Παραμιλώντας μπροστά στον υπολογιστή

Είναι από τις μέρες που δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω αυτό που νιώθω. Τολμηρό να το λέω- υποτίθεται ότι είμαι η λαλίστατη της παρέας εδώ. Τι μπορείς να πεις όμως μπροστά σ’ αυτή τη σειρά εγκληματικών ενεργειών που συμβαίνουν μπροστά στα απορημένα μάτια ενός λαού, όταν ο ίδιος ο λαός δεν θέλει να σε ακούσει;

Ώρες ωρές τείνω να πιστέψω ότι όντως μας ψακάζουν. Έχω να δω μια σπίθα ενέργειας στα μάτια φίλων και γνωστών κοντά 6 χρόνια. Δε φταίει ούτε η κρίση ούτε η δουλειά στην οποία χάθηκαν όλοι- όχι. Είναι αυτή η άτιμη η ελπίδα.
Λένε πως πεθαίνει τελευταιά, σ’ αυτή τη χώρα ίσως έσβησε πριν τελειώσει το καντήλι της.

Και πώς μπορείς να τ’ αντιμετωπίσεις όλο αυτό; Βάλε τέλος. Τέλος στα αρνητικά συναισθήματα που σε ζώνουν όποτε πας να διασκεδάσεις- αλήθεια σε ζώνουν; Υπάρχει πάντα μια σταγόνα έμπνευσης, μια στιγμή ομορφιάς μέσα στην ημέρα μας. Για κάποιους είναι ένα κοπλιμέντο στην αρχή της ημέρας, για άλλους μια ματιά. Ακόμη κι ένας φωτεινός σηματοδότης την ώρα που βιάζεσαι για εκείνο το ραντεβού, η σωστή ποσότητα ζάχαρης που πέτυχε το παιδί στην καφετέρια στον έκτο (;) καφέ της ημέρας- υπάρχουν πάντα λόγοι να χαμογελάσεις. Και να νιώσεις ευτυχία. Μπορεί να μην καταλαμβάνει πάνω από ένα δεκάλεπτο μέσα στην ημέρα σου. Είναι όμως πάντα εκεί. Και κάποιες μέρες είναι το καλύτερο που μπορείς να ζητήσεις.

Irish wish fb.com/pages/Irish-wish/105125376317806
irish.wish.writer [at] gmail.com
Keywords
Τυχαία Θέματα