Ειδομένη μία μνήμη που δεν πρέπει να σβήσει

20:02 28/5/2016 - Πηγή: iPop

Μπορεί η Ειδομένη να άδειασε αλλά το λασπωμένο τοπίο με χιλιάδες ανθρώπους να ζουν με την ελπίδα ότι το ταξίδι τους δεν τελείωσε άδοξα πίσω από έναν φράκτη και μερικά όπλα στραμμένα προς το μέρος τους δεν θα σβηστεί από την μνήμη κανενός. Ο Γιάννης Δέδες, λίγες μέρες πριν την περίφημη μεταφορά των προσφύγων πήρε την φωτογραφική του μηχανή και πέρασε ένα 24ωρο στην γεμάτη Ειδομένη.

Υπήρξαν πολλές στρεβλώσεις και απόψεις που δημιουργήθηκαν κυρίως από τα ΜΜΕ

για την πολυσυζητημένη Ειδομένη κατά το προηγούμενο διάστημα. Αυτό, λίγο-πολύ το γνωρίζαμε όλοι μας, είτε σε μεγάλο βαθμό είτε σε μικρότερο. Το να συζητάς ότι θέλεις να επισκευτείς την Ειδομένη κατά το προηγούμενο διάστημα δε, ήταν κάτι που έκανε τους οικείους σου να αρρωσταίνουν από τον φόβο. Ληστείες, βιασμοί ανηλίκων, αρρώστιες και μύρια κακά θα σε περιτριγύριζαν.

Από την στροφή προς Ευζώνους στην Εγνατία και έπειτα, η ανησυχία σου είναι έκδηλη. Δεν γνωρίζεις που ακριβώς είναι ο πολυσυζητημένος καταυλισμός της Ειδομένης, τον έχεις ακούσει μα δεν τον έχεις δεί ποτέ σου. Πλησιάζοντας βλέπεις ανθώπους να περιπλανώνται στις γραμμές του δρόμου άσκοπα, ενώ η παρουσία της αστυνομίας γίνεται πιο έντονη. Στον δρόμο του ίδιου του καταυλισμού δε, οι περιπλανώμενοι πρόσφυγες είναι τόσοι πολλοί ώστε αναγκάζεσαι να αφήσεις το αυτοκίνητο σου στην άκρη. Κόσμος σε ρωτάει αν έχεις φέρει παπούτσια. Περπατάς και δεξιά και αριστερά σου βλέπεις γνωστά ξένα ΜΜΕ και διάφορους δημοσιογράφους να κάνουν ανταπόκριση στις χώρες τους.

Σηκώνεις την φωτογραφική μηχανή να φωτογραφήσεις και συνήθως λαμβάνεις ένα βλέμμα συνοφρυωμένο μαζί με ένα κούνημα του χεριού. Όχι φωτογραφίες. Σαστίζεις γιατί λες έπρεπε να είναι συνηθισμένοι εδώ. Αναγκαστικά λοιπόν, μένεις στις κλισέ φωτογραφίες από απόσταση, χωρίς να έχεις καταφέρει να απεικονίσεις τίποτα από αυτό που βλέπεις πραγματικά.

Πιο πέρα ακούς ασθενοφόρα, κάποιοι νοσοκόμοι και ένας γιατρός περιποιούνται ένα τραύμα σε έναν ενήλικο άνδρα. Ταυτόχρονα με αυτό, και ενώ σοκαρίζεσαι, δίπλα 5-6 παιδάκια έχουν σκαρφαλώσει σε ένα τζιπ της μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης και παίζουν. Η εικόνα τόσο συνταρακτική στο μυαλό σου, σκέφτεσαι πόσο προσαρμοσμένα είναι αυτά τα παιδιά σε αυτήν την πραγματικότητα, ίσως και να μην τα αγγίζει πιά αυτό. Γιατί αυτά τα μάτια έχουν δεί τον πόλεμο.

Το ενδιαφέρον προς αυτήν την κατάσταση είναι λογικό να κεντρίσει έναν άνθρωπο να το «ψαχουλέψει». Γυρνάς με την φωτογραφική σου ψάχνοντας, βλέποντας και ακούγοντας τα παιδιά, και όπου σε βγάλει μέσα στον καταυλισμό, πας.

Είναι αφοπλιστικό το πόσο εύκολα μπορείς να ξεκλειδώσεις ένα παιδί, σκέφτεσαι. Στην αρχή η αντίδραση είναι αρνητική –συνήθως- όπως και με τους ενήλικες. Βγάζεις την γλώσσα σου και κάνεις μία γκριμάτσα. Έτσι απλά, είσαι πλέον ένας από αυτά. Ίσως και να το κάνεις συνειδητά, θέλοντας να ξεφύγεις από όλη αυτή την δυστυχία, από την άλλη όμως έχει ενδιαφέρον να δεις πως ζει ένα παιδί όλη αυτή την ζοφερή κατάσταση.

Να προσπαθήσεις να κατανοήσεις πώς ένα παιδί μπορεί να απομονώσει ως ένα βαθμό την δυστυχία και να βρεί πάλι το χαμόγελο του.

Η μέρα σου στον καταυλισμό έχει περάσει, και πλέον έχεις ήδη σχηματίσει τα δικά σου συμπεράσματα για την Ειδομένη. Στον απόηχο της πολυσυζητημένης κατάστασης διαβίωσης των προσφύγων, μπορεί κανείς να σχολιάσει ότι δυστυχώς, ο Έλληνας διχάστηκε ακόμη μια φορά. Ίσως ως έναν βαθμό δικαιολογημένα, λόγω των οικονομικοπολιτικών συνθηκών που επικρατούν στην χώρα. Υπήρξαν πολλές απόψεις που ακούστηκαν: «Ναι, κρίμα είναι αλλά δεν θα έπρεπε να..».

Η απάντησή σε αυτό είναι κάθετη. Δεν υπάρχει αλλά, είτε είσαι άνθρωπος σε αυτές τις περιπτώσεις ή δεν είσαι. Από την επόμενη ημέρα καλούμαστε να σχηματίσουμε γνώμη και άποψη για τα περιβόητα hotspots. Ας μην αφήσουμε αυτά τα χαμόγελα να σβήσουν πίσω από φράχτες.

Κείμενο & Photos: Γιάννης Δέδες

Το εν λόγω κείμενο μας το έστειλε αναγνώστης του iPop.gr. Αν θέλετε μπορείτε να στείλετε και εσείς τα δικά σας άρθρα στο [e-mail].

The post Ειδομένη μία μνήμη που δεν πρέπει να σβήσει appeared first on iPop.