Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι λυπούνται τον Jeffrey Dahmer; Η ψυχολογία πίσω απ’ την συμπάθεια του κόσμου προς τους serial killers

14:09 13/10/2022 - Πηγή: iPop

Jeffrey Dahmer. Ένα όνομα αρκεί για να μας ταράξει μόνο στο άκουσμά του ή τουλάχιστον κάποιους από εμάς. Αλλά γιατί όχι όλους; Υπάρχει κάποια λογική εξήγηση και ερμηνεία στην ερώτηση: «Γιατί ορισμένοι άνθρωποι λυπούνται τον κανίβαλο του Μιλγουόκι;»

Δεν είναι άγνωστο πως το εγκληματικό μυαλό ιντριγκάρει την κοινωνία μας. Τι το ενοχλεί, τι το διαμορφώνει πώς εξελίσσεται; Όλες αυτές οι ερωτήσεις κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας και δε βγάζω την ουρά μου απέξω. Έχω δει σχεδόν όλες τις σειρές του Netflix που αφορούν τους κατά συρροή δολοφόνους

και έχω διαβάσει άλλα τόσα βιβλία. Μπορώ να βλέπω συνενετυξέις τους λίγες ώρες πριν κοιμηθώ ή όταν τρώω. Το μυαλό τους είναι ενδιαφέρον και με ιντριγκάρει, αλλά δεν έφτασα ποτέ στο σημείο να πω ότι τους λυπάμαι ή τους δικαιολογώ γιατί όπως και να έχει διαμορφωθεί η ψυχοσύνθεσή τους με την πάροδο του χρόνου, δε παύουν να έχουν αφαιρέσει ανθρώπινες ζωές.

Το ντοκιμαντέρ του Jeffrey Dahmer έκανε το ντεμπούτο του στο Netflix στις 21 Σεπτεμβρίου 2022 και με τη σειρά να έχει ήδη φτάσει σε πάνω από 56 εκατομμύρια νοικοκυριά, τίθεται το ερώτημα: «Γιατί εκατοντάδες άνθρωποι που έχουν παρακολουθήσει τα επεισόδια έχουν την τάση να τον δικαιολογούν; Συμβαίνει και με τους υπόλοιπους δολοφόνους ή υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στη συγκεκριμένη περίπτωση;»

Ποιος είναι ο Jeffrey Dahmer;

Σε περίπτωση που δεν έχεις δει τη σειρά ή δεν έχεις διαβάσει τίποτα για εκείνον, ο Jeffrey Dahmer είναι από τους πιο διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους στην ιστορία των ΗΠΑ.

Ο Dahmer, ο οποίος ήταν επίσης γνωστός ως «Milwaukee Cannibal» ή «Milwaukee Monster», δολοφόνησε και τεμάχισε 17 άνδρες και μικρά αγόρια μεταξύ 1978 και 1991 με ιδιαίτερα σκληρές μεθόδους (συμπεριλαμβανομένων πράξεων σεξουαλικής βίας, νεκροφιλίας, κανιβαλισμού). Καταδικάστηκε το 1992 σε ισόβια κάθειρξη και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου δύο χρόνια αργότερα από τον Christopher Scarver, έναν συγκρατούμενο του.

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του Τζέφρι Ντάμερ που σκαρφάλωσε στο νο1 του Netflix: Ποιος είναι ο άνθρωπος που έσπειρε τον τρόμο στην Αμερική;

Ενώ ορισμένοι θεατές δεν κατάφεραν να δουν ούτε το πρώτο επεισόδιο της σειράς επειδή δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τις φρικιαστικές σκηνές, κάποιοι άλλοι έκαναν το απροσδόκητο βήμα να εκφράσουν τη συμπάθειά τους για τον Dahmer μετά την παρακολούθησή της.

Πολλοί, μάλιστα, έχουν δηλώσει πως λυπούνται τον δολοφόνο στο Twitter, ενώ βίντεο με τίτλους όπως «Γιατί λυπάμαι τον Jeffrey Dahmer;» έχουν, επίσης, κατακόρυφη αύξηση στο TikTok.

