Φοιτητικές Ιστορίες: Σεξουαλικά Μεταδιδόμενος Πανικός

13:31 1/2/2015 - Πηγή: mycampus.gr

Στο προηγούμενο επεισόδιο: Φοιτητικές Ιστορίες: Ανασφαλές Σεξ

Ξέρεις κάτι στιγμές που σου φαίνονται απόλυτα τέλειες και σωστές και μαγικές, μα την επόμενη μέρα καταλαβαίνεις πως ίσως έκανες κάτι ηλίθιο; Αφού δεν κάναμε σεξ στην τουαλέτα του μπαρ με την ανώνυμη γκόμενα, ίσως μετά να ήπιαμε δέκα σφηνάκια, ίσως και τρεις βότκες, ίσως να γίναμε λίγο λιώμα και εν τέλει ίσως να κάναμε σεξ στην ίδια τουαλέτα. Τώρα απλά βγάλε τα ίσως από την προηγούμενη πρόταση, γιατί δεν υπάρχει τίποτα υποθετικό, όντως συνέβη αυτό, και δεν είχαμε προφυλακτικό, και μόλις τελειώσαμε ένιωσα να ζαλίζομαι από όλο το πάνω-κάτω και έκανα εμετό δίπλα στο πόδι της και ξύπνησα με το χειρότερο χανγκόβερ και συνέχισα την ζωή μου.Και τώρα πονάει όταν κατουράω. ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΜΕΤΑΔΙΔΟΜΕΝΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ Έχω έναν σωλήνα σφηνωμένο μέσα στην ουρήθρα μου. «Κι όταν θέλω να κάνω πιπί;» ρώτησα τον γιατρό.«Από τον καθετήρα» μου απάντησε με τον πιο φυσικό τρόπο στο κόσμο. Τον ρώτησα πόσο ανθυγιεινό θα ήταν αυτό, να βγαίνουν τσίσα από τον ίδιο καθετήρα που μπαίνει φάρμακο, και μου είπε πως τα τσίσα δεν έχουν μικρόβια, και πως θα μπορούσα ακόμα και να τα πιω. Αναρωτιέμαι πώς θα καταφέρω να μην μάθουν ποτέ οι γονείς μου γι’ αυτό. Ο Αρτ, απ’ την άλλη, έπρεπε να μου φέρει πράγματα. Τον φορτιστή μου. Εσώρουχα. Τον Κούκη, το λούτρινο προβατάκι μου που μ’ αρέσει να παίρνω αγκαλιά όταν νιώθω άσχημα. Μην με κρίνεις. «Γιατί μας έκανες check-in στο σπίτι σου ότι κάνουμε μαραθώνιο τον Άρχοντα χθες το βράδυ;» με ρωτάει ενώ μπαίνει μέσα, φέρνοντας καφέ. «Επειδή κόλλησα χλαμύδια και είμαι ξαπλωμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και κανείς δεν πρέπει να μάθει τίποτα» του απαντάω. Προφανώς.«Λες και είσαι ο πρώτος φοιτητής που κολλάει αφροδίσιο».«Δεν σκοπεύω να βγάλω και ντουντούκα».«Πώς κατάφερες καν να κολλήσεις χλαμύδια;»«Μόλις γύρισα απ’ τις διακοπές. Δεν ήσουν εδώ για να αράξουμε, και βγήκα έξω μόνος μου. Έχεις κι εσύ μερίδιο ευθύνης». Με κοιτάει, έτοιμος να με σκοτώσει. Εγώ πίνω τον καφέ μου αθώα. «Οκέι, ναι, έκανα σεξ χωρίς προφυλακτικό. Τουλάχιστον δεν είναι κάτι ανίατο. Περισσότερο ντροπιαστικό». «Είσαι ένα ανεύθυνο τσουλί». «Είχε πλάκα όμως» λέω. Και το πιστεύω. Μπορεί να μην θυμάμαι και πολλά από εκείνο το βράδυ, αλλά ήταν ωραίο. Ξέδωσα. Ήμουν ελεύθερος. Γιατί η ελευθερία έχει πάντα συνέπειες; Έστω, χάθηκε να κολλούσα κάτι που γιατρεύεται με μια αλοιφή; «Επίσης μόλις υπαινίχθηκες ότι η εναλλακτική σου αν δεν κάνουμε παρέα είναι να αυτοκαταστρέφεσαι, κι επειδή είσαι σε ευάλωτη θέση, δεν πρόκειται να σχολιάσω πόσο τρομακτικός ακούστηκες». «Προφανώς αστειεύομαι».