Θέατρο «κάτω από τη γέφυρα»: Αιτιολογούνται αλλά δικαιολογούνται οι «Ακρότητες»;

18:53 19/1/2023 - Πηγή: Emea.gr

Τι γίνεται όταν το θύμα γίνεται θύτης και τούμπαλιν, δικαιολογείται η βία και η αυτοδικία; Υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, όρια και αν ναι ποια είναι; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που βρίσκονται στον πυρήνα της 90λεπτης παράστασης, «Ακρότητες». Η οποία, παίζεται κάθε Σάββατο (21:00) και Κυριακή (18:30) στο Θέατρο «κάτω από τη γέφυρα» (Πλ. ηλεκτρικού σταθμού Ν. Φαλήρου – 210.4816200).

Οι συντελεστές της παράστασης αναρωτιούνται: «Γνωρίζετε ότι:

Μόνο το 4% των βιασμών και το 9% από τις

απόπειρες βιασμού φτάνουν στο δικαστήριο;Μόνο το 2% των υποθέσεων που παρουσιάζουν πειστήρια οδηγούν τους δικαστές σε καταδικαστική απόφαση και το βιαστή στη φυλακή;Κάθε βιαστής που συλλαμβάνεται έχει διαπράξει (κατά μέσο όρο) 29 βιασμούς, ή απόπειρες βιασμού»;

Παραδέχονται, πως: «Είναι αλήθεια ότι εμείς το αγνοούσαμε. Και ίσως αυτό, το σχεδόν αθέατο του εγκλήματος, ήταν ο λόγος που αποφασίσαμε να ανεβάσουμε τις «Ακρότητες» (Extremities), του Αμερικανού, William Mastrosimone».

Όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης της παράστασης, Νίκος Δαφνής, το πολυβραβευμένο έργο γράφτηκε το 1978 και «αφηγείται μια φαινομενικά απλή (τρόπος του λέγειν) ιστορία:

Ένας άντρας, μπαίνει σε ένα σπίτι να βιάσει μια γυναίκα (στον ρόλο η Ελεονώρα Αντωνιάδου).

Αυτή, καταφέρνει να τον εξουδετερώσει. Τον δένει χειροπόδαρα και σχεδόν τυφλό αρχίζει να τον βασανίζει απάνθρωπα. Οι ρόλοι αντιστρέφονται; Ίσως.

Στη σκηνή εμφανίζονται οι δυο συγκάτοικοι και φίλες της γυναίκας (στους ρόλους, η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου και η Σοφία Αγγελικοπούλου).

Τότε αρχίζει για μας η «ανάγνωση» του έργου, ο δικός μας προβληματισμός, που δεν σχετίζεται με την «δημοφιλία» της φρίκης, ούτε με τη δημαγωγία του βιασμού.

Η ηρωίδα διεκδικεί την έγκριση, την αποδοχή της πράξης της. Αλλά ΔΕΝ θα την έχει.

Η μια (βιασμένη όταν ήταν έφηβη) προτείνει να τον αφήσουν να φύγει και να … το ξεχάσουν. Η άλλη, να καλέσουν την αστυνομία, αφού «… υπάρχουν νόμοι που πρέπει να τηρούνται».

Είναι και ο βιαστής (στον ρόλο ο Θοδωρής Αντωνιάδης), που θα μπορούσε να είναι το «καλό παιδί» της διπλανής πόρτας.

Κυνικός, χειριστικός και επικίνδυνα πειστικός, θα εκλιπαρήσει τη συμπάθεια, με επιχειρήματα που φαίνονται λογικά, αφού ο ίδιος είναι οικογενειάρχης, σεξουαλικά χορτάτος και (προφανώς) δεν είχε λόγο να βιάσει. Θα ισχυριστεί ότι η γυναίκα φταίει, που τον προκάλεσε με την προκλητική της εμφάνιση και την οικειότητα που του έδειξε.

Εξ άλλου, ο βιασμός δεν έχει ολοκληρωθεί και η απόπειρα δεν αποδεικνύεται.

Αντίθετα, ο ίδιος είναι άγρια χτυπημένος και σχεδόν τυφλός… Αδιέξοδο.

Στο έργο (και προφανώς στην παράστασή μας) είναι διάχυτη η ακραία βία.

Το ίδιο και η αίσθηση ότι ο φόνος είναι κάθε στιγμή αναμενόμενος.

Επιλέξαμε να το παρουσιάσουμε στον λιλιπούτειο «Πίσω χώρο», έναν ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό χώρο, που η άμεση επαφή των θεατών με τη δράση, μεγεθύνει το ρεαλισμό των σκηνών, γεγονός που -χωρίς να είναι αυτοσκοπός μας- διευκολύνει στη βιωματική προσέγγιση του έργου».

Ερμηνεύουν: Θοδωρής Αντωνιάδης, Ελεονώρα Αντωνιάδου, Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, Σοφία Αγγελικοπούλου.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

Σκηνοθεσία: Νίκος Δαφνής

Σκηνικά: Ελένη Σουμή

Κοστούμια: Ελένη Παπαδοπούλου

Μουσική επιμέλεια/Βοηθός σκηνοθέτη: Κων/να Σαραντοπούλου

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης

Εκτέλεση φωτισμών: Νίκος Μαυρόπουλος

Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου

Αφίσα/πρόγραμμα: Μαριέτα Ρούσσου

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης ~ ORKI