Φοιτητικές Ιστορίες: Πρόοδος

19:30 14/12/2014 - Πηγή: mycampus.gr

Υπάρχει κάτι πιο βάρβαρο από πρόοδο μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα; Μάλλον ναι, αλλά αυτό μου καταστρέφει την ζωή αυτή τη στιγμή.
ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: Πρόοδος

Αυτό είναι το 20% του τελικού βαθμού. Δεν έχω πατήσει στο μάθημα ούτε μια φορά. Δεν έχω ιδέα τι γίνεται. Ήρθα με την προοπτική να πάρω τα θέματα, μπας και νιώσω ότι τουλάχιστον έκανα κάτι για την ακαδημαϊκή μου ζωή. Στα αριστερά μου έχω έναν που ξεκίνησε ήδη να ζωγραφίζει πάνω στην κόλλα. Ο δεξιά είναι ακόμα πιο χαμένος κι από μένα. «Ξέρεις την απάντηση στο 1;» με ρωτάει. Κουνάω το κεφάλι αρνητικά.

Εδώ δεν θυμάμαι τι εξαμήνου είναι το μάθημα. «Ξέρεις μήπως το 2;» συνεχίζει. Με αγχώνει. Μου υπενθυμίζει ότι δεν ξέρω τίποτα και θα κοπώ. Και το να σε μηδενίσουν επειδή μιλάς σε ένα τεστ που ούτως ή άλλως θα έπαιρνες μηδέν είναι η υπέρτατη ξεφτίλα.«Όχι, συγγνώμη» ψιθυρίζω. «Και τι ήρθες να κάνεις;» λέει. Ουάου. Αυτό ήταν αγενές. Και να ήξερα την απάντηση στο 3, μετά απ’ αυτό δεν θα στην έλεγα. «Παίζει να ξέρεις το 3 τότε;»«Μπορείς να βγάλεις τον σκασμό;» φωνάζω. Τώρα όλοι με κοιτάνε, μαζί κι ο καθηγητής. Ο τύπος φαίνεται σοκαρισμένος. «Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» λέει ο καθηγητής. «Ναι, αυτός εδώ δεν με αφήνει σε ησυχία, αλλάξτε με θέση» λέω. Όλο το αμφιθέατρο αφήνει ένα συλλογικό σμπαρακουάκ;! Ο τύπος θα μου κάνει βουντού μετά. «Μπορείτε να έρθετε σε μία απ’ τις μπροστά θέσεις, αν θέλετε» απαντάει, χωρίς να το πολυπιστεύει. Ίσως και να είμαι ο πρώτος φοιτητής στην ιστορία που ζήτησε να του αλλάξουν θέση. Επίσης σκατά, ήλπιζα να με αφήσει να κάτσω όπου θέλω, μιας και προφανώς είμαι το θύμα σ’ αυτή την ιστορία.Μαζεύω τα πράγματά μου και μετακομίζω μπροστά. Τώρα όλοι με κοιτάνε λες και θέλουν να μου κάνουν βουντού. Υποθέτω το να καρφώνεις κάποιον που προσπαθεί να αντιγράψει σπάει κάποιον άγραφο κανόνα. Δεν θα μπορούσα να ξέρω. Δεν αντιγράφω γιατί είμαι κότα. Ο καθηγητής με κοιτάει σαν να θέλει να με ρωτήσει τι δεν πάει καλά. Τι να του πω κι αυτού, αρκετά τον έχω απογοητεύσει. Είναι ο μόνος καθηγητής που με συμπαθεί λιγάκι— ο μόνος καθηγητής που ξέρει το όνομά μου, βασικά. Του είχα κάνει μια επική εργασία στο πρώτο έτος, τότε που ακόμα πίστευα στον εαυτό μου και στο πτυχίο στα τέσσερα χρόνια.