Ένα αφιέρωμα στα παιδιά του ’82 που φέτος θα σβήσουν τα 40 κεράκια στην τούρτα τους!

20:44 25/8/2022 - Πηγή: iPop

Εμείς τα παιδιά των 80s, φέτος γινόμαστε 40 χρονών. 40 Χρόνια πάνω στον πλανήτη γη. Μου φαίνεται απίστευτο το γεγονός ότι από σήμερα θα με ρωτάνε πόσο χρονών είσαι και εγώ θα τους λέω 40, ολογράφως σαράντα! Θα κάνω ένα fast rewind πίσω στα υπέροχα 80s, να θυμηθούμε τα καλύτερα από εκείνη την εποχή. Τα χρόνια της αθωότητας, τα χρόνια της ανεμελιάς, τα υπέροχα χρόνια που άλλοι φρόντιζαν για εμάς. Τότε που νομίζαμε ότι τα σαράντα είναι μακριά και ότι όσοι είναι σαράντα είναι γέροι.

Τα παιδιά του 80

Μεγαλώσαμε χωρίς Ίντερνετ! Πρώτο

πρώτο θα μπει αυτό. Είναι νομίζω ένα καθαριστικό σημείο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας αυτό, από όποια μεριά και αν το πάρεις. Εμείς, λοιπόν, τα παιδιά του 80, οι των αρχών του 80, βασικά οι Millennials, που είμαστε παιδιά των Baby Boomers, μεγαλώσαμε έχοντας υπομονή.

Όλες εκείνες τις φορές που σε αυτοπεριόρισες και έμεινες σε μια δουλειά που δεν σου ταιριάζει

Περιμέναμε κάθε μεσημέρι στις 16:00 να μπουν τα παιδικά στην ΕΡΤ1 ή ΕΡΤ2, γιατί τότε δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια ακόμα. Βλέπαμε «Του κουτιού τα παραμύθια», «Κάντυ-Κάντυ», «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι», «Μια φορά ήταν ο άνθρωπος», «Την Πεντάμορφη και το Τέρας», «Σπορτ-Μπίλι» και όλα αυτά μόνο αυτήν την ώρα. Δεν είχαμε τη δυνατότητα να το γυρίσουμε πίσω, ή να το ξαναδούμε 100 φορές. Αργότερα, όταν ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση, ξυπνάγαμε τα Σάββατο στις 7:00 για να δούμε τα παιδικά μας. Είδαμε τους «Απαράδεκτους», «Το Ρετιρέ», «Τις 3 χάριτες», όταν παίζονταν στις 21:00 το βράδυ και μετά στις επαναλήψεις τα καλοκαίρι, ειδικά το Ρετιρέ, ήταν ο ήχος του καλοκαιριού κάθε καλοκαίρι.Αργότερα, όταν μεγαλώσαμε λίγο και ανακαλύψαμε το ράδιο και το rec σε κασέτες. Μπορεί να καθόμασταν ώρες ολόκληρες για να ακούσουμε το νέο τραγούδι που ψάχναμε, ευχόμασταν να μην μιλήσει ο παραγωγός πάνω στην ώρα του τραγουδιού και το γράφαμε στις κασέτες που λιώναμε ξανά και ξανά. Πηγαίναμε ταξίδια πέντε και έξι ωρών, χωρίς καθίσματα παιδικά και είναι απορίας άξιο πώς επιβιώσαμε.Βγαίναμε έξω και τρέχαμε με τα ποδήλατα, χωρίς να φοράμε κράνη και προστασία για αγκώνες και γόνατα και πραγματικά ζούμε ακόμα. Φυσικά πέσαμε, φυσικά τα γόνατά μας ήταν γεμάτα πληγές από αίματα και χώματα, αλλά σηκωθήκαμε και καταφέραμε να ζήσουμε μετά από αυτό. Ακούγαμε μουσική από walk man. Διαβάζαμε Κατερίνα, Σούπερ Κατερίνα και Μίκυ Μάους, φανατικά. Λύναμε τις απορίες μας από τις εγκυκλοπαίδειες.Δεν βαφόμασταν, άντε λίγη διαφανή μάσκαρα από το Body shop και φυσικά την επική White Mask, μετά τα 16 αυτά.Στο σχολείο ο δάσκαλος είχε ακόμα βέργα. (Ρώτα τον παππού σου τι είναι αυτό, οι συνομήλικοι ίσως θυμάστε).Απ’ έξω τρώγαμε μόνο μια φορά την εβδομάδα. Και Fast food, μια στο τόσο. Βγήκαμε μόνοι μας για καφέ μετά τα 16 απόγευμα και μας αφήναν με το αυτοκίνητο και μας «μάζευαν» συγκεκριμένη ώρα.Παίζαμε Ατάρι με τις ώρες. Δεν είχαμε κινητά! Το πρώτο μου κινητό ήταν το 3210 της Νόκια, που κράταγε η μπαταρία του μια εβδομάδα. Είχε δύο γραμμές πράσινη οθόνη με μαύρα γράμματα και το μόνο που έκανες ήταν να στέλνεις μηνύματα, να παίρνεις τηλέφωνο και να παίζεις φιδάκι με τις ώρες. Ακούγαμε μετά μανίας το Lambada και φορούσαμε όλα τα κοριτσάκια κλος εμπριμέ φούστες. Οι πρώτοι υπολογιστές άρχισαν να μπαίνουν στα περισσότερα σπίτια εκεί γύρω στο 2000 μαζί με το Ιντερνετ, που τότε έπρεπε να κάνεις μόνο ένα πράγμα, ή να μιλάς στο σταθερό, ή να συνδεθείς στο Ιντερνετ. Όταν ήσουν συνδεδεμένος το τηλέφωνο βούιζε.Όταν μας άρεσε κάποιος κάναμε αναπάντητες. (Αυτό ήταν ένα πρώτο δείγμα φλερτ).Γράφαμε λευκώματα, ξέρεις: τι εστί γυνή, ανήρ, τι εστί έρως, κλπΠήγαμε στην «τελευταία» συναυλία των Πυξ-Λαξ το 2000 στον Λυκαβητό. Την πραγματική τους τελευταία και έμοιαζε να είναι σαν το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας νέας και όντως ήταν…Στο δωμάτιο μας είχαμε αφίσες του Ρουβά, του Παπακαλιάτη και του DI Caprio. Tην εποχή εκείνη έπαιζε ο Τιτανικός και είχε γίνει πραγματικά χαμός!40 χρονών γενέθλια!

Έχω λίγη ώρα που γράφω. Γράφω και σβήνω, προσπαθώ να θυμηθώ όλα αυτά τα μικρά που κάποτε ήταν μεγάλα, τα τότε δεδομένα που σήμερα είναι αναμνήσεις. Μια ζωή που πέρασε τόσο γρήγορα και ακόμα δεν πιστεύω ότι από σήμερα θα λέω ετών 40.

Μου αρέσει πολύ να πιάνουμε κουβέντα με ανθρώπους έχουμε ζήσει αυτές τις εποχές και να τα θυμόμαστε. Σαν τους παππούδες του Μάπετ Σόου, που κάποτε κοροιδεύαμε και που όλο και τους πλησιάζουμε.

Το απίστευτο δώρο που φέρνουν τα χρόνια, καθώς σβήνεις άλλο ένα κεράκι στην τούρτα των γενεθλίων σου

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Ένα αφιέρωμα στα παιδιά του ’82 που φέτος θα σβήσουν τα 40 κεράκια στην τούρτα τους! εμφανίζεται στο iPop.