Ζήτω η έκφραση του πραγματικού μας εαυτού! Κάτω το κιτς!

12:06 10/6/2019 - Πηγή: iPop

Ήμουν περίπου 10 ετών, όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να με στείλουν να μάθω αγγλικά. Φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Μερικά στενά πάνω από το σπίτι μας. Σ εκείνα τα θρανία, ενός γωνιακού καταστήματος, με βαμμένες λευκή λαδομπογιά τις τζαμαρίες του, για να μας προστατεύει από τα περίεργα μάτια των περαστικών, έμαθα να μιλώ μια ξένη γλώσσα και να συναναστρέφομαι άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Αγόρια, κορίτσια και τον Γιώργο!

Ο Γιώργος στα παιδικά μου μάτια των δέκα χρόνων, μιλούσε με φωνή που έμοιαζε περισσότερο με των κοριτσιών και όχι με του φύλου του. Ο Γιώργος προτιμούσε να κάθεται παρέα με

τα κορίτσια καθώς είχε περισσότερα ενδιαφέροντα με εμάς από ότι με τα αγόρια. Ο Γιώργος βέβαια, σε κάθε αρχή, υπέφερε αδιάκριτες ματιές όσων δεν τον ήξεραν. Στην αρχή χρονιάς, όταν καινούρια παιδιά έρχονταν στην τάξη, ή καινούριοι καθηγητές αναλάμβαναν την εκπαίδευσή μας. Φαντάζομαι ότι για καιρό κάθε αρχή, του πλήγωνε την ψυχή, το περίεργο βλέμμα και το σούσουρο πίσω από την πλάτη, όλων όσων δεν τον γνώριζαν προσωπικά. Και οι άστοχοι χαρακτηρισμοί, που έμοιαζαν σχεδόν βρισιές, για τον καθορισμό του φύλου του και τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

Την ίδια εποχή, μπήκε στη ζωή μου ο Σωτήρης! Γιος οικογενειακής φίλης. Μεγαλύτερος από εμένα. Πτυχιούχος. Πήρε το χαρτί και διάλεξε να ζήσει σε μια απομονωμένη περιοχή, μακριά από την οικογένειά του, που σε κάθε συζήτηση, τον πίεζε να βρει ένα καλό κορίτσι.

Δεν ξέρω τι απέγινε ο Γιώργος… Ελπίζω να κατάφερε να βρει το δρόμο του, με τις ελάχιστες πληγές στην ψυχή του.

Ο Σωτήρης ήταν άτυχος. Χτυπήθηκε από σκληρή αρρώστια και πέθανε.

Και αν σκεφτείς πως «άλλα χρόνια τότε»… δεν θα έχεις δίκιο.

Στο τώρα, έχω φίλο που δεν μίλησε ποτέ στην οικογένειά του για την ομοφυλοφιλία του, γιατί η οικογένειά του δεν μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο. Και ζούσε επί χρόνια, μια σπασμένη στα δύο ζωή. Τον κατανοώ. Και μου είναι αδιανόητη η στάση κάποιων γονιών στο θέμα αυτό. Αδυνατώ να καταλάβω πως μπορεί μια μάνα ή ένας πατέρας να μην δέχεται το παιδί του όπως είναι. Ή ακόμα χειρότερα να μην δέχεται ο ίδιος ο άνθρωπος τον πραγματικό του εαυτό, γιατί αποτελεί ταμπού στις περισσότερες -και στη δική μας δυστυχώς- κοινωνίες.

Από την αποδοχή, το σεβασμό και φυσικά την προάσπιση των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου, μέχρι τις ακρότητες στο Pride… συγνώμη αλλά η απόσταση είναι τεράστια και #pestenamefate

Δεν έχω παραβρεθεί σε κανένα gay pride. Βλέπω όμως βίντεο και φωτογραφίες. Ανθρώπων που ευτελίζουν τον εαυτό τους πουλώντας το κορμί τους σαν κρέας στο φακό. Ανθρώπους που προσπαθώντας να τονίσουν την ανάγκη για σεβασμό στη διαφορετικότητα, εμφανίζονται σαν μασκαράδες στο καρναβάλι της Πάτρας και μάλιστα σε κατάσταση μέθης και εκτός εαυτού.

Φθηνές ακρότητες που αν ο στόχος τους είναι να διαδηλώσουν το δικαίωμα στην αγάπη όπως την νοιώθει ο καθένας, φοβάμαι πως αποδυναμώνουν το ίδιο το μήνυμα!

Φυσικά και πρέπει να δοθούν μάχες για να μπορέσει κάθε ξεχωριστός άνθρωπος στον πλανήτη να έχει το δικαίωμα να ζει όπως θέλει, να αγαπάει όποιον θέλει και να παντρεύεται όποιον θέλει. Να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα με τον σύντροφό του και να καλύπτεται νομικά όπως και όσο καλύπτονται και οι ετερόφυλοι.  Να μεγαλώνουν παιδιά, να χτίζουν σπίτια, να πηγαίνουν διακοπές και να πληρώνουν φόρους. Να κρατιούνται χέρι-χέρι και να φιλιούνται, όπως μπορούν να κάνουν και δυο άνθρωποι διαφορετικού φύλου. Με σεβασμό στους γύρω τους. Όπως οφείλουν όλοι. Γκέι, στρέιτ, νέοι, γέροι, οι πάντες.

Επανέρχομαι όμως, πως οι εικόνες που είδαμε ακόμα μια χρονιά, προσωπικά θλίψη και μόνο θλίψη μου προκάλεσαν. Χώρια που προσωπικά διαφωνώ και με την «γκετοποίηση» και τις συνέπειές της. Δεν βγαίνουμε να φωνάξουμε σε pride πως είμαστε περήφανες που είμαστε μελαχρινές γυναίκες και ας μας καταπιέζουν οι ξανθές της Vogue! Είμαστε. Τελεία και παύλα. Είναι αυτονόητο είναι δεδομένο. Απ την άλλη όμως επαναλαμβάνω πως πρόκειται για προσωπική άποψη, την οποία εξέφρασα με ένα τραβηγμένο από τα αυτιά παράδειγμα!

Ας απαιτήσουμε όλοι μαζί, να εκπαιδεύσουμε σωστά την ελληνική κοινωνία, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Από τα παιδικά χρόνια. Ώστε να μην δημιουργούνται τραύματα στους νέους που δεν συνειδητοποιούν ακομα ή δεν μπορούν να διαχειριστούν, την διαφορετικότητά τους. Να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας στο σεβασμό για τον συνάνθρωπο και τις επιλογές του. Στο να στηρίζουμε ό ένας τον άλλον και να τον αποδεχόμαστε όπως είναι. Στο να δουλεύουμε για το αύριο μαζί και όχι στα χαρακώματα ο ένας απέναντι από τον άλλον.

Φαντάζομαι πως κάποιοι διαβάζετε και η ψυχή σας ταράζετε. Δεν συμφωνείτε. Μεγαλώσατε με την στενή έννοια οικογένεια ίσον άντρας γυναίκα παιδιά και ότι πέρα από αυτό το σχήμα, σας φαίνεται ξένο και καταδικαστέο. Σας καταλαβαίνω. Είναι ευκολότερο να μένουμε σε παγιωμένες θέσεις αιώνων.

Αλλά θα σας ζητήσω να σκεφτείτε πως εδώ μιλάμε για αγάπη. Και η αγάπη είναι η νούμερο ένα διδαχή όλων των θρησκειών του κόσμου. Μιλάμε για μια αγάπη που δεν πήρε τις χατζάρες να κυνηγήσει τους διαφορετικούς. Μια αγάπη που συμβιβάζεται να χάνει από τα δικαιώματά της, αφού αποτελεί μειοψηφία. Εναντιώνεσαι στην αγάπη; Μα είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις!

Κερασάκι στην τούρτα του Pride; Οι πολιτικοί. Δεκάδες. Σαν τις μύγες έπεσαν πάνω στην παρέλαση. Βάφτηκαν στα χρώματα της ΛΟΑΤΚΙ, βάλαν στάμπες κονκάρδες, μποά και καπέλα, σφίξαν χέρια, φίλησαν μάγουλα, βγάλαν σέλφι και αγκαλιάστηκαν με ένα χαμόγελο σαν αυτοκόλλητο που στραβοκολλήθηκε στα χείλη τους. Σε κάποιους δε, ήταν τόσο εμφανής η αμηχανία και η «τι δουλειά έχω εγώ εδώ» φάτσα που για πρώτη φορά, λυπήθηκα πολιτικούς!

Υ.Γ. Εύχομαι κάποια στιγμή να γίνουμε όπως οι βόρειες χώρες στο θέμα αυτό! Βέβαια εκεί οι πρωθυπουργοί των χωρών κυκλοφορούν καθημερινά με ποδήλατο… Δυστυχώς έχουμε δρόμο μπροστά μας. Κουράγιο. Κυρίως όμως… αξιοπρέπεια.

Φιλι

Πόπη

Photo: Pixabay

Το άρθρο Ζήτω η έκφραση του πραγματικού μας εαυτού! Κάτω το κιτς! εμφανίζεται στο iPop.