Το Lemon στο Μπάγκειον: Ένα ιστορικό ατμόπλοιο στο κέντρο της Αθήνας!

17:01 19/9/2019 - Πηγή: iPop

Η παράσταση που μας καθήλωσε όλους, επιστρέφει αυτή τη φορά σ’ έναν διαφορετικό χώρο. Το Lemon στο Μπάγκειον έρχεται να μας συνεπάρει για ακόμα μια φορά. Η αίθουσα χορού του ιστορικού ξενοδοχείου μετατρέπεται στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης του ατμόπλοιου Βιρτζίνιαν λίγο πριν ή λίγο μετά την έκρηξη.

Ο Μελαχρινός Βελέντζας και ο Γιώργος Δρίβας μας κάνουν συνεπιβάτες τους σ’ ένα ατμόπλοιο και μας διηγούνται την ιστορία τους. Εξίσου σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την

παράσταση, όμως, διαδραματίζει η Γεωργία Τσαγκαράκη, η οποία βρίσκεται πίσω απ’ τη διασκευή και τη σκηνοθεσία της παράστασης.

Όπως αναφέρει η ίδια μιλώντας στο iPop.gr για το Lemon στο Μπάγκειο, ο χώρος είναι μουσειακός, είναι ένας ύμνος στη φθορά του χρόνου και την εγκατάλειψη, γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε να κάνουν καμία απολύτως αλλαγή ώστε ν’ ανεβάσουν την παράσταση στο ιστορικό ξενοδοχείο.

Μετά το ανέβασμα της παράστασης σε θέατρο, σε εξωτερικούς χώρους, σε λιμάνια, σε πλοία και στο εξωτερικό, το Lemon πάει φέτος στο Μπάγκειον. Πώς επιλέξατε τον συγκεκριμένο χώρο; Η ανέγερση του ξενοδοχείου χρονολογείται μεταξύ των ετών 1890 και 1894 με τη σφραγίδα του Ερνέστου Τσίλλερ. Το ιστορικό ξενοδοχείο Μπάγκειον αποτελεί ένα από τα πιο επιβλητικά και σπουδαία κτίρια της σύγχρονης Αθήνας, κουβαλώντας μια αυθεντική ατμόσφαιρα εποχής, που σε ταξιδεύει και σε διεγείρει. Η ιστορία του 1900 αντίστοιχα τοποθετείται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μέσα στο ατμόπλοιο Virginian. Η παράσταση μας έχει έναν χαρακτήρα site-specific. Επιλέγουμε προορισμούς που αναδεικνύουν την ιστορία, ταιριάζουν τόσο με την ιστορία του έργου αλλά και τη γενικότερη αισθητική που προτείνουμε, ενώ παράλληλα ενισχύουν τα υπαρξιακά ερωτήματα τoυ έργου. Στην προκειμένη περίπτωση, το Μπάγκειον εξυπηρετεί το εσωτερικό τοπίο του πρωταγωνιστή (ένας εγκαταλελειμμένος χαώδης χώρος), αλλά και μια πιθανή εικόνα ενός πυρπολημένου πλοίου. Ακριβώς όπως τελειώνει και το έργο. Με μια έκρηξη.Τι αλλαγές θα κάνετε ώστε το Μπάγκειον να μεταμορφωθεί στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μετατρέψετε ένα ξενοδοχείο σε πλοίο; Καμία αλλαγή απολύτως. Ο χώρος είναι μουσειακός. Είναι ένας ύμνος στη φθορά του χρόνου και την εγκατάλειψη. Το Lemon, είναι η ιστορία ενός αυτοδίδακτου πιανίστα που εγκαταλείφθηκε από τους μετανάστες γονείς του στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης. Μεγάλωσε στο ατμόπλοιο, έμαθε να παίζει πιάνο μόνος του και έμεινε εκεί μέσα, στη μήτρα που τον γέννησε, μέχρι το πλοίο να ανατιναχθεί στα τέλη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Baricco, μας χαρίζει μια επική σκηνή μπεκετικού χαρακτήρα, στην οποία οι δύο φίλοι συναντιούνται μετά θάνατον (σ’ έναν πιθανό παράδεισο) και συναντούν με χιουμοριστικό τρόπο ένα πιάνο. Αφηγούνται όσα έζησαν πάνω στο Βιρτζίνιαν και δίνουν μια υπόσχεση ότι όλα θα συνεχίσουν όπως πριν την έκρηξη. Με μουσική και παρέα. Το Μπάγκειον είναι για μας η αίθουσα χορού της πρώτης θέσης λίγο πριν ή λίγο μετά την έκρηξη. Είναι το εσωτερικό τοπίο του κάθε ένα από εμάς που ανατινάζεται μετά από μεγάλες αποφάσεις αλλαγής και μας αφήνει μια αίσθηση εγκατάλειψης και παλιάς αίγλης. Ένας χώρος διαλογισμού του τι είχαμε και τι χάσαμε. Το δικό μας πολυτελές χάος.Πώς πήρατε εξαρχής την απόφαση να διασκευάσετε την ιστορία του 1900; Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε; Η απόφαση αυτή ήρθε αυτόματα με το που διάβασα τον μονόλογο του Baricco. Αισθάνθηκα αρχικά σαν ηθοποιός και μετά ως θεατής, ότι αυτή η μαγευτική ιστορία δεν είχε την χρόνωση που χρειαζόταν μια σκηνική συνθήκη για να αναδειχθεί. Μια άλλη εκδοχή του έργου θα ήταν μια πολυπρόσωπη προσέγγιση. Κάπως όπως διαρρυθμίστηκε και η ταινία του Τορνατόρε. Αισθάνθηκα όμως ότι η ουσία της ιστορίας και τα πυρωμένα ερωτήματα που θέτει, θα αναδεικνύονταν καλύτερα μέσα από τον διάλογο και την αφήγηση. Αυτόματα άκουσα τους διαλόγους να αναδύονται και οραματίστηκα τους δύο φίλους να αλληλεπιδρούν. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για εσάς είτε στη διαδικασία της διασκευής του έργου είτε της σκηνοθεσίας; Έχοντας στα χέρια μου δύο ικανούς και ενδιαφέροντες ηθοποιούς , η πρώτη πρόκληση ήταν να δημιουργήσω ένα ισορροπημένο κείμενο με ουσιαστικά δυο πρωταγωνιστές. Ο Baricco έχει κυρίως τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ ως αφηγητή και χαρίζει στον 1900 έναν μεγάλο μονόλογο στο τέλος. Το πιο δύσκολο ήταν για μένα να βρω τις ατάκες που θα μπορούσαν να ειπωθούν από τον 1900, χωρίς να χαλάσω την εξέλιξη της εσωτερικής του πορείας. Πώς δηλαδή να κάνω τους δύο ήρωες και αφηγητές και πάσχοντα πρόσωπα, χωρίς να διαταράξω την εσωτερική τους ροή. Αντιστοίχως στη σκηνοθεσία, με απασχόλησε πολύ η λεπτή γραμμή της εξωστρέφειας της αφήγησης και της ησυχίας της ατομικής ιστορίας. Με όχημα το χιούμορ και την πολύ συγκεκριμένη χορογραφία, φτιάχτηκε μια δυνατή παρτιτούρα που όμως χάρισε στους ηθοποιούς ελευθερία και άπειρο χώρο ανάπτυξης. Η πολύ οργανωμένη δομή της σκηνοθεσίας και ο κουρδισμένος εσωτερικός ρυθμός πηγαίνει την ιστορία μπροστά και επιτρέπει στους ηθοποιούς να «σερφάρουν» στην άγρια θάλασσα της σκηνικής διαδικασίας.Ποια είναι η αίσθηση που έχετε μέχρι στιγμής απ’ την ανταπόκριση του κόσμου στην παράσταση; Μου δίνει μεγάλη χαρά η αγάπη που εκφράζεται από τον κόσμο και η αποδοχή που έχει το έργο. Γεμίζω ελπίδα και δύναμη για να συνεχίσω να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, τους συνεργάτες μου και τα πράγματα που μου φέρνει η ζωή.Υπάρχει κάποιος αγαπημένος σας χώρος μέχρι στιγμής; Για παράδειγμα πλοίο, αποβάθρα ή θέατρο; Το περίεργο είναι ότι σχεδόν σε κάθε χώρο κάτι καινούργιο γεννιέται. Και επειδή τις περισσότερες φορές δίνουμε διαφορετικά φινάλε στο έργο (η αίσθηση βέβαια παραμένει η ίδια), το κάθε τοπίο μας βοηθάει να εξερευνούμε νέες εικόνες. Γιατί μέσα από τις εικόνες διευρύνονται τα νοήματα. Κάπως έτσι λοιπόν, όταν παίξαμε εντός ενός συσκευαστηρίου λεμονιών στο Γαλατά Τροιζηνίας (κτήμα Κλάδος), ένιωσα να πλησιάζουμε μια περιοχή μοναξιάς και των ηρώων ( μέσα από την ψυχρότητα των μηχανημάτων) αλλά και των ντόπιων κατοίκων, που εξαιτίας του απομακρυσμένου της περιοχής κάποιοι ηλικιωμένοι είχαν να δούνε θέατρο πολλά χρόνια. Το θέατρο Λιθογραφείο στην Πάτρα ανέδειξε καινούργιες θέσεις στον χώρο, τονίζοντας την ποιητική του έργου. Το καρνάγιο στη Γαΐδουρόμαντρα στο Λαύριο δημιούργησε ένα μαγικό τοπίο στεριάς και θάλασσας επιβεβαιώνοντας το σλόγκαν μας Μια παράσταση ανάμεσα στην στεριά και την θάλασσα. Το θέατρο Ραντάρ, σαν ένα καλαίσθητο αμπάρι ατμόπλοιου, λειτούργησε σαν μια μελέτη πάνω στα κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών, ενδυναμώνοντας τις ερμηνείες τους και ενισχύοντας τον εσωτερικό τους ρυθμό.Σε τι άλλους χώρους μπορείτε να φανταστείτε το Lemon; Όταν στήναμε το Lemon, είχα πει στα παιδιά ότι αυτή θα είναι μια παράσταση που μπορεί να παιχτεί παντού. Το δυναμικό των ερμηνευτών, μαζί με την μαγική ιστορία και το εφευρετικό στήσιμο, της δίνει την δυνατότητα να ταξιδεύει παντού. Οπουδήποτε λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τη δουν και χώροι να τη φιλοξενήσουν, είναι για μένα οι τέλειοι προορισμοί.Πάμε λίγο στην ιστορία και τους χαρακτήρες… Πώς θεωρείτε ότι συνδέεται και ταυτίζεται το κοινό στη σύγχρονη εποχή με τον 1900 και τον Τιμ Τούνυ; Ο 1900 χτυπάει την φλέβα της υπαρξιακής μας αγωνίας. Είμαι ευτυχισμένος εδώ που είμαι, ή οι αμέτρητες άλλες επιλογές θα με έκαναν πιο χαρούμενο; Ένας ταλαντούχος πιανίστας, ένας όμορφος άνθρωπος, που αγωνιά για την ταυτότητα του και μεταμορφώνεται από τους κραδασμούς της υπαρξιακής μοναξιάς. Βλέπουμε μπροστά μας μια εκδοχή του εαυτού μας, που μας γοητεύει και μας ταράζει. Την ίδια στιγμή, ο ιδανικός φίλος, ο κοντινός μας άνθρωπος , ο Τιμ Τούνυ, μας μαγεύει με το χιούμορ και την αμεσότητα του και μας αφοπλίζει με την πίστη του στη φιλία και τον άνθρωπο. Το μεγαλείο της ψυχής του είναι ένα δώρο για τους θεατές και φυσικά μια κινητήριος δύναμη για τη ιστορία. Τους ήρωες του Lemon έχεις την αίσθηση ότι μπορείς να τους πλησιάσεις, ότι είναι δικοί σου άνθρωποι, ή ακόμα καλύτερα, κομμάτια του εαυτού σου.Θα μπορούσε κατά τη γνώμη σας να είναι ένα κείμενο γραμμένο τον 21ο αιώνα; Το έργο το έγραψε ο Baricco το 1994. Η ιστορία διαδραματίζεται στα 1900. Και με έναν μαγικό τρόπο μιλάει για το σήμερα. Η αγωνία της υπερπληροφόρησης ενός μετανάστη εκείνης της εποχής και οι πόλεις-γίγαντες που τρόμαξαν τον 1900, αντιστοιχούν με το χάος της πληροφορίας που έχουμε σήμερα μέσω του διαδικτύου. Όλα μπορείς να τα βρεις και να τα αποκτήσεις άμεσα, αλλά δύσκολα μπορείς να καταλάβεις τι πραγματικά χρειάζεσαι και κατ’ επέκταση ποιος είσαι. Το θέμα της ταυτότητας είναι φλέγον στις μέρες μας. Όλοι μπορούμε να είμαστε όλα, και το υπαρξιακό ερώτημα του 1900 είναι πιο επίκαιρο από ποτέ: Πού βρίσκεται η ευτυχία; Μέσα ή έξω από τον καθένα μας;Επίσης, η σχέση του Τιμ Τούνυ και του 1900 προσομοιάζει μια νέα φόρμα οικογένειας, ένα θέμα που αφορά στο σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ. Νέα πρότυπα οικογενειακής δομής εμφανίζονται που είναι στηριγμένα στην ανάγκη των ανθρώπων να νιώσουν ασφάλεια και να αναπληρώσουν ελλειμματικές γονικές παροχές, που είτε από ανικανότητα είτε λόγω συνθηκών, έχουν δημιουργήσει βασικά υπαρξιακά κενά σε νέους και παιδιά.Πείτε μας 3 λόγους για να έρθει κάποιος που έχει ήδη δει την παράσταση, να την παρακολουθήσει και στο Μπάγκειον.-Είναι μια τίμια και ευφάνταστη δουλειά φτιαγμένη με πολύ αγάπη και αφοσίωση.-Το Lemon είναι μια ιστορία που μιλάει για τον κάθε ένα από εμάς και αφυπνίζει την συνείδηση μας.-Ο Μελαχρινός Βελέντζας και ο Γιώργος Δρίβας με την ενέργεια και το ταλέντο τους, ζωντανεύουν την ιστορία μ’ έναν μοναδικό τρόπο, χαρίζοντας στους θεατές μια αξέχαστη εμπειρία.Info!

Το Lemon στο Μπάγκειον

Facebook event

4 Σάββατα του Οκτωβρίου | 4 lives | Το θέατρο συναντά τη μουσική μετά το τέλος της παράστασης

Οι Experimento, μετά το τέλος της παράστασης, υποδέχονται επί σκηνής φίλους-μουσικούς που κουβαλούν στις αποσκευές τους μελωδίες από διαφορετικά σημεία της γης, εκεί όπου ο 1900 δεν πήγε ποτέ.

05.10 | Δήμος Βουγιούκας | Ο εξαιρετικός ακορντεονίστας παρέα και με το μπαντονεόν του σ’ ένα solo ταξίδι στα Βαλκάνια, το Παρίσι και το Μπουένος Άιρες

12.10 | Μαριαστέλλα Τζανουδάκη & Φιλονήκης Χαλδαιάκης | Δύο σπουδαίες φωνές παρέα με κανονάκι και ούτι αγκυροβολούν στο λιμάνι της Σμύρνης

19.10 | Μάρθα Μορελεόν | Η αγαπημένη Μεξικάνα ερμηνεύτρια μας μαγεύει μέσα από παραδοσιακές βραζιλιάνικες μελωδίες

26.10 | Σία Κοσκινά | Η εκφραστική φωνή της performer υπό τη συνοδεία ενός πιάνου με φόντο τη Νέα Υόρκη

Το πλήρωμα του Lemon:

Διασκευή | Σκηνοθεσία | Κίνηση: Γεωργία Τσαγκαράκη

Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου

Σχεδιασμός πιάνου: Νατάσα Τσιντικίδη

Κατασκευή πιάνου: Θωμάς Μαριάς

Σκηνική προσαρμογή: Experimento

Κοστούμια: Κέλλυ Σταματοπούλου

Ηχητικός σχεδιασμός: Λευτέρης Δούρος

Σχεδιασμός φωτισμού: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου