Πώς είναι να είσαι σε μια LGBTQ+ σχέση στην Ελλάδα του σήμερα; Η Βαλέρια και η Άννα μας λένε την ιστορία τους

19:12 29/6/2021 - Πηγή: iPop

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι μια LGBTQ+ σχέση στην Ελλάδα του σήμερα; Πώς βιώνουν οι άνθρωποι της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας τις σχέσεις τους; Τι προκλήσεις αντιμετωπίζουν, ποιες είναι οι σκέψεις τους, τι φοβούνται και τι όνειρα κάνουν; Εμείς αναρωτηθήκαμε. Και με μεγάλη τους χαρά η Βαλέρια και η Άννα μας είπαν την ιστορία τους και όσα σκέφτονται. Δύο γυναίκες που μένουν στην Ελλάδα

και βιώνουν μια όμορφη σχέση έρωτα και αγάπης.

Πώς είναι να είσαι σε μια LGBTQ+ σχέση στην Ελλάδα του σήμερα; Η ιστορία της Βαλέριας και της ΆνναςΒαλέρια

Μια σχέση που πρέπει να μείνει κρυφή.
Έτσι θα χαρακτήριζα την ομόφυλη σχέση μου με την κοπέλα μου με λίγες λέξεις.
Μπορείς να φανταστείς τι συναισθήματα γεννάει αυτό το “πρέπει”;

Πριν από την Άννα είχα σχέσεις μόνο με άνδρες. Πίστευα από παιδί, όμως, ότι δεν ερωτεύεσαι το φύλο αλλά την προσωπικότητα του άλλου.

Ωραία τα λόγια. Όταν, όμως, το βίωσα στην πράξη τα πράγματα ήταν ελάχιστα πιο δύσκολα. Πολύ συναίσθημα, πολλή αγάπη, πολύς έρωτας αλλά και πολύς φόβος, ενδοιασμοί, δεύτερες σκέψεις. Όχι για την σχέση αλλά για το “τι θα πει ο κόσμος”.

“Τι θα πει ο κόσμος”… Μεγάλη συζήτηση για το μικρό χωριό μας, την Ελλάδα. Και τι μας νοιάζει “τι θα πει ο κόσμος”; Και, όμως, μας νοιάζει όταν για να πιάσεις το χέρι του ανθρώπου σου πρέπει να κοιτάξεις αν υπάρχουν “ύποπτοι” που μπορεί να σου επιτεθούν.

Να σου επιτεθούν και όχι μόνο λεκτικά.

Ναι, επιλέγουμε στον περίγυρο μας να έχουμε ανθρώπους που μας αγαπούν και ο τρόπος σκέψης τους ταυτίζεται με τον δικό μας αλλά δεν είναι μόνο ο περίγυρος. Υπάρχουν και οι αδιάκριτοι τριγύρω.

Για να καταλάβετε τι εννοώ… Εγώ είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που βρίσκονται σε μία ομόφυλη σχέση. Γιατί λέω τυχερή; Γιατί η οικογένειά μου από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε τη σύντροφό μου, δεν είχε ξεσπάσματα, δεν με περιθωριοποίησε, δεν με έδιωξαν από την οικογένεια, δεν με κοίταξαν περίεργα. Αγκάλιασαν την επιλογή μου και είναι χαρούμενοι με την χαρά μου γιατί με βλέπουν να χαμογελάω! Ο φιλικός περίγυρος το ίδιο.

Δεν «γλίτωσα», όμως, το συνεχές coming out.

Κάθε φορά που γνωρίζω έναν άνθρωπο ή βρίσκομαι σε μία πιο ανοικτή παρέα πρέπει να ζυγίσω τι θα πω όταν η συζήτηση φτάνει στα: «Έχεις κάποιον φίλο, συζείς με τον φίλο σου, πώς λένε τον σύντροφο σου». Και ενώ είμαι πολύ καλά με τον εαυτό μου και δεν έχω θέμα να συζητήσω για την σχέση μου με τον οποιοδήποτε, ΠΑΝΤΑ πρέπει να ζυγίσω την αντίδραση που θα έχει ο άλλος απέναντι μου…δεν ξέρεις πότε θα σου επιτεθεί κάποιος, πότε θα σε φτύσει, θα σε χτυπήσει… ψυχοφθόρο!