Κοιτάω ξανά την κόλλα. Σκέφτομαι να γράψω πάνω ‘Αρνούμαι να συμμορφωθώ με τις απαρχαιωμένες πανεπιστημιακές σας νόρμες αξιολόγησης’, αλλά ποιον πάω να κοροϊδέψω. Όταν έγραψα το πρώτο μου δεκάρι, ενθουσιάστηκα τόσο που έπρεπε να τρέξω στις τουαλέτες να αυνανιστώ. Δεν είμαι ούτε στο ελάχιστο όσο επαναστατικός όσο θα ‘θελα τα ρούχα μου να δείχνουν, και τώρα θα παραδώσω λευκή κόλλα.Προφανώς δεν μπορώ να σηκωθώ πρώτος. Υπάρχουν κάποια πράγματα που απλά είναι καλύτερα να περιμένεις να πάρει πάνω του την ένταση κάποιος άλλος. Πρώτη πέτρα σε δημόσιο λιθοβολισμό, πρώτος που θα βγάλει το βρακί του σε παρτούζα, πρώτη λευκή κόλλα. Κοιτάω τριγύρω. Βλέπω κι άλλους που το σκέφτονται. Να το βγάλουν αυτοί το φίδι απ’ την τρύπα. Μετά θα χωθώ κι εγώ από πίσω τους, θα αφήσω το χαρτί μου, ο καθηγητής δεν θα πάρει χαμπάρι τίποτα και θα πάω σπίτι μου. Το ντέρμπι έχει καταλήξει ανάμεσα σε μένα και σε μια τύπισσα πέντε θέσεις παραπέρα. Έχει ήδη κλείσει το στυλό της, έχει μαζέψει την τσάντα της, αλλά συνεχίζει να κοιτάει την λευκή κόλλα λες και θα της έρθει επιφοίτηση. Αποφασίζω να κοιτάξω κι εγώ την δική μου, θα την κοιτάξω τόσο πολύ που θα της διαλύσω το ηθικό. Έχω προσευχηθεί πιο πολύ από σένα, σκύλα. Κοιτάζουμε τις κόλλες μας, πού και πού κοιταζόμαστε μεταξύ μας, και νιώθω την έχθρα να μεγαλώνει. Ανοίγω το στυλό μου, κάνω ότι γράφω. Στην πραγματικότητα ξαναπατάω το όνομά μου, αλλά αυτή δεν το ξέρει. Και φαίνομαι τόσο απορροφημένος όσο το κάνω, αν χρειαστεί θα το πατήσω από πάνω τόσες φορές που θα σκιστεί η σελίδα, αλλά πρώτος λευκή κόλλα δεν σηκώνομαι να δώσω. Κάποιος ακούγεται να σηκώνεται από πίσω. Κοιταζόμαστε ξανά. Περιμένουμε το ωστικό κύμα. Περίπου τριάντα καρέκλες ακούγονται. Μαζεύουμε τα πράγματά μας όσο πιο γρήγορα γίνεται. Πάνω που είμαι έτοιμος να εξαφανιστώ, κάποιος με ακουμπάει στον ώμο. «Ορφέα, είσαι καλά;» Σκατά, ο καθηγητής.«Ναι! Όχι, ναι, απλά χθες το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά!» Ψέμα, δεν κοιμήθηκα καθόλου. Προφανώς δεν είμαι αρκετά πειστικός γιατί κουνάει το κεφάλι.«Ήσουν τόσο καλός, ερχόσουν στα μαθήματα, τι συνέβη; Από πέρσι έχω να σε δω στην σχολή».«Έχω χάσει κάπως το κίνητρό μου. Για τα πάντα» του λέω και σηκώνομαι να φύγω.«Αν χρειάζεσαι να μιλήσεις, ξέρεις πού είναι το γραφείο μου» απαντάει και κάνει αυτό που κάνουν οι γονείς, που σφίγγουν τα χείλια και είναι σαν να σου λένε πως βλέπουν τις ελπίδες τους για σένα να γκρεμίζονται, που είναι κυριολεκτικά το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Περισσότεροι απογοητευμένοι ενήλικες στην ζωή μου, κι εγώ να είμαι ο μόνος ανώριμος, ο μόνος που δεν σημειώνει καμία πρόοδο.

Ted fb.com/theodiakos
twitter.com/orf_eas