Αδύνατη Αποστολή Νο1: Χορεύοντας με τα έπιπλα και τα φεγγάρια

13:16 24/9/2013 - Πηγή: mycampus.gr

«Βγείτε όλοι έξω. Τι είναι αυτό γύρω από το φεγγάρι ρε μάγκες; Μας επιτίθενται εξωγήινοι;»Το πρώτο σχόλιο που διάβασα με το που άνοιξα το pc. Χαμογέλασα και σκρολλάρισα στη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης παρακάτω. Φωτογραφίες γνωστών και φίλων από τη χθεσινή έξοδο (και την αποψινή μη σου πω), τραγούδια από ρομαντικές ψυχές για την πανσέληνο- από πότε το πανσέληνος του Πλούταρχου ξυπνάει άραγε τόσες ευαισθησίες; και πλήθος από βαθυστόχαστα σχόλια του τύπου : «Τα μεγαλύτερα ψέματα τα λέω πριν πάω να κοιμηθώ: αύριο μόνο σαλάτα και

γυμναστική.. και θα πλύνω και τα πιάτα!»Τι να ‘ναι άραγε πιο γελοίο; Όλοι αυτοί που ανεβάζουν το συνονθύλευμα τούτο υποκουλτούρας και ψεύτικης διασκέδασης ή εγώ που κάθομαι και τα διαβάζω; Είναι μια νύχτα φωτεινή.. Μια νύχτα αέρινη.. Μια νύχτα που σε καλεί να κάνεις κάτι διαφορετικό..Μια νύχτα που με τρόπο επιτακτικό σε θέλει να ζήσεις.. Να ερωτευτείς! Μα εγώ αυτή τη στιγμή είμαι κλεισμένη στους 4 τοίχους του μικρού μου δωματίου. Όλα γύρω φωνάζουν : “βγες!” Τι λες τώρα, σοβαρά; Λες να θέλω να τη βγάλω μέσα απόψε; Ξέρεις όμως αγαπητό μου αμπαζούρ πού έχει πάει η τιμή της βενζίνης; Αναρωτήθηκες ποτέ γλυκό μου παλτό, που δεσπόζεις στο καλόγηρο και ζητάς να φορεθείς, πόσο κοστίζει ένα ποτό πλέον σε ένα απλό μπαράκι στο κέντρο; Τι είπες εσύ μαξιλαράκι στο σκαμπό; Να πάρω μια μπύρα στο ένα χέρι και το αμόρε στο άλλο και να πάω στην παραλία; Με τέτοιο αέρα; Σαν να τη βλέπω τη μάνα μου να με κυνηγά με τη ζακέτα στο χέρι, να φεύγω με το πουκαμισάκι από αντίδραση, και μετά το κυνηγητό να συνεχίζεται με το θερμόμετρο και τη μάνα μου αμφότερους!Και ποιος σου είπε δηλαδή ότι εγώ και ο γλυκός μου πίνουμε μπύρα.. «ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ», βροντοφώναξε ο καθρέφτης, αναγκάζοντάς με να μετακινηθώ από την καρέκλα και να τοποθετηθώ μπροστά του.«ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ, ΑΠΛΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΣΑΙ», συνέχισε απτόητος. Τον κοίταξα για να τον κάνω να σωπάσει επιτέλους. Και τι να δω; Η ματιά μου ήταν βλοσυρή. Γιατί σκοτείνιασα έτσι; Πλησίασα να με επεξεργαστώ καλύτερα. Το δέρμα κάτω από τα μάτια μου υπόλευκο, σαγρέ και διάφανο, τα μάγουλά μου κατακόκκινα, τα μαλλιά μου ανακατωμένα, τα μάτια μου γυάλιζαν. Τι στο καλό, αερικό συνάντησα κι απόψε; Βγείτε όλοι έξω έλεγε το μήνυμα.. Μα στάσου, έξω είναι και το μπαλκόνι εδώ, στο σπίτι. Σε τρία λεπτά το κρασί είναι σερβιρισμένο κι αφού σκοντάψω πάνω στα απλωμένα ρούχα (ρε μάνα; Πάλι έξω από την μπαλκονόπορτα άπλωσες;) βρίσκομαι κι εγώ στο πολυπόθητο έξω. Το φεγγάρι είναι όντως εντυπωσιακό. Το κοιτάς και ταξιδεύεις. Αυτό θα ‘ναι το αερικό στο οποίο οφείλω την όψη μου απόψε λοιπόν. Σεληνιάστηκα κι