Και πάλι, όμως, ήμουν και είμαι προς το παρόν τυχερή. Δεν μου έχει επιτεθεί λεκτικά ή σωματικά κάποιος. Ακόμα.

Ίσως η πιο σοκαριστική στιγμή για μένα ήταν το πρώτο διάστημα της σχέσης μας. Ναι, τότε που κοιτάς τον άνθρωπο σου και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα χέρια σου από πάνω του, που τον κοιτάς και λιώνεις. Τότε λοιπόν, πήγαμε στο super market. Απλό…;
Όχι και τόσο γιατί εκείνη ενθουσιάστηκε με κάτι δημητριακά.
Και εγώ ενθουσιάστηκα με εκείνη που ενθουσιάστηκε με κάτι τόσο μικρό. Και πήγα να την αγκαλιάσω.
Η κυρία που βρισκόταν στον διάδρομο μάλλον δεν ενθουσιάστηκε…
Το βλέμμα της πάγωνε την κόλαση, τα δάχτυλα της έσφιξαν το καλάθι που κρατούσε σε βαθμό που ο επόμενος που θα το έπαιρνε θα είχε εργονομική λαβή. Το χέρι μου, που πήγαινε στην πλάτη της, πάγωσε αμήχανα και έπεσε στο κενό. Όπως και η πίστη μου στην ανθρωπότητα.

(Όχι, αν αναρωτιέσαι, η κυρία δεν ήταν μεγάλη… Ήταν γύρω στα 45…).

Κεφάλαιο γάμος και παιδιά

Η σχέση σαν σχέση αν με ρωτάτε, όχι, δεν έχει καμία διαφορά ουσιαστική σε θέματα επικοινωνίας- συμβίωσης- συναισθημάτων από μία ετερόφυλη σχέση. Έχει, όμως, πολλά ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ διαφορετικά θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις σε σχέση με την περίπτωση που θα είχα σχέση με τον Γιώργο-Δημήτρη-Κώστα-Σάκη. Τα αυτονόητα δεν είναι αυτονόητα τελικά για μία ομόφυλη σχέση.

Η σχέση μου πλέον μετράει πάνω από 4 χρόνια. Συζούμε από τον πρώτο χρόνο. Περνάμε κάθε μέρα μαζί και έχουμε όνειρα κοινά για το μέλλον.

Pexels

Στο κεφάλαιο γάμος γελάμε… Ξέρεις πόσο δύσκολος είναι ο γάμος στην Ελλάδα ενός ομόφυλου ζευγαριού; ΑΔΥΝΑΤΟΣ. Μόνο σύμφωνο συμβίωσης και αυτό… ο νόμος δεν θα μας δεχθεί ποτέ σαν «οικογένεια».

Μεταξύ μας, συζητάμε συχνά να φτιάξουμε επίσημα την οικογένεια μας, μιλάμε για παιδί(α)… και μετά γελάμε και κοιταζόμαστε, χαμηλώνουμε τα μάτια και μένουμε σκεπτικές.

Ένα παιδί που δεν θα θεωρείται ποτέ το “παιδί μας”

