Φοιτητικές Ιστορίες: Εννιά αναπάντητες κλήσεις

19:07 26/11/2014 - Πηγή: mycampus.gr

«Από την στιγμή που εσύ την χώρισες, δεν θα ‘πρεπε αυτή να τρώει μισό κιλό παγωτό τώρα;»«Απλά ήθελα να φάω παγωτό, γιατί πρέπει να αμφισβητείς την αφορμή μου;»Ο Αρτ σηκώνει τους ώμους και χώνει το κουτάλι του στον κουβά. Οι άνθρωποι το κάνουν αυτό, όταν χωρίζουν, τρώνε τα αισθήματά τους. Οι γκόμενες βλέπουν Sex and the city,

εμείς το Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι. Και πάνω που ο δολοφόνος πάει να σκοτώσει την Σάρα Μισέλ Γκέλαρ, χτυπάει το κινητό μου. ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΕΝΝΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ ΚΛΗΣΕΙΣ ‘Βγες στο μπαλκονι’ έλεγε το μήνυμα. Προφανώς από την Ντόνα. Με έχει πάρει τηλέφωνο δέκα φορές απ’ το πρωί. Την πρώτη φορά έκανα το λάθος να το σηκώσω. Έκλαιγε και με παρακαλούσε να βρεθούμε. Της είπα πως ήταν κακή ιδέα και πως πρέπει να ηρεμήσει και να κάνει ένα μπάνιο και να πάρει τηλέφωνο καμιά φίλη της να το συζητήσουν. Με έβριζε για πέντε λεπτά, μέχρι που της το ‘κλεισα, και μαζί έκλεισα και το κινητό μου. Όταν έφτασε ο Αρτ με το παγωτό, το άνοιξα ξανά και βρήκα εννιά κλήσεις και έξι μηνύματα.-ανοιξε το κινητο σου-ορφεα μιλαω σοβαρα δεν αστειευομαι εγω-μη γινεσαι μλκας-εισαι μεγαλος μλκας τλκ-σε μισω-ανοιξε το κινητο σου γμτΟ Αρτ σήκωσε το φρύδι. Πόσες ήταν οι πιθανότητες να είχε βάλει βόμβα στο μπαλκόνι; Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και πάτησα το πόδι μου δοκιμαστικά. Δεν ξέρω γιατί. Προφανώς δεν μπορούσε να κάνει το μπαλκόνι να πέσει. Λίγο πριν σκύψω, μου σκάει ένα αυγό στη μάπα.«ΨΟΦΑ!» ουρλιάζει αποκάτω και την ακούω να φεύγει τρέχοντας.Γυρνάω και ο Αρτ έχει βάλει το χέρι του μπροστά απ’ το στόμα. Επιλέγω να πιστέψω πως το κάνει από το σοκ, κι όχι για να μην γελάσει. Κι εγώ θα γελούσα σε νορμάλ συνθήκες, όπως αν δεν συνέβαινε σ’ εμένα.«Μου πέταξε αυγό στα μούτρα!» τσιρίζω.«Το ξέρω!» τσιρίζει κι ο Αρτ και κοπανιέται απ’ τα γέλια.«Πώς μπορείς να γελάς, μπορεί τα τσόφλια να μου είχαν χαρακώσει τα μάτια, μπορεί να είχα μείνει τυφλός!» Το επόμενο πρωί, έχουμε κάτσει για καφέ, με ένα μάτσο σημειώσεις, ότι υποτίθεται έχουμε δουλειές. Το κωλοβαράμε τελείως. Μου είχε λείψει όλο αυτό, να κάθομαι απλά για καφέ χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Μετά από την επίθεση με το αυγό, το κινητό μου ησύχασε. Υποθέτω ξέσπασε όλη την οργή της.