«Αμπαζούρ»: Όταν η παράδοση συναντά την υψηλή ραπτική

10:41 13/6/2024 - Πηγή: Emea.gr

Σε ένα μικρό, γραφικό κατάστημα στην καρδιά της Αθήνας, η ιστορία και η παράδοση συναντούν την τέχνη και την καινοτομία. Εδώ και 75 χρόνια, η οικογένεια Περβολαράκη δημιουργεί με μεράκι μοναδικά, χειροποίητα αμπαζούρ, που κοσμούν επιχειρήσεις και σπίτια από άκρη σε άκρη στην Ελλάδα.

Το «Αμπαζούρ» ξεκίνησε από την οδό Ευρυπίδου 12 για να μεταφερθεί αργότερα στο νούμερο 1 της ίδιας οδού.

Το πρώτο πράγμα που θα σου τραβήξει την προσοχή

πλησιάζοντας προς το κατάστημα είναι η βιτρίνα του. Μία βιτρίνα που εκπέμπει μια αίσθηση αυθορμητισμού και αναρχίας, καθώς τα αμπαζούρ είναι τοποθετημένα με απόλυτα αταξινόμητο τρόπο.

Το κάθε ένα από αυτά έχει το δικό του χαρακτήρα, σχέδιο, χρώμα και ύφος αλλά όλα «δένουν» αρμονικά μεταξύ τους και τίποτα δε μοιάζει παράταιρο. Τα «καπέλα», τοποθετημένα σε διαφορετικά ύψη, μαγνητίζουν τα βλέμματα όσων διασχίζουν την οδό Ευρυπίδου, και τους προσκαλούν να ανακαλύψουν την ιστορία που κρύβεται σε καθένα από αυτά.

Εδώ θα βρεις από ρετρό σχέδια μέχρι μοντέρνα κομμάτια για το σπίτι, το εστιατόριο, το ξενοδοχείο ή μία θεατρική σκηνή και σε τιμές που κυμαίνονται από 10 έως και 400 ευρώ. Πρόκειται για έργα «υψηλής ραπτικής» που θα ζήλευαν ακόμη και διάσημοι οίκοι του εξωτερικού.

Ο Γιάννης Περβολαράκης διέθετε εργοστάσιο συρματουργίας αρχικά στην Πειραιώς και αργότερα στο Μοσχάτο. Έχοντας καλλιτεχνική «φλέβα» και αφουγκραζόμενος τον παλμό της «υψηλής κοινωνίας» της Αθήνας της δεκαετίας του 1950, ξεκίνησε να φτιάχνει στο χέρι «καπέλα» φωτιστικών. Οι γυναίκες της εποχής συνήθιζαν να συνδυάζουν τα μπουντουάρ τους με τα φωτιστικά και τις τουαλέτες τους.

Εκείνα τα χρόνια ο κ. Περβολαράκης ήταν ο μοναδικός τεχνίτης χειροποίητων αμπαζούρ. Πελάτες του όλα τα «μεγάλα τζάκια» της Αθήνας, που αναζητούσαν την ποιότητα και το στυλ, μεταξύ των οποίων η οικογένεια Λάμψα, η οποία προμηθευόταν από εκεί τα αμπαζούρ για τη «Μεγάλη Βρεταννία», κάτι που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Ακολούθησαν το King George και το Plaza.

Τα «καπέλα» του έχουν φιλοξενηθεί, επίσης, σε ταινίες του Δημήτρη Χορν και της Φίνος Φιλμ.

Ο κ. Περβολαράκης ήταν ένας άνθρωπος αυτοδίδακτος, με μεγάλη αγάπη για την τέχνη του, που μέχρι τα 90 του χρόνια δε σταμάτησε στιγμή να εργάζεται. Μάλιστα, ο ίδιος διακρίθηκε και στον τομέα των παιχνιδιών, αφού υπήρξε ο πρώτος κατασκευαστής της «Μονόπολη» στην Ελλάδα.

Οι σημερινοί ιδιοκτήτες της επιχείρησης ο γιος του, Γιώργος Περβολαράκης και η νύφη του, Ολυμπία, συνεχίζουν με αμείωτο πάθος και προσήλωση στην παράδοση, να κατασκευάζουν αμπαζούρ με έμφαση στη λεπτομέρεια και την ποιότητα.

Το Business Voice συνάντησε την κα Ολυμπία Περβολαράκη, η οποία μας μίλησε για την ιστορία του καταστήματος, τις προκλήσεις και τις χαρές της δημιουργίας χειροποίητων αμπαζούρ, καθώς και για τα μυστικά που κάνουν τα έργα τους να ξεχωρίζουν.

Τα υλικά και η διαδικασία κατασκευής των αμπαζούρ

Ο πατέρας Περβολαράκης συνήθιζε να κατατάσσει τα αμπαζούρ του σε γυναικεία και ανδρικά και να μιλά για αυτά με όρους υψηλής ραπτικής.

«Το ανδρικό είναι το λεγόμενο ίσιο κολλητό αμπαζούρ, που έχει έναν κύκλο πάνω και ένα κάτω. Το γυναικείο έχει πάντοτε κάθετες κολώνες και γίνεται με πιέτα, φόδρα ή τεντωτό, η λεγόμενη παγόδα. Είναι όπως τα ρούχα», μου εξηγεί η κα Ολυμπία.

Για τα αμπαζούρ χρησιμοποιούν υψηλής ποιότητας υλικά, τα οποία προμηθεύονται από οίκους τους εξωτερικού. Τα υλικά για τις πιο δύσκολες κατασκευές έρχονται από Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία και Ολλανδία, ενώ όλα τα κρόσσια και λοιπά διακοσμητικά στοιχεία έρχονται από την Ιταλία.

«Δυστυχώς στην ελληνική αγορά δεν βρίσκουμε τίποτα ποιοτικό, γιατί κανείς δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το αντικείμενο», σημειώνει.

Δουλεύουν με μεταξωτά υφάσματα, ταφτάδες, λινάρια, περγαμηνές, παπιέ μασέ. Για το κάθε αμπαζούρ το υλικό είναι ιδιαίτερο και ξεχωριστό.

Η συρματουργία εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να γίνεται στο χέρι. Το αμπαζούρ δημιουργείται από το μηδέν, οπότε μπορούν να του δώσουν ό,τι σχήμα και χρώμα θέλουν.

«Ξεκινάμε από μία κουλούρα σύρμα, οπότε δεν υπάρχει περιορισμός. Μπορούμε να δεχτούμε ό,τι παραγγελία μπορείτε να φανταστείτε. Δίνουμε μορφή και ψυχή με το σύρμα», μου λέει χαμογελώντας.

Αφού, λοιπόν, λυγίσουν το σύρμα και του δώσουν τη μορφή που επιθυμούν συνεχίζουν με το βάψιμο στα χρώματα που επιθυμεί ο πελάτης και ακολουθεί το ψήσιμο. Στη συνέχεια έρχεται η σειρά του «καπέλου». Πρώτα γίνονται τα σχέδια σε πατρόν και επιλέγονται με μεγάλη προσοχή οι χρωματικοί συνδυασμοί.

Σύμφωνα με την κα Περβολαράκη «όλα είναι θέμα πατρόν. Πρέπει να ξέρεις σχέδιο και ραπτική. Είναι σαν να ράβεις ένα νυφικό». Στη συνέχεια κολλάνε τα υφάσματα στο σκελετό και ακολουθεί το ρέλιασμα και το φινίρισμα.

Όπως σημειώνει η κα Ολυμπία πρόκειται για μία σύνθετη και δύσκολη εργασία, καθώς δε μπορείς να προβλέψεις από πριν τη συμπεριφορά του κάθε υφάσματος.

«Πολλές φορές το τελειώνουμε και όταν το φωτίσουμε βλέπουμε ότι κάτι δεν έχει κάτσει σωστά. Τότε δεν το ξηλώνεις απλώς, αλλά το πετάς και ξεκινάς από την αρχή. Ένα αμπαζούρ μπορεί να μας πάρει και 3 μέρες για να το ολοκληρώσουμε», εξηγεί.

Το παν είναι η φινέτσα

Το βασικότερο μέρος της δουλειά τους, σύμφωνα με την κα Ολυμπία, είναι η φινέτσα και το γούστο.

«Συζητάμε με τον πελάτη που θα έρθει να παραγγείλει ένα αμπαζούρ. Θα πρέπει να ταιριάζει με το χώρο. Αν ζητήσουν κάτι που δεν ταιριάζει δε θα το φτιάξουμε. Για εμάς είναι σημαντικό το γούστο», μου λέει.

«Πρώτα ικανοποιούμε τον εαυτό μας. Πρώτα ρωτάμε θα το βάζαμε εμείς σπίτι μας; Η δουλειά μας είναι η εικόνα μας», συνεχίζει.

Μάλιστα, μερικές φορές η κα Ολυμπία φτιάχνει δύο διαφορετικές εκδοχές της παραγγελίας, μία σύμφωνα με τις προτιμήσεις του πελάτη και μία δική της πρόταση, που τις περισσότερες φορές είναι και αυτή που φεύγει.

Το «Αμπαζούρ» εξυπηρετεί σήμερα τρεις γενιές πελατών. «Πολλά είναι και τα νέα παιδιά που έχουν βαρεθεί το βιομηχανοποιημένο και το πλαστικό και ψάχνουν κάτι ιδιαίτερο για τον χώρο τους τόσο σαν σχέδιο όσο και σαν ποιότητα», τονίζει.

Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η επιχείρηση

Σύμφωνα με την Ολυμπία Περβολαράκη μέχρι πριν από περίπου μια πενταετία μάθαιναν την τέχνη της συρματουργίας και του χειροποίητου στο εργαστήρι τους πάνω από 30 άτομα και σήμερα παραμένουν σχεδόν τα μισά.

Η ίδια διαπιστώνει με λύπη ότι είναι μία δουλειά που σιγά σιγά θα εκλείψει. Είναι μία διαδικασία δύσκολη, που απαιτεί λεπτοδουλειά και πολλές ώρες πάνω από τα προσχέδια και οι νέοι δεν την προτιμούν.

Παράλληλα, η επιχείρηση έχει να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία όλων όσων θεωρούν τα χειροποίητα αμπαζούρ τους ακριβά. Σύμφωνα με την τεχνίτρια πολλοί είναι εκείνοι που δεν εκτιμούν την ποιότητα και τον κόπο που κρύβεται πίσω από τη δουλειά τους.

«Αυτοί που το θεωρούν ακριβό σπορ και δωρεάν να τους δώσεις, ακριβό θα τους φανεί. Δεν καταλαβαίνουν ότι η κατασκευή του αμπαζούρ θέλει χρόνο και κόπο γιατί έχει λεπτομέρεια. Ίσως η νεότερη γενιά το καταλαβαίνει περισσότερο», μου εξηγεί.

Παρά το γεγονός ότι έχουν προσαρμόσει τις τιμές τους στην παρούσα οικονομική κατάσταση για να μπορούν όλοι να τις πλησιάσουν, και μπορείς να βρεις «καπέλο» μόλις από 10 ευρώ ούτε αυτό πολλές φορές είναι αρκετό.

Την ίδια στιγμή τεράστια απειλή για τη μοναδική επιχείρηση κατασκευής χειροποίητων αμπαζούρ στην Ελλάδα είναι η επικράτηση των μεγάλων εισαγωγικών εταιρειών αμπαζούρ της Κίνας.

«Κάποτε υπήρχε πολύ μεγάλη ευμάρεια. Πρόσεχαν τα σπίτια τους. Όταν όμως ήρθαν οι μεγάλες αλυσίδες με φθηνά φωτιστικά ο κόσμος στράφηκε σε αυτά. Είναι στην ευχέρειά του καθενός αν θα επιλέξει κάτι ποιοτικό ή θα δώσει χρήματα για κάτι κινέζικο. Είμαστε σίγουροι για την ποιότητά μας, όποιος θέλει το εκτιμά. Δεν πιέζουμε κανέναν», λέει η κα Ολυμπία.

«Εμείς αντιστεκόμαστε όσο μπορούμε στα αφαιρετικά σχέδια και το πλαστικό των εταιρειών αυτών. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ενός πλαστικού αμπαζούρ από ένα υψηλής ποιότητας και προτιμά να αγοράζει εκείνα, τα οποία θα τα πληρώσει φθηνότερα αλλά θα έχουν πολύ μικρή διάρκεια ζωής και το βασικότερο έλλειψη λεπτομέρειας και ποιότητας», τονίζει.

Παράλληλα, σύμφωνα με την ίδια μεγάλο «αγκάθι» για την επιχείρησή τους είναι ότι δε μπορούν να κάνουν εξαγωγές στο εξωτερικό, καθώς το Επαγγελματικό Επιμελητήριο δεν τους έχει στηρίξει.

«Υπάρχουν τουρίστες που έρχονται να κάνουν την παραγγελία τους και επιστρέφουν με άλλη πτήση για να την παραλάβουν», σημειώνει.

Για τους συνεχιστές του επί 75 χρόνια χειροποίητου αμπαζούρ είναι μεγάλη ηθική ικανοποίηση να συνεχίζουν με τον ίδιο ζήλο μία επιχείρηση με τόσο βαριά ιστορία. Κουβαλούν ένα αίσθημα ευθύνης να διατηρήσουν την ποιότητα και την τέχνη που τους κληροδοτήθηκε.

Όσο για το μυστικό της επιτυχίας τους αυτό δεν είναι άλλο από το μεράκι και την αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν πάντα με επίκεντρο την ποιότητα και την αυθεντικότητα.

«Αισθάνομαι ηθική ικανοποίηση ότι τα έχουμε καταφέρει σε πολύ δύσκολες περιόδους. Είμαστε μία υγιής επιχείρηση που το παλεύει με ”νύχια και με δόντια”», δηλώνει η κα Περβολαράκη.