Για το Θεό, όχι άλλο Βύντρα!

01:05 9/11/2012 - Πηγή: GreenZone

Οκτακόσια χιλιάρικα το χρόνο για ποιο λόγο; Γράφει ο Ar1stot3lis...
Είναι να βγαίνεις από τα ρούχα σου βλέποντας τον ποδοσφαιριστή με το νούμερο 24 που μάλιστα φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού, το οποίο έχουν φορέσει στο παρελθόν «ιερά τέρατα» του Παναθηναϊκού, μετά από αμέτρητα «δώρα» σε αντίπαλους επιθετικούς και ατελείωτες «γκάφες» σε κρίσιμα και μη παιχνίδια, να συνεχίζει να απολαμβάνει θέση βασικού.

Ειλικρινά, δεν έχω ξαναδεί ποδοσφαιριστή, ούτε στην τρίτη κατηγορία της Αθήνας,

ενώ έχει με πλάτη τον αντίπαλο επιθετικό, ξαφνικά να απομακρύνεται, επιτρέποντας του να γυρίσει, να δει τέρμα και ως φυσικό επακόλουθο, να σκοράρει. Κάτι που έκανε και στο εκτός έδρας παιχνίδι με τη Μάριμπορ, όταν σε μία παρόμοια φάση, επέτρεψε στον αντίπαλο σέντερ φορ, να σουτάρει ανενόχλητος, χωρίς να του κλείσει το οπτικό πεδίο με αποτέλεσμα ξανά ο Παναθηναϊκός να βρεθεί πίσω στο σκορ.

Μήπως τον χτύπησε «στατικός ηλεκτρισμός» και για αυτό απομακρύνθηκε; Μάλλον όχι, απλά ο ίδιος είναι στατικός ποδοσφαιριστής. Τα ίδια έκανε το 2005, τα ίδια το 2007, τα ίδια και φέτος. Μόνο την περίοδο του νταμπλ ήταν κάπως σοβαρός. Ίσως και γιατί εκείνη η ομάδα κατάφερνε και «σκέπαζε» με την απόδοση της τις γκάφες του «φιλότιμου» Λουκά. Ίσως και γιατί εκείνη η χρονιά ήταν τόσο γλυκιά, που ούτε ένας Λουκάς Βύντρα μπορούσε να την καταστρέψει.

Ίσως στο παρελθόν να πέρασαν λιγότερο ποιοτικά ποδοσφαιριστές από το αγαπημένο παιδί του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Αλλά, διάολε, έπαιζαν με περισσότερο νεύρο και εγωϊσμό από το νούμερο 24.

Ο Γιάννης Καλιτζάκης και ο Θανάσης Κολιτσιδάκης για παράδειγμα, μπάλα δεν ήξεραν. Ποτέ όμως δε θυμάμαι να επέτρεψαν σε αντίπαλο επιθετικό να πετύχει εύκολο γκολ. Τα λάθη τους τα έκαναν, αλλά δεν βλέπαμε... φόβο στα μάτια τους, όπως πολλές φορές έχουμε δει στα μάτια του σημερινού αρχηγού του Παναθηναϊκού.

Εικοσιτριών χρόνων ήμουν όταν μπήκε ο Βύντρα στη ζωή μου. Τριανταδύο είμαι τώρα και ακόμα με ταλαιπωρεί. Φοβάμαι πως και στα σαραντατέσσερα μου, πάλι θα είναι εδώ και θα μου στοιχειώνει τα όνειρα. Είτε ως βοηθός προπονητή, είτε ως τεχνικός διευθυντής, είτε οτιδήποτε. Όσο η οικογένεια που τον υποστηρίζει και τον αγαπάει (γιατί άραγε;) είναι εδώ, εκείνος πάντα θα έχει κάποιον ρόλο. Άλλωστε η οικογένεια ποτέ δεν απογοήτευσε τα αγαπημένα της παιδιά.

Αr1stot3lis