Όταν ο Μπόβιο ήταν το ταβάνι...

19:50 21/12/2012 - Πηγή: GreenZone

Είναι λογικός και κατανοητός ο πανικός που έπιασε τους αντι-Παναθηναϊκούς νοσταλγούς με Ζιλμπέρτο και Κατσουράνη, όταν αμυντικά χαφ προ πολυμετοχικότητας ήταν οι Μπόβιο, Κονσεϊσάο, Μπίσκαν, Άντριτς, Τζιόλης, Μάτος, Άντερσον...
Όταν το "media watch" που ζούσε ανάμεσά μας παρουσίαζε τον Ρικάρντο Μπόβιο και χαρακτήριζε ως παίκτη που ξεχωρίζει για τον... δυναμισμό του τον Αλέξανδρο Τζιόλη!

Ο

30χρονος Ρικάρντο Μπόβιο βρήκε ομάδα! Είδηση βέβαια θα αποτελέσει το γεγονός αν πάρει και χρόνο συμμετοχής στο νέο του σύλλογο, στη βραζιλιάνη -άγνωστη στο ευρύ κοινό- Μπονσουσέσο. Τι εννοούμε; Κρατηθείτε…

Ο αμυντικός μέσος που απέκτησε το 2006 ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Βαρδινογιάννη (τις εποχές που ο Τύπος θεωρούσε παίκτη που φημίζεται για το… δυναμισμό του τον Αλέξανδρο Τζιόλη), έμεινε για μία σεζόν στο Τριφύλλι.

Από τότε, μέσα σε πέντε δηλαδή χρόνια, έχει αλλάξει οκτώ ομάδες! Οκτώ ομάδες! Και πόσες φορές έχει αγωνιστεί συνολικά; Πέντε! Λιγότερες από τον αριθμό των ομάδων που απέκτησαν τα δικαιώματά του ή τον δοκίμασαν ως δανεικό! Έκοβε το μάτι του τότε «πράσινου» σκάουτινγκ

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η ιστορία με τους αμυντικούς χαφ του Παναθηναϊκού… To GreenZone θυμάται:

Το 2005 αποχώρησε από το Τριφύλλι ο Άγγελος Μπασινάς. Ήταν ο τελευταίος αξιόλογος ποδοσφαιριστής στη συγκεκριμένη θέση που φόρεσε τα πράσινα μέχρι και το 2008.

Έναν χρόνο νωρίτερα είχε αποκτηθεί ο Ραϊμόντας Ζουτάουτας που φημιζόταν για το δυνατό πόδι του, όμως από ποιότητα… έπασχε. Κατέκτησε πάντως το νταμπλ μετά από επτά στείρα χρόνια, κάτι που μόνο λίγο δεν είναι.

Το χειμώνα του 2004 αποκτήθηκε ο Λίμα Άντερσον. Ταλαντούχος ποδοσφαιριστής που είχε κλέψει τα φώτα με τις φανέλες του Ατρόμητου και της Χαλκιδόνας. Έπαιξε μισό παιχνίδι με την ΑΕΚ, υποτροπίασε ο τραυματισμός που κουβαλούσε, εγχειρίστηκε από τον Αργύρη Μήτσου και δεν ακούμπησε ξανά μπάλα από τότε.

Το κόλπο γκρόσο έκανε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης το 2005. Εκτός του... εκτελεστή Βαγγέλη Μάντζιου απέκτησε από τον Πανιώνιο και τον σκληροτράχηλο Αλέξανδρο Τζιόλη για τον χώρο του κέντρου.

Ο «μέγας Αλέξανδρος» ήταν παίκτης που τον χαρακτήριζε η ταχύτητα (που δεν είχε), το τσαγανό και νεύρο (που δεν είχε), η όρεξη για ποδόσφαιρο (που δεν είχε). Πακέτο μαζί τους, ο Τζίγγερ ήθελε να πάρει και το Νίκο Σπυρόπουλο, ο οποίος όμως τιμωρήθηκε από την ΕΠΑΕ με δύο χρόνια αποκλεισμό για χρήση απαγορευμένων ουσιών, με το ντιλ να ολοκληρώνεται τελικά μερικές περιόδους μετά.

Παράλληλα, αποκτήθηκαν δύο μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ο Ιγκόρ Μπίσκαν και ο Φλάβιο Κονσεϊσάο. Και οι δύο δεν έπαιξαν ποτέ βάσει των περγαμηνών που τους συνόδευαν. Ο δεύτερος αποχώρησε… νύχτα μετά από λίγα απογοητευτικά ματς.

Την ίδια περίοδο, ο Παναθηναϊκός αγόρασε τον Ζρνταν Άντριτς. Προσπάθησε όσο μπορούσε να τον διαφημίσει το "media watch", όμως ο Κροάτης... απλώς δεν το είχε.

Μέσα σε μία χρονιά ο Παναθηναϊκός απέκτησε τέσσερις αμυντικούς χαφ χωρίς να αποδώσει τα αναμενόμενα ούτε ένας.

Τουλάχιστον του έμεινε για πολλές ακόμα σεζόν... δυναμισμού ο Τζιόλης!

Το 2006 ξεκίνησε με πολλές φιλοδοξίες. Ο Χανς Μπάκε είχε αναλάβει τον πράσινο πάγκο και η μεταγραφή έκπληξη του Δημήτρη Σαλπιγγίδη δημιούργησε στους φιλάθλους όνειρα για κάτι καλό. Η γύμνια ωστόσο στα αμυντικά χαφ, στη θέση που κατά πολλούς είναι από τις σημαντικότερες καθώς «δένει» το κέντρο, ήταν εμφανής. Δεν αποκτήθηκε κανείς για να καλύψει το κενό.