Στο πλαίσιο της όμορφης σχέσης και του κοινού μέλλοντος φυσικά υπάρχει και το σενάριο του παιδιού. Και εδώ γελάμε! Μη μιλήσουμε για τα δικαιώματα μας στο να κάνουμε παιδί. Ένα παιδί που δεν θα είναι ποτέ το «παιδί μας» στα χαρτιά. Ένα παιδί που θα είναι είτε δικό μου είτε δικό της και αν η μία πάθει κάτι η άλλη δεν θα έχει λόγο για το παιδί… Ένα παιδί που θα δεχθεί bullying στο σχολείο. Ένα παιδί που δεν θα δεχθεί ποτέ την σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από το σχολείο του για να μπορέσει να καταλάβει γιατί είναι η «μαμά και η μαμά» και όχι «η μαμά και ο μπαμπάς». Ένα παιδί που θα πρέπει να δουλευτεί ψυχικά πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο βαθιά από το σπίτι του σε σχέση με ένα μέσο παιδάκι για να αντέξει τα αδιάκριτα βλέμματα, για να κατανοήσει γιατί οι μαμάδες του δεν μπορούν να δείξουν την τρυφερότητα τους (με ένα βλέμμα ή ένα χάδι στο χέρι) εκτός σπιτιού… Ένα παιδί που θα γεννηθεί με την κάρτα του ψυχολόγου στο χέρι για να μάθει να διαχειρίζεται την κοινωνία… όχι γιατί θα του λείπει το πρότυπο του άνδρα από το σπίτι.

Προφανώς, όπως αντιλαμβάνεσαι, όλα αυτά αγγίζουν τη σχέση. Δημιουργούν μικρές ρωγμές οι οποίες σε βάθος χρόνου μπορούν να μεγαλώσουν. Δημιουργούν μικρά ανοίγματα για τις σκοτεινές φωνές. Και όχι, δεν έχουν να κάνουν με τη σχέση. Έχουν να κάνουν με την κοινωνία.

Ζούμε στο 2021 και το τρίπτυχο Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια θα πρέπει να γίνει πιο πολύχρωμο. Θα πρέπει να γίνει τρίπτυχο του 2021. Θα πρέπει να μην νιώθουμε ανασφάλεια να περπατάμε στον δρόμο κρατώντας το χέρι του συντρόφου μας ασχέτως φύλου. Θα πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους… Kαι αυτό δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο…

Εγώ ήμουν τυχερή αλλά έχω και δυνατή προσωπικότητα. Το θέμα είναι τι κάνουμε για τους υπόλοιπους, που δεν είναι τυχεροί, που δεν έχουν τόσο δυνατή προσωπικότητα, που δεν έχουν υποστηρικτική οικογένεια ή φίλους, που βιώνουν λεκτική ή σωματική βία λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού… Πώς θα στρώσουμε το έδαφος για ένα μέλλον με ίσα δικαιώματα; Πώς θα κάνουμε τα παιδιά να μην φοβούνται; Πώς θα μειώσουμε (μέχρι να εξαλείψουμε) τις επιθέσεις (λεκτικές και σωματικές);

Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ για να ζω εγώ όπως εσύ.

Γιατί τα αυτονόητα… δεν είναι πάντα αυτονόητα.

6 σπουδαία μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε απ’ τις LGBTQ+ σχέσεις

PexelsΆννα

Η πιο όμορφη σχέση της ζωής μου είναι η πιο κρυφή μου σχέση.

Γνώρισα τη Βαλέρια σε μια φάση της ζωής μου όπου μόνο για έρωτες δεν ήμουν… Πόσο μάλλον για έρωτα με μια κοπέλα! Δεν το είχα ξαναβιώσει, δεν το είχα ξανασκεφτεί -τουλάχιστον συνειδητά- και μου πήρε αρκετό καιρό να το αποδεχτώ και να το εκφράσω.

Γνωριστήκαμε μέσω κοινής παρέας. Στην αρχή βγαίναμε όλοι μαζί. Μετά οι 2 μας. Και όσο περνούσε ο καιρός που κάναμε παρέα, τόσο τα συναισθήματά μου άλλαζαν. Δεν το κατάλαβα αμέσως. Όταν το συνειδητοποίησα αρχικά, προσπάθησα να το απωθήσω. Είναι, όμως, αδύνατο να απωθήσεις το συναίσθημα του να είσαι ερωτευμένη!

Είμαστε πάνω από 4 χρόνια μαζί και θεωρώ ότι η απόφασή μου να της μιλήσω τότε για τα συναισθήματά μου ήταν απ’ τις πιο σοφές της ζωής μου.