εγώ όπως τόσοι και τόσοι. Οι θύμισες αυτή τη βραδιά γυρίζουν πάλι.. Σαν άρωμα ενός γλυκού, ελληνικού καλοκαιριού. Μυρίζει κάτι από Ελλάδα ˙ αυτό είναι. Καρπούζι, ουζάκι κι άγιος ο Θεός. Πόσοι έρωτες ήρθαν κι έφυγαν πάλι απόψε; Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε. Μα ένας ήταν ο μεγάλος, αυτός που με τυρρανά καθώς ξανακοιτάζω το φεγγάρι. Έρωτας.. Ούτε αυτό δεν μπορώ να ζήσω πια. Και να ‘χεις μετά τον καθρέφτη να σου λέει πως δικαιολογείσαι. Μα πώς να ερωτευτείς όταν έχεις να τελειώσεις τη σχολή, να δουλεύεις παράλληλα να βγάλεις το κατιτί σου να μην επιβαρύνεις τους γονείς (άξιος!), να δεις και λίγο κανένα φίλο, να μείνεις να κάνεις παρέα και στα αδέρφια σου. Δε θα τον βρω τον άτιμο που έβαλε στην ημέρα 24 ώρες μόνο; Θα τιμωρηθεί παραδειγματικά!Θα ‘ναι δύσκολη η νύχτα. Το κινητό δονείται για κλάσματα δευτερολέπτου. Αναπάντητη. Η γνωστή ξανθιά φίλη μου, ποτέ δεν παίρνει τηλέφωνο, ποτέ δεν έχει μονάδες. Αλλά το Iphone το 5 θα το αγοράσει μόλις βγει. Όλα κι όλα.. Να ‘χεις κινητό που κοστίζει 700 ευρώ και να μην έχεις κάρτα! Γιατί όλα αυτά; Γιατί να πασχίζουμε σε μια καθημερινότητα που μόνο ζητάει; Τι να δώσεις από μια ψυχή που συνεχώς αδειάζει όταν ζει σε ρυθμούς απάνθρωπους και ξένους; Μα δεν γίνεται, το μπορώ υπάρχει μέσα στον καθένα μας, απλά κρύβεται. Μπορώ να αγαπώ, να αγαπώ ένα γράμμα, ένα τηλέφωνο, ένα Σαββατοκύριακο. Μπορώ να κάνω όλα τα ναι μου ζωή, όλα τα όχι μου κόλαση. Μπορώ να μοιραστώ τα όνειρά μου. Απλά μπορώ.Γιατί να μην το κάνω; Τι μου προσφέρει η αποβλάκωση μπροστά στην οθόνη αυτού του υπολογιστή; Τι μου προσφέρει η βαλίτσα σε ένα ακόμη αεροπλάνο με προορισμό μια επίδειξη μόδας κι όχι μια αγκαλιά; Τι μου προσφέρει το Iphone όταν από τις 300 επαφές μου μιλάω μόνο με 2; Πόσο διασκεδάζω όταν βγαίνω για να φωτογραφηθώ και να δείξω σε όλους στο facebook ότι είμαι έξω; Είμαι έξω και κάνω τι; Βγάζω το πρόσωπό μου φωτογραφίες. Φοβερή ενασχόληση. Θέλω να φύγω πια από εδώ. Θέλω να πάω αλλού. Κάπου που η χαρά να μετριέται σε χαμόγελα αυθορμητισμού κι όχι φωτογραφικά ενσταντέ. Κάπου που το γέλιο ακούγεται, δεν καλύπτεται από το θόρυβο του διπλανού ζευγαριού που τσακώνεται στις 3 η ώρα τη νύχτα. Πώς καταντήσαμε έτσι; Η κρίση αυτή, που τόσες ευθύνες της ρίξαμε δεν είναι οικονομική, δεν είναι. Είναι πολιτισμική, αυτό είναι. Κάποτε η ομορφιά θα έσωνε τον κόσμο. Γιατί την εγκατέλειψες Ελλάδα;
Όχι φίλε δεν είναι οι εξωγήινοι που μας επιτέθηκαν. Είναι οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Σηκώθηκαν και είδαν τι κάναμε τόσο καιρό. Τίποτα. Ξαπλώνοντας στο κρεβάτι σκέφτομαι μόνο την αλαφροΐσκιωτη μορφή που πέρασε βιαστικά να πάρει τσιγάρα όταν αποφάσισα να πάω να κοιμηθώ. Κι άλλη βασανισμένη ψυχή. Πόσοι να είμαστε άραγε; Είσαι κι εσύ μαζί μας; Irish wish fb.com/pages/Irish-wish/105125376317806
irish.wish.writer [at] gmail.com