Το παιχνίδι των δανειστών με τα μέτρα και το χρέος (άρθρο)

06:55 15/2/2017 - Πηγή: ΕΡΤ

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Στη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης τα προσχήματα τείνουν να λάβουν και πάλι κεντρικό ρόλο, ενώ η χώρα μας πιέζεται ξανά να πληρώσει το κόστος του πολιτικού παιχνιδιού των ισχυρών της ευρωζώνης.

Το ΔΝΤ από την πλευρά του επιμένει σήμερα να ζητεί τα αδύνατα, ήτοι μια δραστική μείωση του ελληνικού χρέους, παρ’ όλο

που όλοι γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αντικειμενικά εφικτό στην παρούσα συγκυρία. Ακόμα και να ήθελαν κάτι τέτοιο οι χώρες της ευρωζώνης θα ήταν αδύνατη η προώθηση των αποφάσεων μέσα στο ρευστό περιβάλλον που διαμορφώνει η προεκλογική περίοδος σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και ίσως στην Ιταλία.

Το γεγονός ασφαλώς γνωρίζει και η ελληνική πλευρά, η οποία επιδιώκει να εξασφαλίσει κάποιες δεσμεύσεις πολιτικού χαρακτήρα για το χρέος, αφενός μεν για την τιμή των όπλων, αλλά και για να καταστεί δυνατή η ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Είναι αμφίβολο, όμως, ότι το ΔΝΤ, θα μπορούσε να δεχθεί μια τέτοια μεσοβέζικη λύση για το χρέος προκειμένου να συμμετάσχει χρηματοδοτικά στο ελληνικό πρόγραμμα, ιδιαίτερα ύστερα από την έκθεση – καταπέλτη που εξέδωσε, στην οποία χαρακτηρίζει το ελληνικό χρέος “εξαιρετικά μη βιώσιμο”.

Το μάξιμουμ που θα μπορούσε να κάνει το Ταμείο σε μια τέτοια περίπτωση, είναι να αναβάλει τη λήψη απόφασης για τη συμμετοχή του, παραμένοντας σε ρόλο τεχνικού συμβούλου μέχρι το 2018 έτσι ώστε να καταστεί δυνατό το κλείσιμο της αξιολόγησης στο μεταξύ. Η αποχώρησή του δεν αποκλείεται, αλλά κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε αρκετά προβλήματα στο εσωτερικό της Γερμανίας, καθώς η κυβέρνηση Μέρκελ θα πρέπει να ξανασυζητήσει στο κοινοβούλιο το ελληνικό πρόγραμμα κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο προεκλογικά.

Η κατάσταση αυτή, όμως, μεταφέρει όλη την πίεση στη χώρα μας, αφού το κόστος του συμβιβασμού είναι τα επώδυνα μέτρα που ζητούνται από τη χώρα μας για να διασφαλιστεί η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, καθώς οι δανειστές μπορεί να διαφωνούν σε πολλά αλλά διαμορφώνουν κοινή στάση στο ζήτημα αυτό.

Η ελληνική κυβέρνηση από την πλευρά της διαπιστώνει ότι αφενός πιέζεται να λάβει τα μέτρα για το αφορολόγητο και τις συντάξεις, αλλά δεν διαφαίνεται κάτι συγκεκριμένο για το χρέος στο άμεσο μέλλον, ενώ δεν έχει διασφαλιστεί ούτε η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, η οποία είναι αναγκαία (αλλά όχι ικανή) συνθήκη για να επιστρέψει η Ελλάδα στις αγορές και να αποδεσμευτεί κάποια στιγμή από την ανάγκη δανεισμού.

Η Αθήνα δίνει επομένως μάχη προκειμένου να διασφαλίσει αφενός την ποσοτική χαλάρωση αλλά και ορισμένες εγγυήσεις ότι θα υπάρχει μια διέξοδος για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα εφόσον οι στόχοι τελικά επιτευχθούν, κάτι που η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί βέβαιο.

Δίνει, όμως, τη μάχη από μειονεκτική θέση, καθώς ο χρόνος κυλάει σε βάρος της.

Οι μεσολαβητικές ενέργειες από την πλευρά της Κομισιόν έχουν στόχο να αποτρέψουν την εμπλοκή και το αδιέξοδο, διότι σε μια τέτοια περίπτωση οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι ακραίοι της ευρωζώνης, αλλά στο τραπέζι δεν υπάρχει εύκολη λύση για την Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα, η όλη συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το πώς οι οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης και κυρίως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα συμβιβαστούν με το ΔΝΤ έτσι ώστε να μην εκτεθούν πολιτικά στο εσωτερικό της χώρας τους και όχι για την επί της ουσίας οικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα.