Τι απέγιναν οι “Αγανακτισμένοι”..;

20:05 9/2/2012 - Πηγή: ThessNea

Την ώρα που έρχονται τα χειρότερα, με το νέο μνημόνιο και το οριστικό ξεπούλημα της χώρας, λείπει η ισχυρή λαϊκή πίεση που θα μπορούσε να τα αποτρέψει και να στριμώξει το πολιτικό σύστημα.

Και αυτό είναι εφικτό, διότι η συναίνεση των κομμάτων και η εσωτερική συνοχή τους κρέμεται από μία κλωστή, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες ψηφοφορίες στη Βουλή. Θα αρκούσε μια ισχυρή λαϊκή πίεση για να σπάσει.
 Και όμως, αυτή η λαϊκή πίεση απουσιάζει την κρισιμότερη

στιγμή. Γιατί άραγε;
Μήπως έπαψε ο λαός να είναι αγανακτισμένος και αηδιασμένος; Όχι βέβαια!

Αντίθετα, όπως καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ακόμα και στη στροφή των καθεστωτικών ΜΜΕ, που έχουν γίνει όψιμα και με το αζημίωτο «αντιμνημονιακά», η αντίθεση του λαού έχει γίνει καθολική.
 Πρέπει λοιπόν αλλού να αναζητήσουμε τις αιτίες αυτής της λαϊκής απουσίας, την ώρα που κινδυνεύουμε να μας περάσουν οριστικά τη θηλιά στο λαιμό….

Οι δυνάμεις, που επί τόσα χρόνια καλλιεργούσαν τον εθνομηδενισμό, την πολυπολιτισμικότητα, τον ευρωπαϊσμό, μαζί με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, τρόμαξαν μπροστά σε ένα ακηδεμόνευτο μαζικό λαϊκό κίνημα, που εμφανίστηκε με μόνο σύμβολο την ελληνική σημαία. 
Και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το υπονομεύσουν.

Το ΚΚΕ το συκοφάντησε από την αρχή. Ο Σύριζα στην αρχή το απέρριπτε, ενώ στη συνέχεια προσπάθησε να το αλλοιώσει και να το βάλει στα ακίνδυνα καλούπια της ψευδοαριστερής αντιπολίτευσης. Χαρακτηριστική υπήρξε η αντίθεση στην πλατεία Συντάγματος, ανάμεσα στη «επάνω» πλατεία, του λαού, την οποία θεωρούσαν εθνικιστική, και την «κάτω» πλατεία, όπου ήταν μαζεμένα όλα τα γκρουπούσκουλα. Ας θυμηθούμε τι προσπάθειες έκαναν για να διωχθεί η ελληνική σημαία, σύμβολο της αντίστασης του ενιαίου ελληνικού λαού, από τις πλατείες. Τέλος, επιστρατεύτηκαν και οι «ένοπλες» δυνάμεις του στρατοπέδου. Οι ψευδώνυμοι αντιεξουσιαστές, οι οποίοι στην πραγματικότητα παρασιτούν στη συγκεκριμένη εξουσία, και είχαν ταχθεί από την αρχή ενάντια στο κίνημα. Εξ άλλου συμμερίζονται τα ίδια ιδεολογικά και πολιτισμικά πρότυπα με τους δήθεν αντιπάλους τους – το μίσος της πατρίδας, την ξενομανία, τον άκρατο ατομικισμό και τη λογική του πλιάτσικου.

Και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να προβοκάρουν και να διαλύσουν το κίνημα.
 Είναι χαρακτηριστική η τελευταία μεγαλειώδης συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, στις 20 Οκτωβρίου 2011, όταν κουκουλοφόροι και κνίτες, ο καθένας από την πλευρά του, διέλυσαν –με τη συμβολή της αστυνομίας του Παπουτσή– την τελευταία μεγάλη συγκέντρωση του κινήματος.

Ωστόσο υπάρχει και μια δεύτερη αιτία γι’ αυτήν τη σιγή, οι αδυναμίες του ίδιου του κινήματος το οποίο, απέναντι σε τόσες επιθέσεις, από τους κρανοφόρους έως τους… κουκουλοφόρους, δεν κατόρθωσε να αντισταθεί αποτελεσματικά. Δεν κατόρθωσε να αποκτήσει μια ενιαία κατεύθυνση και στόχευση. Δεν διατύπωσε ένα συνεκτικό πρόγραμμα, δεν επιχείρησε έστω να συγκροτήσει ένα ευρύ αντιμνημονιακό μέτωπο. Γι’ αυτό, και παρότι αντιστάθηκε με νύχια