Φοιτητικές Ιστορίες: Αναπτήρας

11:54 8/2/2015 - Πηγή: mycampus.gr

«Από πότε καπνίζεις;» με ρωτάει ο Αρτ, βγαίνοντας στο μπαλκόνι. Κάνει παγωνιά. «Πάντα κάπνιζα» απαντάω σηκώνοντας τους ώμους.«Ναι, ένα τσιγάρο το εξάμηνο. Εννοώ από πότε απέκτησες δικό σου πακέτο». «Απλά μου ήρθε κι αγόρασα ένα. Θες;» Του δείχνω το πακέτο. Δεν έχει καπνίσει ποτέ.«Όχι». Με κοιτάει σαν να προσπαθεί να καταλάβει τι έχω στο μυαλό μου. «Είσαι σίγουρα καλά;»Όχι, Αρτέμη, δεν είμαι καλά, και δεν μπορώ καν να σου εξηγήσω το γιατί, είναι τόσα μαζεμένα που έχω χάσει το μέτρημα!«Ναι, ρε! Εσύ;»«Έλα μέσα, ετοιμάζονται να παίξουν Αναπτήρα!»Ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Ένα μάτσο άγνωστοι να υποθέτουν πράγματα για μένα. ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΑΝΑΠΤΗΡΑΣ Σοβαρά, όλα αυτά τα παιχνίδια είναι η μεγαλύτερη υποκρισία στον πλανήτη. Αν οι παρέες απλά μαζεύονταν και ρωτούσαν ευθέως ποιος θέλει να κάνει σεξ με ποιον, ποιος γουστάρει σφαλιάρες και ποιος ψάχνεται, όλοι θα γλίτωναν τόσο πολύ χρόνο. Υποθέτω μετά δεν θα είχαν για τι να συζητήσουν.Δεν ξέρω κυριολεκτικά κανέναν στο σπίτι. Μια συμφοιτήτρια του Αρτ κάνει πάρτι για την ονομαστική της γιορτή, είδαμε φως και μπήκαμε. Επιλέγω να μην υπεραναλύσω το ότι δεν ξέρω πρακτικά τίποτα για τους συμφοιτητές του Αρτ, πόσο μάλλον για τους – άλλους – φίλους του. Είναι κι αυτοί Νομική, είναι νέρντουλες και όσες απόπειρες έκανα για χιούμορ μπροστά τους ήταν αποτυχημένες. Μου αρκεί αυτό. «Ποιος από εδώ μέσα πιστεύεις ότι γουστάρει να τρώει σφαλιάρες στο σεξ;» ρωτάει ένας. Ακριβώς ό,τι έλεγα. Κλισέ. Η κοπέλα που πρέπει να απαντήσει σκανάρει το δωμάτιο με τα μάτια της. Οι περισσότεροι εκεί μέσα γνωρίζονται. Αν αυτή ήταν η δική μου παρέα, όχι απλά θα ξέραμε ποιος γουστάρει σφαλιάρες, αλλά και πού τις γουστάρει και πότε ήταν η τελευταία φορά που τις δέχτηκε. Αλλά ξέχασα· δεν έχω άλλη παρέα. Το βλέμμα της σταματάει σ’ εμένα. Προφανώς. Φορτώστε τις ανωμαλίες στον καινούριο. Μου δίνει τον αναπτήρα. «Για την ακρίβεια, μου αρέσει να τρώω σφαλιάρες στο σεξ. Έχει να κάνει με την χαμηλή μου αυτοεκτίμηση κι ότι συνεχώς νιώθω πως έχω κάνει κάτι λάθος. Και το γεγονός ότι είμαι ένα κακό, κακό αγόρι» λέω όσο πιο νεκρά μπορώ. Αν δεν με κοιτούσανε περίεργα πριν, σίγουρα με κοιτάνε τώρα. Δίνω τον αναπτήρα στην κοπέλα που κάθεται δίπλα μου, ούτε που ξέρω το όνομά της. Ας παίξουμε Αναπτήρας: η ενήλικη βερσιόν. «Ποιος από