεύδει για  να είναι συνεπής στην εργασία του στο δήμο Μύκης. Μέρες μετά και τίποτα δεν θυμίζει την μεγάλη απειλή της Πανδημίας. Η φύση έχει φροντίσει να «καλύψει» τα «ίχνη» της. Στενά δρομάκια οδηγούν στα σπίτια και σε μικρές αυλές, σύγχρονες και παλιές κατασκευές μαρτυρούν

τις γενιές που κατοίκησαν, αλλά και αυτούς  που εξακολουθούν να κατοικούν απολαμβάνοντας τη θέα, την ζωή στην αγκαλιά της φύσης.

Τα δύο αδέρφια, οι κύριοι Ζουμπούλ Μουσταφά και Χουσεϊν

«Φοβόμαστε, αλλά προσέχουμε» λέει λίγα λεπτά μετά ο 82 χρονος Ζουμπούλ Χουσεϊν, με καλοδέχεται φιλόξενα στην αυλή του και σπεύδει να ειδοποιήσει τον 80 χρονο αδερφό του Μουσταφά από το γειτονικό σπίτι. Και οι δύο μαζί στέκονται τώρα μπροστά μου χαρούμενοι, χαμογελαστοί, φιλόξενοι έτοιμοι να μιλήσουν για τις μέρες της καραντίνας  που κύλησαν με εξόδους μέχρι την αυλή και μετά ξανά μέσα στο σπίτι. Όσο κυλούν τα λεπτά της παρουσίας μου εκεί, τόσο γυρίζουν το χρόνο προς τα πίσω και η μια ιστορία φέρνει την άλλη.

«Είστε πολυταξιδεμένος» σχολιάζω όταν ακούω τον κ. Χουσεϊν να αναφέρεται στα ταξίδια του σε όλη την Ελλάδα για εργασία σε έργα του ΟΤΕ. Χαμογελά και λέει «Δόξα το Θεό, δουλεύοντας γύρισα όλη την Ελλάδα». Όσο ο αδερφός του, ο κος Μουσταφά μου μιλά για την τελευταία περιπέτεια υγείας που είχε με την καρδιά του εκείνος σπεύδει να κεράσει. «Καλό υπόλοιπο ραμαζανιού» του εύχομαι παίρνοντας το γλυκό και βλέπω την γυναίκα του να στέκεται και να κοιτά πίσω από το παράθυρο.

Η κα Τζεμιλέ κοιτά από το παράθυρο του σπιτιού της

«Έχουμε καλλιεργήσει κι έχουμε καλλιεργήσει καπνά οι δυό μας όλα αυτά τα χρόνια» λέει και στην παρατήρησή μου ότι αξιοποιούν και την κάθε σπιθαμή γης προσθέτει «εμείς εδώ δεν έχουμε μεγάλα κτήματα», «έχετε όμως μεγάλη καρδιά» σημειώνω, γελάμε κι απομακρύνομαι από την αυλή του «να σας οδηγήσω εγώ» λέει ο κος Χουσεϊν και σαν μικρό παιδί προσφέρεται να μ’ ακολουθήσει δείχνοντας μου τα σύντομα μονοπάτια του οικισμού. Ανεβαίνω πιο ψηλά και τους παρατηρώ να με «ακολουθούν» σχεδόν προστατευτικά με το βλέμμα τους και να με χαιρετούν καλόκαρδα.

Ο κος Ζουμπούλ Αχμέτ με το μικρό του κοπάδι

Ακούγονται μόνο οι ήχοι των πουλιών, πού και που ξεπροβάλει κάποιο μικρό κοπάδι με κατσίκια ή κάποιο ρυάκι από το πουθενά φαίνεται για λίγο να κυλά ήσυχο και μετά χάνεται ακολουθώντας κρυφή διαδρομή. Στο Άνω Ζουμπούλι, ο κος Ζουμπούλ Αχμέτ μου μιλά για τα 43 χρόνια εργασίας στην Αθήνα. «Γυρίσατε στο χωριό σας όμως …» παρατηρώ κι αφήνω μισοτελειωμένη τη φράση. «Γύρισα γιατί το αγαπώ το χωριό μου» λέει και απλώνοντας τα χέρια του με προτρέπει να κοιτάξω γύρω μου. «Τέτοια ομορφιά δεν θα δεις πουθενά.» Έχει δίκιο. Η άνοιξη είναι γενναιόδωρη με όλη την περιοχή. Η ομορφιά απερίγραπτη και οι ήχοι από τα κελαηδήματα των πουλιών μοναδικά ακούσματα.

Μικροί μπαξέδες έχοντας ήδη πατάτες, κουκιά, κρεμμύδια και σκόρδα έχουν ετοιμαστεί να δεχτούν και φυτά: ντομάτες, πιπεριές κ.α. από την ορεινή γη του Δήμου Μύκης δεν λείπει τίποτα. Κι εκείνοι, οι κάτοικοι, καπνοκαλλιεργητές στην πλειοψηφία τους έχουν μάθει να δουλεύουν σκληρά, να απομακρύνουν πέτρες, να σκαλίζουν τη γη με μια απλή τσάπα, να συλλέγουν με κάθε τρόπο το νερό που κυλά από τα κοντινά ρυάκια, τις βρύσες και το μεγάλο ποτάμι και τα να το οδηγούν στις καλλιέργειες τους. Οι καπνοφυτείες είναι έτοιμες, τα φυντάνια θα τοποθετηθούν στη γη και ο αγώνας για τον ποιοτικό μπασμά θα ξεκινήσει για μια ακόμη χρονιά. Οι μεγάλοι, επειδή δεν τους κρατούν τα πόδια τους, θα παρατηρούν δίνοντας οδηγίες όπου κρίνουν σκόπιμο. Και οι νεαρότεροι, όταν θα επιστρέφουν από τα μεροκάματα τους σε εργασίες στην πόλη ή στο δήμο, θα ποτίζουν την ίδια γη με τον ιδρώτα τους, όπως οι πατεράδες και οι παππούδες τους.

Κατηφορίζω πια παίρνοντας το δρόμο προς την πόλη. Η εικόνα της κας Τζεμιλέ, το ζεστό χαμόγελο των δύο ηλικιωμένων αδερφών και η ηρεμία του τοπίου είναι μοναδική, πολύτιμη συντροφιά με την βεβαιότητα ότι ένας άλλος ξεχωριστός, όμορφος κόσμος ζει στα ορεινά της Ξάνθης. Ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες-βίντεο: Μαρία Νικολάου

www.ert.gr