«Παρασκευάζοντας» σκονάκια με τον κολλητό

14:21 13/2/2013 - Πηγή: mycampus.gr

Πυρετώδεις προετοιμασίες: “Τι ξέρεις για τον Παπαδιαμάντη;”, σε ρωτά. “Ότι ήταν ένας παπάς, αληθινό διαμάντι”, απαντάς. “Για τον Άγγελο Σικελιανό;”- “Ότι ήταν ένας Άγγελος επί της γης”. “Για τον Καρκαβίτσα;”- “Τον ποιόν;”. “Εντάξει, οι γνώσεις μας ταυτίζονται”, καταλήγει ο κολλητός σου. “Ξεκινάμε;”.

Flashback: Ήταν 14 Οκτωβρίου- η μέρα των μεγάλων δηλώσεων. “Το ξέρω πως έχουμε πολύ χρόνο μέχρι την εξεταστική”, έλεγες εσύ, “όμως ο χρόνος είναι σχετικός, ο χρόνος είναι αδυσώπητος, ο χρόνος είναι χρήμα. Ξεκινάω διάβασμα από σήμερα”. Ο φίλος σου συμφωνούσε ομοθυμαδόν. “Πάμε για καφέ να καταστρώσουμε

πλάνο διαβάσματος”, ήταν η τελική σου πρόταση.

Εκείνος ο καφές, πασπαλισμένος, θαρρείς, με μαγική χρυσόσκονη, διήρκησε 3 μήνες- πλέον ήτανε 14 Ιανουαρίου. “Τέλος!”, κραύγασες, “όταν λέω κάτι το εννοώ. Σήμερα ξεκινάω διάβασμα”. “Δεν ξεκινάς. ΞΕΚΙΝΑ-ΜΕ!”, υπερθεμάτισε ο κολλητός σου. “Τι γράφουμε πρώτα;”, θέλησες να μάθεις. “Νεοελληνικά”, σε πληροφόρησε ο φίλος σου. “Πότε;”- “Αύριο”. “Αύριο;”, προβληματίστηκες. “Πρωί ή απόγευμα;”- “Απόγευμα”. “Ουφ”, ξεφύσησες χαλαρώνοντας, “προλαβαίνουμε”.

Και κάπως έτσι έφτασε η ώρα να καταπολεμήσετε την αποστροφή σας για τα βιβλία. Ανοίξατε το πρώτο και θελήσατε να τσεκάρετε τι ξέρετε. Το αποτέλεσμα, μετά από 24 αναπάντητες ερωτήσεις, ήταν ένα αμάλγαμα των καλύτερων τραγωδιών του Ευριπίδη μ’ αυτές του Αισχύλου.

Ακολούθως, με βαριά καρδιά, αλλά ψήφους 2 υπέρ και 0 κατά, καταλήξατε πως το μόνο που θα μπορούσε να παίξει άρτια το ρόλο της θείας επιφοίτησης, θα ήταν καμιά δεκαριά, ταπεινά σκονάκια. Και, τηρώντας τις προ- εξεταστικές σας δεσμεύσεις, στρωθήκατε στη δουλειά.

Ήσασταν φοβερά αποτελεσματικοί: ο φίλος σου, ιδιοκτήτης ενός εξαιρετικά χρήσιμου πολυμηχανήματος, είχε βγάλει σε σμικρύνσεις 600 σελίδες ύλης. Μοναδικό ελάττωμα αυτού του, αψεγάδιαστου, κατά τ’ άλλα, σχεδίου, ήταν πως για να καταφέρεις να διαβάσεις τις σμικρύνσεις χρειαζόσουνα μεγεθυντικό φακό, αλλά είχατε τη βεβαιότητα πως ένας μεγεθυντικός φακός θα κατάφερνε να περάσει απαρατήρητος.

Εσύ, υπερήφανος για τα 14 megapixels του κινητού σου τηλεφώνου, είχες τραβήξει 511 φωτογραφίες- μία για κάθε σελίδα ενός άλλου βιβλίου. Μάλιστα είχες προετοιμαστεί και για ενδεχόμενη «παρεμβολή» επιτηρητή: στην περίπτωση που σου υπενθύμιζε πως απαγορεύονται τα κινητά πάνω στα θρανία, θα του έλεγες “Δε βλέπω την ώρα να γράψω άριστα 10 κ. επιτηρητά” και θα τον αποστόμωνες.

Την ημέρα της κρίσης- και λίγο προτού φύγετε για το πανεπιστήμιο- κάνατε έναν τελευταίο έλεγχο: σμικρύνσεις, φωτογραφίες, δέκα φύλλα που είχαν πάνω τους τα S.O.S. γραμμένα με διακριτική μελάνη. Όλα ok. “Κολλητέ”, είπες διστακτικά. “Λέγε ρε κολλητέ”, σε παρότρυνε ο φίλος σου. “Να μωρέ, κολλάω”. “Ξεκόλλα ρε κολλητέ, τι σόι κολλητοί είμαστε;”. “Εντάξει”, πήρες φόρα, “θέλω να υποσχεθούμε πως αυτή, η 347η, είναι η τελευταία φορά που κάνουμε σκονάκια. Ορκίζομαι το πολύ σε δύο εξεταστικές και το μόνο που έχω μάθει αυτά τα 4 χρόνια είναι το Α.Ε.Μ. μου”.

“Σοβαρά μιλάς;”, σε ρώτησε έκπληκτος ο φίλος σου. “Έχεις τύψεις;” Λύθηκες στα γέλια- Θεέ μου, πόσο σπουδαίος ηθοποιός μπορούσες να γίνεις;

“Πας καλά ρε μαλάκα; Έλληνας φοιτητής είμαι!”, προσπάθησες να πεις ανάμεσα στα χαχανητά.

Σωστά.

Έλληνας φοιτητής.