Η μάχη των δύο φίλων

21:53 7/12/2013 - Πηγή: mycampus.gr

Από τότε σχεδόν που θυμόμαστε τί είναι η αναπνοή χτίζουμε ανθρώπινες σχέσεις. Τις πλάθουμε με αθωότητα και αφέλεια, κάπου ανάμεσα σε πλαστελίνες και παιδικές ζωγραφιές, τις κρατάμε γερά δεμένες πάνω μας για όσο καταφέρουμε, ελπίζοντας ρομαντικά πως το παιδικό ποιηματάκι B.F.F θα λειτουργήσει επ’ αόριστον. Η αλήθεια όμως είναι πως η φιλία είναι σαν το χρηματιστήριο. Στην αρχή μοιάζει εξωπραγματικά υπέροχο αλλά ακόμα κι αν επενδύσεις όλες σου τις μετοχές στον πιο υποσχόμενο δείκτη, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσει το

επόμενο κραχ. Κάνεις τα πρώτα σου βήματα ως φοιτητής: Ρωτάς αμήχανα «Θες να γίνουμε φίλοι»; Πίνεις τον γνωστό άβολο καφέ που μοιάζει συνέντευξη τύπου με κουλουράκια, όπου ο καθένας προσπαθεί να πουλήσει τον εαυτό του, κρύβοντας καλά τα ελαττώματα του.Όλα συναρπαστικά, καινούρια, πολλά υποσχόμενα. Το άβολο μεταμορφώνεται σε χαλαρό, οι καφέδες σε ξίδια και κάθε έξοδος μοιάζει σχολικό γκρουπάκι των 15 ατόμων, διψασμένο για νύχτα. Μετά έρχονται οι σοβαρές συζητήσεις γύρω από ένα τραπέζι με τσιγάρο και κρασί. Διαφορετικές απόψεις και προτεραιότητες, τρόπος και φιλοσοφία ζωής έρχονται στην επιφάνεια και χρωματίζουν έντονα μια μέχρι τότε αναίμακτη σχέση. Κάποιος υποχωρεί, κάποιος κουράζεται άλλος πάλι φεύγει γιατί δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται μια αλλαγή. Έτσι, χάνεται η ασφάλεια της ''παρέας'' και μπορείς πλέον να διακρίνεις τους ανθρώπους που θέλεις να μοιραστείς τις φρίκες σου, τα τηλεφωνήματα απελπισίας στις 4 το χάραμα, τα πιστόλια που θα ρίξεις στον καθηγητή που απλά δεν αντέχεις. Και οι 15 έγιναν 3… Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργες ιστορίες. Όλα είναι εύκολα μέχρι να αποφασίσουμε να νιώσουμε και να δεθούμε. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους γύρω μας και προτιμούμε την ποσότητα της παρέας από την ποιότητα της φιλίας. Ίσως γιατί ζούμε στην εποχή του ''πολύ'' και του εύκολου.Ίσως πάλι γιατί είναι τρομακτικό να αγαπάς και να αγαπιέσαι.Ίσως γιατί έχουμε συνηθίσει στην μοναξιά μας. Ίσως......Αλλά όλα τα ίσως του κόσμου δεν μετράνε αν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που μαζί τους γελάς μέχρι δακρύων, τραγουδάτε δυνατά στο δρόμο τύφλα, αντέχουν τις σιωπές σου όταν φρικάρεις, και έχουν πάντα μια αγκαλιά να χωθείς όλες εκείνες τις φορές που κάνεις πως δε θέλεις...Κράτα τους 15 για καφέ, κι εκείνους για μια ζωή γεμάτη.
Γιοβάννα Κοντονικολάου [e-mail]