Δε φτιάχνει η πόλη την προσωπικότητα σου

18:23 8/10/2014 - Πηγή: mycampus.gr

Εγώ λοιπόν όταν ήρθα δεν έκλαψα. Δε με ενοχλούσε καθόλου το μέρος ούτε για τα λίγα μαγαζιά που είχε, ούτε για το παλιό κτίριο που σπούδαζα (καθώς δε με έβλεπε και δε το έβλεπα και πολύ!), ούτε για την υγρασία που κάθε βραδύ μας τρυπούσε! Τα πρόσωπα με έκαναν να τη λατρέψω... Δε φτιάχνει μια πόλη τη προσωπικότητα σου, τα άτομα που συναναστρέφεσαι τη φτιάχνουν. Η παρέα.

Στην αρχή περνούσαμε ευχάριστα το χρόνο μας με την Άντα. Η κοπέλα με την οποία πηγαίναμε απλά μαζί φροντιστήριο στο λύκειο και την έβλεπα μόνο κάποιες μέρες μέσα στην εβδομάδα. Κάναμε απλά χαβαλέ. Έτσι λοιπόν περάσαμε και

οι δυο στην Κομοτηνή. Στη πορεία γνωρίσαμε τον Κώστα και τον Μάνο. Αυτά τα αλανάκια που με έκαναν να πιστέψω στη φιλία μεταξύ αγοριών και κοριτσιών. Είναι αυτά ακριβώς τα παιδιά που έστησα κανα δυο φορές στο γνωστό σιντριβάνι της πλατειάς. Μετά γνώρισα μέσω της Άντας, την Κατερίνα και τη Χριστίνα , κοπέλες που ήταν στην ιδία σχολή με την Άντα. Στην αρχή της γνωριμίας μας τα σχόλια της μιας για την άλλη ήταν μόνο πικρόχολα! Και όμως κάτι περίεργο μας έδεσε.. Από τον πρώτο κιόλας καιρό κοιμόμασταν όλη μέρα μαζί.. Όλες μαζί.. Για μήνες... Ατελείωτες ώρες συζητήσεων με ελάχιστες εξόδους.. Όμως δε μας ένοιαζε. Περνούσαμε ωραία.
Και έτσι ξαφνικά βρεθήκαμε δεμένες πολύ γρήγορα.. Λύπες, χαρές, τρέλες, προβληματισμοί για το παρόν και το μέλλον μας.. Είχαμε πάντα έναν ωμό να ακουμπήσουμε.. Στο 3ο έτος γνωρίσαμε τη Μαρία και τη συγκάτοικο της Μαρίας τη Λίνα. Δέσαμε ακόμα περισσότερο και η τρέλα έφτασε σε μεγαλύτερα επίπεδα!Μάζωξη σε σπίτι σε καθημερινή βάση χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Δε χρειαζόμασταν λόγο. Ήμασταν εκεί όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Που μπορείς να μιλήσεις και να γελάσεις όσο δυνατά θες! Ταινίες, ρετσίνες και γεμάτα σταχτοδοχεία με αποτσίγαρα (ή και πεταμένα αποτσίγαρα και στάχτες) ''θαμμένα'' πίσω από κάποια γωνία κάποιου επίπλου για να μην νευριάσω - Κατερίνα μου, σ’ αγαπάμε γι' αυτό-!!Φυσικά δεν έλειπαν και τα ξενύχτια σε μαγαζιά.. Να βγαίνεις βραδύ , να κοιτάς από το τζάμι του μαγαζιού και να έχει ξημερώσει. Και φυσικά το αγαπημένο μας στέκι! Το journey! Που κάναμε εκεί αισθητή τη παρουσία μας.
Αυτά θυμάμαι, αυτά αγάπησα, αυτά μου λείπουν και αυτά δε πρόκειται να ξεχάσω. Τα πρόσωπα και οι στιγμές. Και επειδή είμαι η πρώτη που έφυγε μου λείπει η γειτονιά μας με τη Χριστίνα.. Που μας χώριζε μια στροφή. Που αν πάω σπίτι της περνώ από το δικό μου παλιό φοιτητοσπιτο και σφίγγεται η κάρδια μου.. Το οποίο τώρα κατοικείται από άλλον. Από κάποιον άλλο φοιτητή που θα ζήσει τις δίκες του στιγμές σε αυτό το χώρο... Το χώρο τον οποίο πριν από 4 μήνες είδα να αδειάζει με δάκρυα που έρεαν άφθονα από τις αναμνήσεις.. Και δάκρυα που έχανα αύτη την τόσο όμορφη καθημερινότητα..

Τελικά το κλάμα όταν πήγα το γλίτωσα.. Το κλάμα όταν έφευγα όμως ήταν αναπόφευκτο!
Στο mycampus.gr θέλουμε να μάθουμε πώς αποχαιρέτισες και εσύ την φοιτητική σου πόλη. Ήταν κάτι εύκολο; Το σκέφτεσαι ακόμα ή έχεις προχωρήσει παρακάτω; Στείλε μας το κείμενο σου στη σελίδα του mycampus στο facebook ή στο [e-mail] με θέμα "Πέρασαν κι' όλας 4 χρόνια" και δες την ιστορία σου δημοσιευμένη στο μεγαλύτερο φοιτητικό portal.