Quincy Jones: Όταν ο θρύλος της μουσικής έκανε παραγωγή σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι

13:26 5/11/2024 - Πηγή: Emea.gr

Ο Κουίνσι Τζόουνς, ο τιτάνας της μουσικής, η κληρονομιά του οποίου κυμαίνεται από την παραγωγή του ιστορικού άλμπουμ Thriller του Μάικλ Τζάκσον, μέχρι τη συνεργασία με τον Φρανκ Σινάτρα, τον Ρέι Τσάρλς και εκατοντάδες άλλους καλλιτέχνες αλλά και την δημιουργία βραβευμένων κινηματογραφικών και τηλεοπτικών μουσικών, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών. 

Ο εκπρόσωπος του Τζόουν, Άρνολντ Ρόμπινσον σε ανακοίνωση ανέφερε ότι ο 91χρονος πέθανε την Κυριακή το βράδυ στο σπίτι του στο Μπελ Έαρ του Λος Άντζελες, περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του. Μέσα στον Νοέμβριο ο Τζόουνς επρόκειτο να λάβει

τιμητικό Όσκαρ. 

«Απόψε, με γεμάτες αλλά ραγισμένες καρδιές, πρέπει να μοιραστούμε τα νέα του θανάτου του πατέρα και αδελφού μας Κουίνσι Τζόουνς», ανέφερε η οικογένεια σε δήλωση. «Και παρόλο που αυτή είναι μια απίστευτη απώλεια για την οικογένειά μας, γιορτάζουμε τη μεγάλη ζωή που έζησε και γνωρίζουμε ότι δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος σαν αυτόν».

Ο Τζόουνς που από τις συμμορίες στο Σικάγο έφτασε στην κορυφή της σόου μπίζνες, αφού έγινε ένα από τα πρώτα μαύρα στελέχη δισκογραφικών, που ευδοκίμησαν στο Χόλιγουντ συγκέντρωνε έναν μουσικό κατάλογο με τις πιο σπουδαίες στιγμές του αμερικανικού τραγουδιού. Ο διάσημος παραγωγός όμως είχε απλώσει τα… δίχτυα του και εκτός ΗΠΑ, και μάλιστα στη δεκαετία του 1960 συνεργάστηκε με τον σπουδαίο Έλληνα, Μάνο Χατζιδάκι.

Το Χαμόγελο της Τζοκόντα είναι ένα από τα πιο διάσημα άλμπουμ του Χατζιδάκι, αφού θεωρείται από τα κλασικά άλμπουμ του 20ου αιώνα στην Ελλάδα. 

Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1965, με τον Κουίνσι Τζόουνς να έχει την διεύθυνση παραγωγής. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1965 για πρώτη φορά στις ΗΠΑ με δώδεκα ορχηστρικά τραγούδια, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, χωρίς ωστόσο να συμπεριληφθούν τα «The Athletes» και «The Soldier». Το άλμπουμ επανακυκλοφόρησε με διάφορα εξώφυλλα. Εκτός από την πρώτη έκδοση, την αμερικάνικη, όλα τα εξώφυλλα του δίσκου είχαν τη Μόνα Λίζα, (έργα της Μαριάννας Ξενάκη). Ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις εξηγούσε τον λόγο που ονόμασε έτσι τον δίσκο στο εισαγωγικό σημείωμα που έγραψε. 

«Ένα απόγευμα Κυριακής του φθινοπώρου του 1963 βρέθηκα ανάμεσα σε εκρήξεις μουσικής και χρωμάτων και την 5η Λεωφόρο πλημμυρισμένη από κόσμο, σε μία παρέλαση στη Νέα Υόρκη. Τότε, συνάντησα μια μικρή γυναίκα που περπατούσε ολομόναχη με μια απελπισμένη αδιαφορία για το τι συνέβαινε γύρω της. Κανείς δεν την πρόσεξε, ήταν έρημη μόνη μέσα στο άγνωστο πλήθος που την έσπρωχνε, την περνούσε, απρόσεκτη και εχθρική, αφήνοντάς την να πνιγεί στη βαθιά πλημμύρα της Λεωφόρου, μέσα σε εκείνη τη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στον αέρα που άρχιζε να φυσάει.

Ήμουν καθηλωμένος εκεί, ο μόνος άνθρωπος που την παρατήρησε. Προσπάθησα να την ακολουθήσω μέχρι να πλησιάσω αρκετά για να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι θα της έλεγα, αλλά από τη στιγμή που το αποφάσισα, την είχα χάσει από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπροστά, στάθηκα στις μύτες των ποδιών με την ελπίδα να την ξαναδώ, αλλά η μεγάλη θάλασσα των ανθρώπων την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι άρχισε να πάλλεται οδυνηρά. Χωρίς να το καταλάβω, σταμάτησα έξω από το Βιβλιοπωλείο του Ριτζόλι και στη βιτρίνα, ακριβώς απέναντί μου, υπήρχε ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με τη Τζοκόντα στο εξώφυλλο. Απίστευτα αινιγματική, μου χαμογέλασε, μεγεθύνοντας αυτόματα το μέγεθος της γυναίκας που μόλις είχε εξαφανιστεί στο δρόμο.

Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά τα στοιχεία μπλέχτηκαν παράξενα μέσα μου, μαζί με ένα εξαίσιο μοτίβο του Βιβάλντι, που είχα ακούσει αρκετές μέρες πριν από αυτό και το οποίο είχε συνεχίσει από τότε να μαστίζει τη μνήμη μου τυραννικά. Αυτά τα δέκα τραγούδια συντέθηκαν με ένα μείγμα απόγνωσης και αναμνήσεων. Το θέμα είναι μια μοναχική γυναίκα στη μεγάλη πόλη. Κάθε τραγούδι είναι ένας μονόλογός της και όλα τα τραγούδια μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και, ταυτόχρονα, παλιά.»

Το άλμπουμ επανακυκλοφόρησε το 2004, ως μέρος της σειράς EMI Classics.