Αλληλεγγύη με 2 απλά βήματα | «σχεδία» και καφές αλληλεγγύης

16:40 30/5/2014 - Πηγή: mycampus.gr

Τους πωλητές της «σχεδίας» με το κόκκινο γιλεκάκι τους πρωτοείδα στην Αθήνα πέρυσι, από όπου και ξεκίνησε η όλη προσπάθεια. Στη Θεσσαλονίκη τους βλέπουμε εδώ και λίγους μήνες. Η «σχεδία» είναι το μοναδικό ελληνικό περιοδικό δρόμου και μέλος του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων Δρόμου. Δεν πωλείται σε περίπτερα ή ψιλικατζίδικα, αλλά αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι τελευταίοι ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικά

ομάδες: είναι άστεγοι, άνεργοι, κινδυνεύουν με έξωση και γενικώς αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ξεκινούν με δέκα δωρεάν αντίτυπα, ως αρχικό κεφάλαιο. Όταν πουλήσουν αυτά τα δέκα αντίτυπα, μπορούν να αγοράσουν άλλα στο 50% της ονομαστικής αξίας του περιοδικού (αξία εξωφύλλου). Με άλλα λόγια, οι πωλητές αγοράζουν το περιοδικό 1,50 ευρώ και το πουλάνε 3,00 ευρώ, κρατώντας τη διαφορά των 1,5 ευρώ ως έσοδό τους. Στο www.shedia.gr θα βρεις και άλλους τρόπους με τους οποίους μπορείς να στηρίξεις αυτή την προσπάθεια-επί παραδείγματι, αν δε ζεις Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, μπορείς να γίνεις συνδρομητής του περιοδικού.
Η δράση «Ένας καφές σε περιμένει» είναι μια εξίσου όμορφη κίνηση αλληλεγγύης. Πας στην καφετέρια (μπορείς να βρεις τα καταστήματα που συμμετέχουν στο http://www.shedia.gr/coffeenetworkmap/), παίρνεις τον καφέ σου, πληρώνεις και άλλον έναν (συνήθως κατά 35% φθηνότερο) και αργότερα, κάποιος που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να τον αγοράσει, μπορεί να περάσει και να τον ζητήσει. Ουσιαστικά, κερνάς ανώνυμα έναν καφέ σε κάποιον συμπολίτη σου που αδυνατεί να απολαύσει ακόμα και αυτό το τόσο απλό πράγμα. Με τα λόγια πωλητών από την ιστοσελίδα της «Σχεδίας»: «Έχει αλλάξει η ζωή μου. Κάνω το σταυρό μου κάθε ώρα. Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει ότι από τότε που ήρθα στη «σχεδία» έχω αναστηθεί. Ήμουν ένα σαράβαλο και τώρα έχω βρει την ηρεμία μου. Είμαι άλλος άνθρωπος… Στάθηκα στα πόδια μου. Βλέπω πια τα πράγματα με περισσότερη αισιοδοξία. Αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο με βοήθησε και ψυχολογικά, γιατί δε με αφήνει να χάνομαι στις δικές μου τις πονεμένες ιστορίες… Πρώτη φορά μέσα στην ανεργία μου που κάνω μια δουλειά, όπου μου συμπεριφέρονται ανθρώπινα και με σέβονται. Παρόλο που έρχομαι από μακριά και το βράδυ επιστρέφω σωματικά κουρασμένη, έχω να λέω ότι σηκώνομαι με χαρά για να πάω στη δουλειά μου. Δεν πληρώνεται με τίποτα αυτό. Το μεγαλύτερο κέρδος μου είναι ότι εργάζομαι με αξιοπρέπεια και δεν με κάνουν να νιώθω σκλάβα, αλλά περήφανη». Στην τελική, το να κεράσεις έναν καφέ έναν άγνωστο ή να αγοράσεις ένα περιοδικό (το οποίο, σημειωτέον, έχει ενδιαφέρον περιεχόμενο και διαβάζεται ευχάριστα) και να πεις δυο λόγια με τον πωλητή του, δε σου στερεί χρόνο ή χρήματα. Άλλωστε το ποσό ενός καφέ ή ενός περιοδικού που κοστίζει τρία ευρώ δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό. Αντίθετα, σου δίνει τη χαρά της αλληλεγγύης: δεν ελεείς, αλλά δίνεις σε κάποιον άλλο μια μικρή ώθηση για να φτάσει από τον πάτο στην επιφάνεια με τις δικές του δυνάμεις και με τη δική του προσπάθεια. Κι αυτή η χαρά είναι ανεκτίμητη και ανυπέρβλητη. Αυτή εξάλλου δεν είναι και η ουσιαστική έννοια της λέξης «αλληλεγγύη»;
Μαριάννα Βασιλείου