«Προφανώς σε ξέρω καλά».Ο Αρτ όντως με ξέρει καλά. Και έτσι όπως είμαι, ντροπιασμένος και άρρωστος, ξέρει πως ήταν συνειδητή επιλογή. Πως ήθελα να μπω σ’ εκείνη την τουαλέτα και να ρισκάρω να κολλήσω κάτι, πως ήταν άλλος ένας τρόπος να εκφράσω την απελπισία μου. Πως έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να πούμε πως είμαι καλά και πως δεν χρειάζομαι να κάνω μαλακίες για να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου. «Μην είσαι ηλίθιος» μου λέει ο γιατρός όταν με άφησαν να φύγω. Του χαμογέλασα, γιατί τι άλλο να κάνεις. Αναρωτιέμαι σε πόσους άλλους το έχει πει. Αναρωτιέμαι πόσοι ξαναγύρισαν, ίσως με κάτι σοβαρότερο. Αναρωτιέμαι πόσες ευκαιρίες έχεις να σταθείς κωλόφαρδος. Παίρνω το αστικό να γυρίσω σπίτι. Το κεφάλι μου είναι μουδιασμένο, νιώθω πως κάτι έχει αλλάξει. Άλλη μια περιπέτεια έφτασε στο τέλος της, υποθέτω. Νομίζω πως θα χρειαστώ ηρεμία και αδράνεια λίγο καιρό. Αλλά μόλις κάθομαι, την βλέπω απέναντί μου· η κοπέλα που με κόλλησε χλαμύδια. Και μου χαμογελάει διακριτικά, προτού συνεχίσει να μιλάει με τον τύπο που κάθεται δίπλα της. Το μούδιασμα γίνεται οργή. Σηκώνομαι κι αρχίζω να περπατάω προς το μέρος τους. Αυτή δείχνει να τρομάζει. «Γεια» λέω υπερβολικά ευγενικά, «με θυμάσαι;» Ο τύπος με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω. «Δηλαδή, δεν με θυμάσαι θυμάσαι, δεν ανταλλάξαμε ονόματα», συνεχίζω.«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» ρωτάει αγριεμένος ο τύπος. Μάγκας. Πού να ‘ξερε τι έχει στο βρακί του. «Κανένα πρόβλημα» λέω και σηκώνω τα χέρια, και γυρνάω πάλι σ’ αυτήν. «Απλά ήθελα να σου πω ότι με κόλλησες χλαμύδια». Το σαγόνι της κρεμάει. Ο τύπος παγώνει, και μετά πιάνει ασυναίσθητα το πράμα του. Η γιαγιά που κάθεται από πίσω τους σταυροκοπιέται. Γυρνάω σ’ αυτόν. «Αν βγεις θετικός, θα χώσουν έναν σωλήνα εκεί που κατουράς και θα σου δίνουν αντιβίωση. Εννοώ μέσα απ’ το πουλί σου. Επειδή σε κόλλησε κι εσένα χλαμύδια». Με το πιο τέλειο τάιμινγκ του κόσμου, το λεωφορείο κάνει στάση και κατεβαίνω. Νιώθω περίεργα. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Χριστέ μου, μόλις είπα σε δυο αγνώστους ότι έχουν χλαμύδια μέσα σε ένα γεμάτο αστικό. Θέλω να κάνω εμετό. Ακουμπάω σε έναν τοίχο και προσπαθώ να αναπνεύσω. Είμαι μεγάλος μαλάκας. Παίρνω ένα πακέτο τσιγάρα απ’ το περίπτερο δίπλα, ανάβω ένα. Κοιτάω τον κόσμο στον δρόμο, αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς είναι άρρωστοι και δεν το ξέρουν, πόσα λάθη κάνουν και αν βρίσκουν τρόπο να τα δικαιολογήσουν. Αναρωτιέμαι αν οι ζωές τους είναι καλύτερες απ’ την δική μου.