@auntiesjx I can’t be the only one? #fyp #jeffreydahmer #dahmer #phycology #empathy #stockholmsyndrome #serialkillee ♬ original sound – AuntieSJ @caileneasely #greenscreen ♬ Spongebob Tomfoolery – Dante9k Remix – David Snell Πώς η σκληρή ιστορία του Jeffrey Dahmer τον μετέτρεψε σε έναν συμπαθητικό άνθρωπο;

Ας ξεκινήσουμε από κάτι βασικό. Είμαστε όλοι άνθρωποι και όλοι θέλουμε να καταλάβουμε γιατί οι συνάνθρωποί μας κάνουν τα πράγματα που κάνουν. Αλλά όταν πρόκειται για τον Jeffrey Dahmer, για κάποιο λόγο υπάρχει ένα ασυνήθιστο κλίμα συμπόνιας.

Θα το πω για άλλη μία φορά, ο Jeffrey Dahmer σκότωσε τουλάχιστον 17 νεαρούς άνδρες μεταξύ 1978 και 1991. Πολλοί από αυτούς τους άνδρες ήταν Αφροαμερικανοί ή Ισπανόφωνοι και οι περισσότεροι πήγαιναν σε γκέι μπαρ ή τους βρήκε στην τριγύρω περιοχή. Μόλις τους πήγαινε σπίτι του, Dahmer, συνήθως, τους νάρκωνε και μόλις λιποθυμούσαν τους έπνιγε. Έπειτα, έκανε σεξ με το νεκρό σώμα τους, έτρωγε ορισμένα κομμάτια από αυτό και έβγαζε φωτογραφίες καθ΄ όλη τη διάρκεια, σε μια προσπάθεια να θυμάται την εμπειρία όσο το δυνατόν καλύτερα. Τελικά, αυτό που ήθελε περισσότερο ο Dahmer ήταν να κρατήσει κάποιον σε κατάσταση υποταγής ώστε να μην μπορεί να φύγει ποτέ. Ο ίδιος είπε: «Το μόνο κίνητρο που υπήρξε ποτέ ήταν να ελέγξω πλήρως ένα άτομο […] και να το κρατήσω μαζί μου όσο περισσότερο γινόταν». 

Ωστόσο, ο Dahmer μερικές φορές πλαισιώνεται – και θεωρείται – ως ένας συμπαθητικός χαρακτήρας, όχι μόνο από τους «θαυμαστές» που αφιερώνουν ολόκληρα blog στον κατά συρροή δολοφόνο, αλλά από πολλούς άλλους, συμπεριλαμβανομένων συγγραφέων εγκλημάτων, δικηγόρων, ψυχολόγων και γιατρών. Τα σχόλια κάτω από ντοκιμαντέρ για τον Dahmer κάνουν συχνά την ερώτηση: «Τον λυπάται κανείς άλλος;» Και παραδόξως, η απάντηση σε πολλές περιπτώσεις είναι «ναι».

Μα γιατί;

Νομίζω ότι είναι πιο εύκολο να τον ρομαντικοποιήσεις γιατί το μόνο που ήθελε ο συγκεκριμένος είναι αγάπη και εγγύτητα.

Η συμπάθεια για τον Dahmer δεν είναι ένα νέο φαινόμενο, αλλά έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής με τη νέα σειρά του Netflix, αλλά και παλαιότερα με το κόμικ My Friend Dahmer, του Derf Backderf, ο οποίος γνώρισε τον δολοφόνο στο γυμνάσιο. Το κόμικ αφορά την φιλιά των δύο αντρών και δίνει φως στα πιο σκοτεινά σημεία της προσωπικότητας του κατά συρροή δολοφόνου, την κατάχρηση αλκοόλ και την τάση του να παίζει με νεκρά ζώα. Το βιβλίο δεν γοητεύει τα εγκλήματα του Dahmer, αλλά κατασκευάζει τον Dahmer ως θύμα, προϊόν του περιβάλλοντός του. Ωστόσο, ο Backderf έχει ξεκαθαρίσει ότι «ο Dahmer ήταν μια τραγική φιγούρα, αλλά αυτό ισχύει μόνο μέχρι τη στιγμή που σκοτώνει».

Πέρα από τους θεατές της σειράς και τους αναγνώστες του κόμικ, ακόμη και όσοι ήταν κοντά στην περίπτωσή του κανίβαλου, του φέρθηκαν με συμπόνια. Ο Δρ Samuel Friedman, ένας ψυχολόγος που κλήθηκε να καταθέσει στη δίκη του Dahmer, μίλησε σχεδόν με αγάπη για αυτόν. Πίστευε ότι ήταν «η λαχτάρα για συντροφικότητα που έκανε τον Dahmer να σκοτώσει», προσθέτοντας ότι ήταν «φιλικός και η ώρα περνούσε ευχάριστα όταν ήμουν μαζί του. Ήταν ευγενικός, με αίσθηση του χιούμορ, συμβατικά όμορφος και γοητευτικός με τον τρόπο του. Ήταν και είναι ακόμα, ένας όμορφος νέος». Ο Δρ Palermo , ένας ψυχίατρος που διορίστηκε για να παρέχει μια αντικειμενική αξιολόγηση του Dahmer, σημείωσε: «Είναι περίεργο, αλλά πρέπει να πούμε ότι δεν είναι τόσο κακός άνθρωπος».

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό σου όταν βρίσκεσαι πίσω από τα κάγκελα της φυλακής;

Πολλοί που συμπάσχουν με τον Dahmer τείνουν να υποστηρίζουν ότι δεν αντλούσε ευχαρίστηση από τα εγκλήματά του και πως οι δολοφονίες ήταν ένα μέσο για έναν σκοπό, ένα τυχαίο υποπροϊόν της προσπάθειάς του να δημιουργήσει έναν σύντροφο για τον εαυτό του (παρόλο που ο ιδανικός σύντροφός του ήταν ένας άνθρωπος νεκρός ανίκανος για ανεξάρτητη σκέψη ή κίνηση).

Η Abigail Strubel, μια ειδικός ψυχικής υγείας που έγραψε μια μελέτη για θεωρητικές διαγνώσεις και θεραπείες για τον Dahmer, είχε δηλώσει παλαιότερα: «Τον συμπονώ λίγο, γιατί ήταν ένα τόσο κατεστραμμένο κι εξασθενημένο άτομο. Έδειξε σημάδια από πολύ νεαρή ηλικία που δεν ήταν σαν τους άλλους ανθρώπους. Φαίνεται να έχει βιώσει τρομερό άγχος […] ήθελε τόσο πολύ τη σύνδεση και τη συντροφιά και δεν μπορούσε να τα έχει».

Γιατί νιώθουμε λύπηση για τους δολοφόνους;

Με απλά λόγια, οι άνθρωποι συμπονούν τους κατά συρροή δολοφόνους επειδή έχουν τη βιολογική ικανότητα να αισθάνονται ενσυναίσθηση, συμπάθεια και τύψεις, που ενισχύονται βάζοντας τον εαυτό τους στη θέση των άλλων και προσπαθώντας να φανταστούν πώς θα είχαν ενεργήσει σε παρόμοια κατάσταση. Με έναν παράξενο τρόπο, αυτό μπορεί να προκαλέσει ακόμη και την αίσθηση της κατανόησης στους κατά συρροή δολοφόνος, ειδικά όταν εκείνοι δεν είχαν τον έλεγχο του περιβάλλοντος τους και υπό διαφορετικές συνθήκες, μπορεί να είχαν αναπτυχθεί διαφορετικά. 

Αυτό το φαινόμενο είναι ανιχνεύσιμο και στην περίπτωση του Jeffrey Dahmer, όπου η παιδική του ηλικία διαμορφώθηκε από τη συναισθηματική απουσία και την παραμέληση και των δύο γονέων από τότε που ήταν βρέφος. Μετά από μια χειρουργική επέμβαση που είχε στόχο να διορθώσει μια διπλή κήλη, τη γέννηση του μικρότερου αδερφού του και τις συχνές μετακινήσεις της οικογένειας, άρχισε να αλλάζει από ένα χαρούμενο αγόρι σε έναν μοναχικό έφηβο. Παρόλο που πολλοί άνθρωποι, ειδικά οι έφηβοι, αισθάνονται μόνοι και παρεξηγημένοι χωρίς να μετατρέπονται σε κατά συρροή δολοφόνο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δείχνουν ενσυναίσθηση και μια μορφή κατανόησης για την υποκριτική του Dahmer. 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ryan Murphy universe (@ahscults)

Ένα άλλο παράδειγμα όπου οι άνθρωποι δείχνουν συμπάθεια με τους κατά συρροή δολοφόνους είναι η περίπτωση του Pedro Rodrigues, πρώην κατά συρροή δολοφόνος και τώρα σταρ του youtube.

