Επανάσταση στα χρόνια της ξενέρας

13:42 13/5/2013 - Πηγή: mycampus.gr

Ουφ! Δεν προλαβαίνω! Δεν… ωπ, ακούω κάποιους να μου μιλούν.

Τι; Ποιος είμαι; Φοιτητής είμαι! Αφήστε με και δεν έχω χρόνο! Εεε; Πού πάω; Για καφέ κι έχω αργήσει! Οι άγραφοι φοιτητικοί νόμοι προβλέπουν πέντε ώρες καφέ καθημερινά, τώρα την άνοιξη. Βαριέμαι, βέβαια, αλλά τι να κάνω; Να μην πάω; Θα με πουν ξενέρα!

Ωχ, η ώρα περνά! Πρέπει μετά να ετοιμαστώ και για το βράδυ. Θα με περιμένει η εκάστοτέ μου παρέα, με την οποία υποχρεούμαι να βγαίνω μόνο για μια βδομάδα. Μετά χωρίζουν οι δρόμοι μας. Αλλιώς, λέει, θα... παραγνωριστούμε και δεν κάνει. Απαπά! Θα με πουν ξενέρα!

Έχω, λοιπόν,

να σιδερώσω το μπλουζάκι με το V, να στρώσω μαλλί, να προβάρω το χαμόγελό μου… θα πάω σε κλαμπ και τόσες φωτογραφίες θα ανεβάσουμε στο facebook. Να μην δείχνω cool;! Θα με πουν ξενέρα!

Αλλά τι κάθομαι; Σας ξέρω κι από χθες; Φευγ… αμάν μπελάς! Τι; Αν έχω κάνει την… επανάστασή μου;! Εεε βέβαια! Τι σόι νέος θα ‘μουν αλλιώς; Θα με ‘λεγαν ξενέρα!

Τι θέλετε να ακούσετε; Όλα τα ‘χω κάνει! Καταρχήν φασώνομαι με όποια βρω. Έτσι, λέει, πρέπει να κάνουμε εμείς οι νέοι. Οι αγάπες και οι έρωτες είναι για τους μεγάλους. Πού να τολμήσω να γίνω μονογαμικός; Θα με πουν ξενέρα!

Αν πεις από καταχρήσεις… στον τάφο θα ‘στελνα τους γέρους μου αν μάθαιναν τι έχω πιει και καπνίσει! Συνήθως γίνομαι σκατά αλλά καλύτερα έτσι. Και το να παραφερθείς, να ξεράσεις, να καταλήξεις στο νοσοκομείο cool θεωρείται! Αν δεν ξεράσω θα ‘με πουν ξενέρα!

Και αν πεις για τα πολιτικά, διαδήλωση δεν έχω αφήσει! Σε όσες με παίρνουν τα παιδιά από τις παρατάξεις πάω. Κι εκεί φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, για να τους σιγοντάρω, κρατώντας και όλα τα πανό που μου δίνουν. Μην με πουν και ξενέρα!

Αααυτά! Άντε, την κάνω… ωχού! Τι κολλιτσίδες είστε ‘σεις ρε;!

Εεε;! Δεν είναι πραγματική επανάσταση αυτά;! Αναρωτιέστε πού πήγε η ανεμελιά, ο αυθορμητισμός, η αγάπη, η ελευθερία του νέου;

Τι αγαθοί που ‘στε! Αυτά τα ‘χαν οι παλιότεροι και τώρα πάνε! Η κοινωνία μάς τα πήρε. Και στη θέση τους αφήνει αυτά τα λίγα φοιτητικά χρόνια για να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε. Μετά θα ‘ναι αργά. Μας περιμένει μια ζούγκλα εκεί έξω, στην οποία θα πρέπει να επιβιώσουμε.

Μόλις που προλαβαίνω να «ζήσω», λοιπόν. Παρατήστε με ήσυχο! Την πραγματική επανάσταση να την κάνουν άλλοι!

Ανεμελιά… φιλία… ελευθερία… πφφ! Ξενέρες!

του Κωστή Κοτσώνη