Την τελευταία χρονιά προ πολυμετοχικότητας, το 2007-08, όταν η ομάδα θα γιόρταζε τα 100 χρόνια της, αποκτήθηκαν δύο αμυντικοί χαφ. Ο Μαρσέλο Μάτος και ο νεαρός Σιμάο Μάτε Τζούνιορ. Ο πρώτος ξεχώριζε για την ποιότητά του σε σχέση με το υπόλοιπο ρόστερ, τα πολλά όμως ψυχολογικά προβλήματα καθώς και το γεγονός πως ήταν επιρρεπής στους τραυματισμούς, δεν του επέτρεψαν να κάνει καριέρα.

Ο δεύτερος, ο Σιμάο, ήταν ένα ταλαντούχο παιδί, που έπαιξε όμως μόλις επτά 90λεπτα στο πρωτάθλημα της περιόδου και ορισμένες ακόμα φορές ως αλλαγή στα μέσα του β' ημιχρόνου, αφού ο δυναμικός Αλέξανδρος Τζιόλης ήταν βασικός και αναντικατάστατος από τον τότε προπονητή Ζοσέ Πεσέιρο. Τουλάχιστον ο Μαζαμβικανός είχε την τύχη στη συνέχεια της καριέρας του να βρει στο δρόμο του δύο τεχνικούς (Τεν Κάτε, Φερέιρα) που τον εμπιστεύθηκαν, τον ανέδειξαν και βελτίωσαν τα χαρίσματά του.

Κάπως έτσι κυλούσαν τα πράγματα μέχρι να έρθουν αυτοί οι κακοί πολυμετοχικοί που δεν ντράπηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να αποδείξουν περίτρανα πως ό,τι πληρώνεις παίρνεις!

Συνοψίζοντας, μετά τον Άγγελο Μπασινά μέχρι και το 2008, οι αμυντικοί χαφ του Παναθηναϊκού ήταν οι:
Λίμα Άντερσον, Αλέξανδρος Τζιόλης, Ιγκόρ Μπίσκαν, Φλάβιο Κονσεϊσάο, Ζρνταν Άντριτς, Ρικάρντο Μπόβιο, Μαρσέλο Μάτος.

Με αυτούς τους ποδοσφαιριστές στη σύνθεσή τους οι «πράσινοι» από το 2004 μέχρι και το 2008 δεν έκαναν ούτε μία πορεία στην Ευρώπη. Ούτε μία μεγάλη νίκη. Δεν κατέκτησαν κανέναν εγχώριο τίτλο.

Και ξαφνικά, το καλοκαίρι του 2008...

Ζιλμπέρτο Σίλβα!

Αρχηγός της Εθνικής Βραζιλίας. Ποδοσφαιριστής παγκόσμιας κλάσης. Ένας από τους καλύτερους αμυντικούς χαφ στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου και ίσως ο καλύτερος που έχει αγωνιστεί ποτέ στην Ελλάδα.

Κι όμως αυτό τον ποδοσφαιριστή βρέθηκε ένα ολόκληρο σύστημα να τον πολεμήσει. Γιατί; Γιατί «ξεβράκωσε» το παραμύθι της αγίας οικογένειας που έλεγε «δεν χρειάζονται πολλά λεφτά για να αποκτηθούν καλοί παίκτες».

Αυτόν τον ποδοσφαιριστή τον έβγαλαν αργό και του κόλλησαν στάμπες οι δήθεν «Παναθηναϊκοί». Τον χαρακτήρισαν «αόρατο περιπατητή» (με δόσεις ειρωνείας, επειδή το παρατσούκλι του ήταν «αόρατος τοίχος»). Τι κι αν έκανε περισσότερα χιλιόμετρα από όλους τους υπόλοιπους της ομάδας; Ποσώς τους ενδιέφερε. Ασχολήθηκαν ακόμα με το αν βάζει γκολ ή όχι ή με το αν δίνει ασίστ, λες και ήταν ποτέ αυτή η δουλειά του.

Και ξαφνικά, το καλοκαίρι του 2009...

Κώστας Κατσουράνης!

Ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Ο πιο ολοκληρωμένος. Από τους λίγους παίκτες της χώρας που ξέρει τι θα πει κάθετη πάσα. Μαέστρος στο γήπεδο. Υπό τις οδηγίες του Τεν Κάτε αποδείχτηκε (όσο πρόλαβε στον πάγκο τον Ολλανδό) και δεινός σκόρερ.

Αυτόν τον ποδοσφαιριστή το «παρεάκι» που τρώει τις σάρκες του Παναθηναϊκού τον ονόμασε σκέτο «περιπατητή». Με επιχειρήματα ανθρώπων άσχετων με το ποδόσφαιρο προσπαθούσαν να κάνουν το άσπρο - μαύρο και να πείσουν τους αναγνώστες και τους ακροατές τους πως ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής του Τριφυλλιού ήταν ο χειρότερος. Προπαγάνδα του χειρίστου είδους...

Και τους δύο κατάφεραν να τους απομακρύνουν. Όπως και ό,τι άλλο θύμιζε την εποχή της πολυμετοχικότητας, την εποχή της υγείας. Ένας Λέτο τους έμεινε για να ολοκληρώσουν το έργο τους.

Δυστυχώς, όμως, για αυτούς, ο κόσμος και μνήμη έχει και κρίση έχει και θα θυμάται καλά ποιος ήταν ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Βαρδινογιάννη, ποιος ο Παναθηναϊκός της πολυμετοχικότητας και ποιες οι πράξεις του πρώην μεγαλομέτοχου για να τον διαλύσει και να τον ξαναφέρει στα... δικά του μέτρα, ως o μεγάλος «εγγυητής της επόμενης ημέρας».