εδώ μέσα πιστεύεις ότι είναι ο λιγότερο ειλικρινής;» ρωτάω. Στον επόμενο γύρο μου θα ρωτήσω ποιος έχει κληρονομήσει περισσότερες νευρώσεις από τους γονείς του. Η κοπέλα κολλάει λίγο, παίζει να την αιφνιδίασα. Ή να της έβαλα ερώτηση που θα έπρεπε όντως να σκεφτεί. «Εμμ…»Ο Αρτ δεν φαίνεται να το διασκεδάζει όσο εγώ. Η κοπέλα δίνει τον αναπτήρα σ’ έναν τύπο που δεν τον άκουσα να βγάζει μιλιά από τότε που φτάσαμε. Ο συνήθης ύποπτος. Στο Παλέρμο λογικά θα τον περνάνε πάντα για δολοφόνο. Και στα δρομάκια για βιαστή. Αυτός δέχεται τον αναπτήρα χαμογελώντας. Οκέι, ο τύπος είναι κρίπι. Ακόμα πιο κρίπι είναι πως αυτόματα έγινε ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας στο δωμάτιο. Η κοπέλα τον ρωτάει ποιος νομίζει ότι έχει φορέσει γυναικεία εσώρουχα, για να γυρίσει πάλι την ατμόσφαιρα στο ελαφρό. Αυτός πετάει τον αναπτήρα απ’ το ένα χέρι του στο άλλο και μας κοιτάζει.«Α, δεν μπορώ να τον δώσω στον εαυτό μου;» λέει, και τον δίνει στον Αρτ. Όλοι σοκάρονται λίγο. Αν ο Αρτ φοράει γυναικεία εσώρουχα και το μαθαίνω μαζί με άλλους δέκα πεταμένους, θα θυμώσω. «Ποιος εδώ μέσα πιστεύεις πως έχει σκεφτεί να αυτοκτονήσει;» ρωτάει ο μυστήριος και, ναι, παίζουμε πάλι όπως μου αρέσει. Όπα. Ο αναπτήρας είναι στον Αρτ. Το καλό που το θέλω να μην—Μου δίνει τον αναπτήρα. Χαμογελώντας. ΜαδερΦΑΚΕΡ. Απλά κάθομαι και τον κοιτάω, με τον αναπτήρα προτεταμένο στο μέρος μου. Σαν να μου ζητάει να παραδεχτώ τις πιο κρυφές μου σκέψεις μπροστά σε μερικούς αγνώστους. Να μοιραστώ μαζί τους αυτό που μας κάνει αυτούς που είμαστε, τον Ορφέα και τον Αρτέμη, τους κολλητούς. «Σοβαρά τώρα;» τον ρωτάω. Αυτός γελάει. Σηκώνομαι όρθιος. «Να χαίρεσαι την γιορτή σου» λέω στην οικοδέσποινα, που ανάθεμα κι αν θυμάμαι πώς την λένε, και φεύγω. Ο Αρτ εμφανίζεται από την είσοδο της πολυκατοικίας μετά από λίγο. Έχω κάτσει σ’ ένα πεζούλι και καπνίζω. «Σοβαρά, πες μου τι παίζει μ’ εσένα και το κάπνισμα, αυτό δεν είναι φυσιολογικό!» φωνάζει. «Καπνίζω πλέον! Είμαι καπνιστής! Προσπαθώ να σκεπάσω την κατάθλιψή μου με πίσσα! Προκαλώ τον καρκίνο!»«Ρε μαλάκα Ορφέα!»«Τι!»«Ήρθαμε σ’ ένα πάρτι να περάσουμε λίγο καλά, πέρασες τόσα σκατά, υπέθεσα θα ‘θελες να χαλαρώσεις! Κι εσύ απλά προσπαθείς να σκορπάς παντού την μιζέρια σου!»