Μήπως έχεις κι εσύ τα γνωρίσματα ενός… serial killer;

Αυτό το παράδειγμα αποδεικνύει πώς προκαλείται η συμπάθεια στους ανθρώπους για τους κατά συρροή δολοφόνους που σκοτώνουν για έναν «καλό» λόγο. Ο Rodrigues συνελήφθη για πρώτη φορά το 1973 και αφέθηκε ελεύθερος από τη φυλακή για τελευταία φορά το 2017. Μετά την αποφυλάκισή του, οι άνθρωποι μιλούσαν μαζί του στο δρόμο, ζητώντας μαζί του φωτογραφίες και τον θαύμαζαν για το έγκλημά του. Ο Rodrigues ήταν προφανώς μπερδεμένος με την ξαφνική φήμη, καθώς δεν μπορούσε να ακολουθήσει την κατεύθυνση που πήρε η φήμη του όσο ήταν φυλακισμένος.

Διέπραξε τον πρώτο του φόνο ως έφηβος, όπου σκότωσε τον εργοδότη που απέλυσε τον πατέρα του ως πράξη εκδίκησης. Κατά ειρωνικό τρόπο, εκδικήθηκε τον πατέρα του ενώ βρίσκονταν και οι δύο μαζί στη φυλακή, επειδή ο πατέρας του σκότωσε τη μητέρα του. Ο Rodrigues όχι μόνο μαχαίρωσε τον πατέρα του μέχρι θανάτου, αλλά του ξερίζωσε την καρδιά, την δάγκωσε και την έφτυσε.

Δεν ήταν μόνο δύο, όμως, οι περιπτώσεις που επέλεξε να δολοφονήσει. Πριν και κατά τη φυλάκισή του, ο Rodrigues σκότωσε αρκετούς άνδρες (ποτέ γυναίκες ή παιδιά), τους οποίους θεωρούσε «κακούς», συμπεριλαμβανομένων μελών συμμοριών, εμπόρων ναρκωτικών, άλλων δολοφόνων ή σεξουαλικών παραβατών. Για παράδειγμα, ενώ τον συνόδευσαν στη φυλακή, μαζί με έναν βιαστή, παρόλο που και οι δύο ήταν με χειροπέδες, ο Rodrigues κατάφερε με κάποιο τρόπο να τον σκοτώσει. Καθώς οι φρουροί είδαν τι έκανε, ο Rodrigues δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι φρουροί ήταν αναστατωμένοι, γιατί κατά την αντίληψή του, δεν έκανε τίποτα κακό, καθώς το άτομο που σκότωσε ήταν ήδη «κακός». 

Ωστόσο, οι άνθρωποι ανέπτυξαν ένα είδος λατρείας για τον Rodrigues και τις πράξεις του, επειδή κατά την άποψή τους ενήργησε σαν ήρωας.

Οπότε, η απάντηση στην ερώτηση που μας προβληματίζει τόσες μέρες είναι απλά η ενσυναίσθηση που έχουμε ως άνθρωποι μέσα μας.

Να τονίσω στο σημείο αυτό, ότι το συγκεκριμένο άρθρο δεν έχει στόχο να δικαιολογήσει τους δολοφόνους, ούτε να σε βοηθήσει να κατανοήσεις την ψυχοσύνθεσή τους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικοί δολοφόνοι, έχουν πληγώσει τα θύματά τους, έχουν προκαλέσει μεγάλο πόνο στους φίλους τους και στην οικογένειά τους και το γεγονός αυτό δεν πρέπει ποτέ να δοξάζεται ή να ρομαντικοποιείται.

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι λυπούνται τον Jeffrey Dahmer; Η ψυχολογία πίσω απ’ την συμπάθεια του κόσμου προς τους serial killers εμφανίζεται στο iPop.