Προεκλογική τρέλα

18:32 6/5/2014 - Πηγή: mycampus.gr

Σκηνή 1η. Καθηγητής όρθιος, ασθενής τρομοκρατημένος, φοιτητές βαριεστημένοι. Σαρώνω με το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο. Ο καιρός μουντός. Μια κόκκινη πινελιά κλέβει την προσοχή. Μα τι είναι αυτό το κόκκινο "χαλί" (ή μήπως να πω χάλι;) έξω από το κεντρικό αμφιθέατρο της σχολής;Φυσικά είναι φοιτητές, φυσικά ετοιμάζουν το πανό τους. Η μπλε αφίσα ήταν μάλλον έτοιμη από καιρό, φιγουράρει τώρα εδώ και μέρες σε πόρτες, καθίσματα, τοίχους, καλοριφέρ. Αυτή η κόκκινη καθυστέρησε-

θες οι αγώνες (εργατική Πρωτομαγιά, δεν είναι αργία είναι απεργία), θες ο καιρός (λιακάδες έχει, να μην πάμε για ένα καφεδάκι;)- αποφύγαμε αυτόν τον προεκλογικό πυρετό. Ωραία ήταν, δεν μου 'λειψε.Δεν μου 'λειψαν άτομα που μαζί πίνουν τον καφέ τους το πρωί και μαζί παίζουν χαρτιά το βράδυ, να τσακώνονται το μεσήμερι για τα φιλελεύθερα ιδεολογικά τους πιστεύω. Μα τι σας χωρίζει τα μεσημέρια πια; Η βροχή που πιάνει μανιωδώς αυτές τις μέρες; Ίσως, υπάρχετε εσείς που προσέχετε να μην χαλάσουν τα νέα σας Ralph Lauren κι εσείς που τρέχετε στο δρόμο με τ' άρβυλα. Δεν μου 'λειψαν αυτές οι δήθεν τυχαίες συζητήσεις τύπου " Εσύ θα κατεβείς σχολή την Τετάρτη;" που αποσκοπούν να σε πιέσουν να καβγαδίσεις για τη δημόσια δωρεάν παιδεία και το κατά πόσο είναι τελικά δημόσια. Δε μου 'λειψε να τρέχω να προλάβω το εργαστήριο ανάμεσα σε εκνευρισμένα πρόσωπα με έκφραση "γιατί δεν θες να συζητήσεις μαζί μας; Αδιάφορη!" Σκηνή 2η. Η ονειροπολία μου σπάει καθώς παρατηρώ το ζευγάρι. Πλησιάζει αργά την παρέα κάτω. Γελάνε, κρατιούνται χέρι- χέρι, κοντοζυγώνουν. Πρώτη θα σηκωθεί η ρήτορας- "Παιδιά τι κάνετε, να τα πούμε λίγο;", αλλά οι προσπάθειές της θα πέσουν στο κενό. Αγνοώντας την, προχωρούν με σταθερό βήμα προς τους υπόλοιπους. Έντρομοι, τους ανοίγουν το δρόμο να περάσουν ώσπου μπροστά τους θα μπει εκνευρισμένος ο "αρχηγός".- Τι θέλετε;- Να μην μας εμποδίζεις, απαντά χαμογελαστά η κοπέλα. Και με ένα βήμα βρίσκονται πάνω ακριβώς στα συνθήματά τους. Τραβάει γρήγορα το αγόρι της κοντά, τον αγκαλιάζει, τον χαϊδεύει, φιλιούνται. Έκπληκτη κρεμιέμαι από το παράθυρο. Οι φωνές των υπολοίπων αρχίζουν να ακούγονται δυνατά, τοθς ζητούν να φύγουν. Αυτοί στον κόσμο τους χαμένοι, συνεχίζουν. Πιάνει καταιγίδα. Η παρέα σκορπά. Κι αυτοί εκεί.Χαμογελάω. Ναι, αυτή η σκηνή μου έφτιαξε τη διάθεση. Είναι ωραίο να ισοπεδώνεις τη φλυαρία, τον πιθηκισμό, την ψεύτικη συμπεριφορά "συντρόφου" με την έννοια του πραγματικού, με το πιο απλό και συνάμα περίπλοκο πράγμα. Χωρίς πολλά λόγια. Σκηνή 3η. Φοιτητής με πλησιάζει, κρεμιέται από το παράθυρο μαζί μου. "Αλήθεια", ρωτάει, "εσύ θα κατεβείς την Τετάρτη σχολή;" Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις ΔΕΝ είναι εντελώς τυχαία. Irish wish fb.com/pages/Irish-wish/105125376317806
irish.wish.writer [at] gmail.com