Είναι η μεγαλύτερη, πιο όμορφη σχέση που είχα ποτέ μου και παράλληλα η πιο δύσκολη.

Είναι δύσκολο να κρύβεις τη σχέση σου.

Γιατί εγώ, σε αντίθεση με τη Βαλέρια, δεν το έχω δηλώσει στην οικογένειά μου. Όχι γιατί φοβάμαι ότι δεν θα με αποδεχτούν και θα με απομακρύνουν. Αλλά γιατί φοβάμαι το βλέμμα. Αυτό το βλέμμα της απογοήτευσης στα μάτια τους που η κόρη τους δεν βρήκε ένα καλό παιδί να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Φοβάμαι ότι δεν μπορώ να τους αντιμετωπίσω. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω φτάσει πολύ κοντά στο να τους πω αρκετές φορές, αλλά κάτι πάντα με κρατάει απ’ το να το κάνω. Δεν είμαι έτοιμη… Θα είμαι κάποια στιγμή; Ίσως. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν αισθάνομαι έτοιμη.

Δεν είναι, όμως, μόνο η οικογένεια το δύσκολο κομμάτι σε μια LGBTQ+ σχέση στην Ελλάδα του σήμερα.

Είναι η κοινωνία ολόκληρη. Είναι οι νόμοι. Είναι τα μειωμένα δικαιώματα.

Είναι το βλέμμα που καρφώνεται πάνω σου όταν πας να πιάσεις το χέρι της συντρόφου σου σε δημόσιο χώρο. Να μην μιλήσουμε για κάτι παραπάνω… Το να φιληθούμε δηλαδή δημοσίως.

Είναι η αδυναμία να μπορέσεις να κάνεις ένα παιδί που θα είναι και με τη βούλα το παιδί σας και θα ξέρεις πως ό,τι και να γίνει στο μέλλον, αυτό το παιδί είναι το παιδί σας. Και των 2. Και στα χαρτιά.

Είναι η έλλειψη δυνατότητας να ενωθείς με τον σύντροφό σου όπως το έχεις φανταστεί. Σε ένα εκκλησάκι δίπλα στη θάλασσα; Σε ένα δημαρχείο στην πόλη; Ό,τι κι αν είναι αυτό που έχει φανταστεί ο καθένας.

Όταν ταξιδέψαμε για πρώτη φορά μαζί σαν ζευγάρι στο εξωτερικό, νιώσαμε ότι μετακομίσαμε σε έναν άλλο πλανήτη. Κανείς δεν κοιτούσε τα χέρια μας που ήταν κρατημένα, κανείς δεν περίμενε στη γωνία για να δει αν θα φιληθούμε και να χλευάσει, βασικά κανείς δεν ασχολιόταν μαζί μας. Κι αυτό ήταν υπέροχο! Μας αντιμετώπιζαν όπως οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι.

Pexels

Έχουμε πολλά ακόμα βήματα να κάνουμε στην Ελλάδα και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερες προκλήσεις και φόβο από εμάς στην καθημερινότητά τους, όπως είναι τα άτομα που ανήκουν στην τρανς κοινότητα.

Δεν έχω αυταπάτες ότι θα γίνουμε σε μια μέρα Ολλανδία. Kαι φυσικά υπάρχουν χώρες που η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Υπάρχουν ακόμα κράτη στα οποία η ομοφυλοφιλία θεωρείται παράνομη! Όμως, επιλέγω να μην συγκριθώ με τα χειρότερα, αλλά με τα καλύτερα.

Ας κάνουμε ένα βήμα τη φορά, αλλά αυτό το βήμα να είναι πραγματικό βήμα κι όχι πισωγύρισμα.

Πώς να κάνω coming out στους γονείς μου;

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Πώς είναι να είσαι σε μια LGBTQ+ σχέση στην Ελλάδα του σήμερα; Η Βαλέρια και η Άννα μας λένε την ιστορία τους εμφανίζεται στο iPop.