«Νιώθω πως θα ‘πρεπε ύστερα από όλο αυτό να κάνω κάποια αυτοκριτική, αλλά ειλικρινά δεν έχω καμία όρεξη» λέω. Φυσάει λίγο και ο καφές είναι υπερβολικά τέλειος και νιώθω ήρεμος. Κοιμήθηκα για πρώτη φορά μόνος μου εδώ και μια βδομάδα και δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο θα μου έλειπε το να μπορώ να απλωθώ, να αλλάξω πλευρό— να κλάσω.«Βρήκες μια ψυχωτική γκόμενα, η μόνη αυτοκριτική που πρέπει να κάνεις είναι πως πρέπει να σκέφτεσαι καλά πού θα βάζεις το πουλί σου». «Υπέροχα!» ακούω μια φωνή από πίσω μου. Ο Αρτ παγώνει.Η Ντόνα στέκεται από πάνω μου, με ένα τσιγάρο στο χέρι. Μοιάζει έτοιμη να με σκοτώσει. Αλλά με αγνοεί εντελώς και προχωράει προς τον Αρτ. «Εσύ είσαι ο διαβόητος κολλητός;» Ο Αρτέμης δεν μασάει. «Εσύ είσαι η διαβόητη κλινική περίπτωση;» Τον κοιτάει αμίλητη, παίρνει μια τζούρα απ’ το τσιγάρο της. Σκύβει και πλησιάζει το αυτί του. Θα του δαγκώσει το αυτί, το νιώθω.«Απόλαυσέ το όσο κρατάει» λέει και του φυσάει τον καπνό στα μούτρα. «Ο φίλος σου δεν έχει την ικανότητα να αγαπά». Εγώ έχω μείνει λίγο παγωτό, αλλά ο Αρτ συνεχίζει.«Μάλλον τον δυσκόλεψες. Ξέρεις, επειδή είσαι ένα μικροβιολογικό εργαστήρι νευρασθενειών».Η Ντόνα δεν αντιδρά, απλά καπνίζει το τσιγάρο της. Και μετά το σβήνει μες στη βάφλα του. Και μετά σκύβει ξανά, πιο αργά από πριν, και αφήνει μια χλέπα να πέσει στον καφέ του.«Είστε και οι δυο μεγάλοι μαλάκες. Αξίζετε ο ένας τον άλλον, δεν θα βρείτε πουθενά καλύτερα» λέει και γυρνάει να φύγει. Ο Αρτ συνειδητοποιεί τι συνέβη μόλις, παίρνει το πιο τρομακτικό χαμόγελο που έχω δει ποτέ μου σε άνθρωπο, αρπάζει τον καφέ του και της τον πετάει στο κεφάλι. Η Ντόνα ουρλιάζει. Όλη η καφετέρια γυρνάει και μας κοιτάει. Ο Αρτ σταυρώνει τα χέρια και την κοιτάει. Εγώ προσπαθώ να επικαλεστώ ένα καρτούν πιάνο να πέσει απ’ τον ουρανό και να με λιώσει, μπας και γλυτώσω.Η Ντόνα και ο Αρτ έχουν μείνει να κοιτάζονται, σαν να ζυγίζουν τις κινήσεις ο ενός του άλλου. Προφανώς ο Αρτ δεν θα χτυπούσε γυναίκα. Η άλλη παίζει και να του έκοβε τα τέτοια, έτσι που γυάλιζε το μάτι της. Ίσως πρέπει να επέμβω.«Σκοπεύεις να ξεφτιλιστείς περισσότερο;» την ρωτάω. Κακή επιλογή λέξεων. Τώρα κοιτάει εμένα σαν να θέλει να με ξεκοιλιάσει. «Έχεις δίκιο» συνεχίζω τελικά. «Είμαι μαλάκας. Γιατί δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που θες, ενώ το αξίζεις». Χρειάζομαι Χρυσή Σφαίρα μετά απ’ αυτό, γιατί την βλέπω να μαλακώνει. «Γι’ αυτό πρέπει να ξεκόψουμε. Δεν θα μπορέσω ποτέ να σου προσφέρω ό,τι αξίζεις». Ίσως δοκιμάσω να της δώσω και μια τελευταία αγκαλιά, να το κάνουμε δραματικό κι επίσημο.Αλλά τελικά μου ρίχνει μπουνιά στα μούτρα.«Είσαι αξιολύπητος» λέει και φεύγει όσο πιο αγέρωχα της επιτρέπει το μαλλί της που στάζει καφέ.