#exetastiki | Πως να «ρίξεις» τον καθηγητή που σε έχει πιάσει με σκονάκι

13:56 7/2/2013 - Πηγή: mycampus.gr

Ελάτε, μην είστε μετριοπαθείς. Πόσες; 25 φοιτήτριες διαφορετικών σχολών, έτσι; Τόσες δε «ρίξατε» την προηγούμενη 3ετία ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες του δεκαλόγου; Πλέον, όμως, διανύουμε περίοδο εξεταστικής. Η παρέλαση γυναικών από το κρεβάτι σας μπορεί να σταματήσει (προσωρινά). Ήρθε η ώρα να «ρίξετε» και την/τον καθηγητή που σας πιάνει με σκονάκι. ΣΗΜΕΡΟΝ: Η/Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Έρχεται- ο καθηγητής. Σ’ έχει καταλάβει. Τι κάνεις; Υιοθετείς μια επίπλαστη οικειότητα και τον αιφνιδιάζεις: “Πού ’σαι ψηλέ μου; Τι λέει; Εμείς να, εδώ, εξετάσεις κι έτσι. Την ξες τη φάση”. Να ’τος πάλι. Βάλε μπρος το πηγαίο

χιούμορ σου. Τσίριξε “Μια ξανθιά γυρίζει σπίτι και ρωτάει τον άντρα της «Που είναι τα παιδιά;». «Στ’ αγγλικά». «Where are the kids?»” Ενόσω άπαντες ξεκαρδίζονται, αγνόησε τις σποραδικές Σειρήνες (“είσαι ο πιο αστείος άνθρωπος που έχει υπάρξει!”), πάρε φόρα και πήδα από το παράθυρο. Έχασες τη μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Αν είσαι φοιτητής θετικών επιστημών και τον δεις να πλησιάζει, πες του “χαίρεσκον γαρ έγωγε θοής επί νηυσίν ιαύων”. Μέχρι να βγάλει άκρη, προλαβαίνεις να διακτινιστείς εκτός αμφιθεάτρου. Αν θελήσει να κάνει σκηνή δείχνοντας τα σκονάκια σου και φωνάζοντας “Τι ’ν’ αυτά ρε;”, απάντησέ του χαμογελώντας αυτάρεσκα “Αυτά είναι…” Αν σου ζητήσει, διακριτικά, εξηγήσεις, γίνε μελό. Πολύ μελό: “Η μητέρα μου, λατρεμένε καθηγητά, πεθαίνει. Τι «πεθαίνει» δηλαδή, μέχρι να λύσω το τρίτο θέμα μάλλον θα έχει πεθάνει. Ο πατέρας μου… Α, ναι, τον πάτησε τραίνο χθες που πήγαινε στο νοσοκομείο να δει την ετοιμοθάνατη μάνα μου. Ο σκύλος μου έχει λεϊσμανίαση. Κι εγώ δεν έχω κανέναν στον κόσμο εκτός από σας και την καλοσύνη σας… Καλέ μου Σαμαρείτη…” Η καθηγήτρια. Η κλασική, αυτή που προσεγγίζει τα 100, φοράει πατομπούκαλα, μάλλινη φούστα μέχρι τις πατούσες και είναι ισοϋψής με σκαμπό. Και κακιά, φυσικά. Σε βλέπει. Ξάφνιασέ την, λέγοντάς της κάτι ανήκουστο. Σήκω, σφαλιάρισε ελαφρώς τον πισινό της και πες “καύλα είσαι!”. Μέχρι να συνέλθει, θα έχεις ορκιστεί. Η θαρραλέα αντιμετώπιση: “Ναι, είναι σκονάκι”. “Πως σε λένε;”, ρωτά η καθηγήτρια. “Παναγιώτη Στεφάνου”, απαντάς, ακόμη κι αν σε λένε Πηνελόπη Δέλτα. Σημασία έχει να προλάβεις να βγεις εκτός αίθουσας με το βιβλιάριο σπουδών ανά χείρας μέχρι να σημειώσει τ’ όνομά σου. Μη σηκώσεις το βλέμμα, κοίτα κάτω, κάτω, κοίτα το στυλό σου, την κόλλα, αγνόησε το χτύπημα στον ώμο, αγνόησε τη φωνή της, κάνε πως λιποθύμησες. Πιάνει. Ποτέ δεν είναι αργά για να βρεις καταφύγιο στη θρησκεία. Μιας και σ’ έπιασε, επανάλαβε πολλάκις τα ακόλουθα: Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς. Είσαι ρε ή δεν είσαι σερνικός; Φοράς ή δε φοράς πανταλόνια; Είσαι διάσημος ανά την υφήλιο για την κτηνώδη σου αρρενωπότητα ή όχι; Μόλις σε πλησιάσει η νεαρή, απίστευτα σέξι καθηγήτρια (υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες στα ελληνικά πανεπιστήμια), σχίσε επιδεικτικά τα σκονάκια, πες της “έλα δω μωρό μου” και φίλησέ την με πάθος μπροστά σε όλους. Μ’ αυτόν τον τρόπο και «πηδάς» τον κίνδυνο της μονογραφής και πηδάς την καθηγήτρια. του Δημήτρη Πετρίδη