«Αυτά παθαίνεις αν κουβαλάς μαζί σου άτομα που έχουν σκεφτεί να αυτοκτονήσουν» λέω χαμηλά. Θέλω ήδη να παραιτηθώ, δεν έχω καμία όρεξη να κάνω καυγά. Ο Αρτ έχει άλλη γνώμη. «Πιστεύεις ότι έπρεπε να σου δώσω τον γαμημένο αναπτήρα για να σκεφτούν ότι είσαι αυτοκτονικός; Όποιος περάσει πέντε λεπτά μαζί σου το καταλαβαίνει! Τα σκυλιά το καταλαβαίνουν!» «Ίσως να είμαι τόσο αυτοκτονικός επειδή η τελευταία φορά που μου συνέβη κάτι καλό στη ζωή μου ήταν όταν κέρδισα ένα ρολόι τοίχου στο αποκριάτικο πάρτι της τρίτης δημοτικού και ο καλύτερός μου φίλος δεν μπαίνει καν στον κόπο να με στηρίξει!» Οκέι, έχω επίσημα στερέψει από επιχειρήματα, σε λίγο θα μπορώ απλά να βγάζω ήχους και δεν θα έχει καμία διαφορά. «Πώς ακριβώς δεν σε στηρίζω; Περνάω τον περισσότερο χρόνο μου μαζί σου! Έχω ξοδέψει περισσότερα λεφτά σε ταξί για να ‘ρχομαι σπίτι σου τα χαράματα όταν βαράς κρίσεις, απ’ ό,τι για να βγαίνω έξω!»«Αναφέρεσαι σε λεφτά ενώ μαλώνουμε για κάτι άσχετο, και νιώθω ότι αυτό είναι ψυχολογικός εκβιασμός!» Ο Αρτ γουρλώνει τα μάτια, αν ήταν καρτούν θα έβγαζε καπνούς απ’ τα ρουθούνια. Ορμάει πάνω μου, με ρίχνει στο πεζοδρόμιο και αρχίζει να με ταρακουνάει.«ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΩ! ΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΧΕΙΣ!»«ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ!»«ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΘΕΙ!»«ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΘΑ ΣΕ ΚΛΩΤΣΗΣΩ ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ!»Ο Αρτ μου χώνει ένα ξεγυρισμένο μπουκέτο και για μια στιγμή ακούω καμπάνες. Σηκώνω το χέρι μου να τον χτυπήσω, μου το πιάνει στον αέρα. Σηκώνω και το άλλο, το πιάνει κι αυτό. Του ρίχνω γονατιά στα παπάρια. Πέφτει δίπλα μου και διπλώνεται. Καθώς κοιτάω ψηλά, βλέπω τους ξενέρωτους φίλους του να έχουν μαζευτεί στο μπαλκόνι και να μας χαζεύουν. «ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΕΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΠΤΗΡΑ ΣΑΣ!» ουρλιάζω. Ο Αρτ βογγάει από δίπλα. Μένουμε και οι δυο ξαπλωμένοι στο πεζοδρόμιο. Αποφασίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να ανάψω ένα τσιγάρο. Δηλαδή, εντάξει, βγήκαμε νοκάουτ, αν θέλει να συνεχίσει να μαλώνει, εγώ θα πάω σπίτι. «Δωσ’ μου τσιγάρο» λέει. «Έχεις άσθμα» του απαντάω.«Δεν μας γαμάς, ρε Ορφέα». Ανάβει το τσιγάρο και βήχει. Δεν μιλάμε. Αυτό υποτίθεται είναι κάθαρση; Ιδέα δεν έχω.«Μα το θεό, ρε μαλάκα» συνεχίζει, «ώρες-ώρες νιώθω λες και θες να σου πηγαίνουν όλα χάλια». «Το ξέρω» λέω.«Και τι θα κάνεις γι’ αυτό;»«Δε ξέρω».Και συνεχίζουμε να καπνίζουμε χωρίς να μιλάμε.